Γράφει ο Πέτρος Φιλίππου
Νοιώθω ξένος μέσα στην χώρα μου. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα μετά την μεγάλη ταπείνωση στην οποία με οδήγησαν αυτή την φορά οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης η οποία επι 10 ημέρες αγωνιζόταν οχι για να κερδίσει αλλά για να χάσει!
Δυστυχώς ο λαός παραδίνεται εξουθενομένος (zerschlagen, στην αλεμανική διάλεκτο), στην βορά των αλεμανών, των αρπακτικών της γηραιάς ηπείρου η οποία φέρει το όνομα Ευρώπη, το οποίο και αυτό μας το χρωστούν.
Ο επιθανάτιος ρόγχος είναι πλέον αντιληπτός και απο τους πλέον αδαείς. Η μυρωδιά του θανάτου διάχυτη με γεμίζει ανατριχίλα.
Ω, τι εντροπία είναι αυτή; Εξαπατήθηκα. Μου έλεγαν οι γύρω μου οτι διακρίνουν την Ιθάκη και εγώ παρόλο που δεν την διέκρινα, πείσθηκα και πήρα βαθιά ανάσα, ένιωσα το ρίγος της παλιννόστησης, την απαλλαγή απο το βαρύ συναίσθημα αυτό, του νόστου των Ελλήνων.
Και να που η Ιθάκη και πάλι ξεμακραίνει. Ο νόστος με κατακλύζει, αυτή την φορά συνοδευόμενος απο θλίψη, βαθιά θλίψη ανείπωτη που τώρα πιά ξέρω οτι θα με κατατρέχει σε όλο μου τον βίο.
Ενα μεγάλο γιατί πλανάται γύρω μου και γίνεται αντιθετο αγέρι, με απομακρύνει στην φουρτουνιασμένη σκλαβιά και η Ιθάκη πάλι ξεμακραίνει. Ατέλειωτη αυτή η Οδύσεια, αυτά δεν είναι κύματα είναι Εφιάλτες.
Πρίν λίγες ημέρες έθαψα τον γονιό μου και τώρα ξανά με κατακλύζουν δάκρυα, θάβοντας την ανάδελφη πατρίδα μου. Ανείπωτη ορφάνια.
Φεύγοντας απο την ζωή ο πατέρας μου, μου άφησε τα εξής: Το ¼ της πατρικής μου οικίας, 2.753 ευρώ, ένα αυτοκίνητο 12 ετών και δύο χρέη, το ένα προς την δημοκρατία και την φιλοπατρία, και το άλλο 3.953,22 ευρώ πρός την εφορία. Το πρώτο το αποδέχομαι και θα το υπηρετήσω ατελεύτητα.
Το δεύτερο δεν θα το εκ-πληρώσω. Καλύτερα με αυτό το ποσό να τελειώσω τις σπουδές μου, παρά να καταλήξει στα ταμεία της Μπούντενσμπανγκ.
Κύριε Τσίπρα, κύριε Καμμένε, τελειώνοντας σε λίγους μήνες τις σπουδές μου θα υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία και μετά θα φύγω στα ξένα. Εκεί με στέλνετε και νοιώθω προνομιούχος γιατί κάποιες χιλιάδες Ελλήνων τις στέλνετε στον θάνατο, βιολογικό ή ψυχικό. Δεν έχει σημασία, ο θάνατος είναι θάνατος η μόνη διαφορά, ο δεύτερος είναι πιό οδυνηρός και μακροχρόνιος.
«Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου, μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ λευτεριά, παίρνει σπαθί»
