Το ελληνικό ποδόσφαιρο εξακολουθεί να παράγει ταλέντα, παρότι δεν υποστηρίζει με χρήμα και τεχνογνωσία τέτοιου είδους «καλλιεργεια».
Από την Εθνική ομάδα των Ελπίδων που διακρίθηκε στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα φτάνοντας μέχρι τον τελικό, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που ήδη ξεχωρίζουν σε υψηλό επίπεδο και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους. Ο Μαυρίας ήταν ο καλύτερος παίκτης στο ντέρμπι των αιωνίων, ο Σταφυλίδης είναι βασικός στον ΠΑΟΚ, ο Γιαννιώτας το ίδιο στον Άρη, Κατίδης και Μπουγαϊδης θεωρούνται «βαριά χαρτιά» στη νεανική ομάδα της ΑΕΚ.
Σε ακόμη πιο μικρές ηλικίες, οι επιτυχίες των Εθνικών ομάδων είναι διαδοχικές στις διοργανώσεις που μετέχουν.
Μεγάλες επαγγελματικές ομάδες ρίχνουν στα βαθιά παίκτες από τις Ακαδημίες τους, όπως ο Παναθηναϊκός τον Τριανταφυλλόπουλο και τον Φουρλάνο.
Η ομάδα Νέων του Ολυμπιακού προκρίθηκε στις 16 καλύτερες του Next Gen Series αφήνοντας πίσω της στον όμιλο συλλόγους με τεράστιο παρελθόν και παρόν στις υποδομές, όπως η Άρσεναλ, η Μαρσέιγ και η Μπιλμπάο.
Τα παραδείγματα είναι πολλά για να αποδείξει κανείς ότι παίκτες…υπάρχουν. Αυτό που ουδείς μπορεί να αποδείξει είναι η δυνατότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου σε οργανωτικό επίπεδο να εκμεταλλευτεί αυτή τη νέα φουρνιά της παραγωγής του.
Ακόμη και στην κρίση που γεννά ευκαιρίες ή υποχρεώνει τις ομάδες να δημιουργήσουν ποδοσφαιριστές, δεν υπάρχει αισιοδοξία πως το «κέρδος» θα παραμείνει στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Η μεγάλη πλειονότητα των 16-20αρηδων από τον «αφρό» της ελληνικής ποδοσφαιρικής Nouvelle Vague, σας υπογράφουμε ότι σκέφτονται τη μετανάστευση. Το όνειρό τους δεν είναι να παίξουν στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, αλλά να φύγουν έξω, να αναπνέουν ποδοσφαιρικό πολιτισμό, να έχουν οικονομική ασφάλεια και να επιστρέφουν στην πατρίδα για την Εθνική ομάδα.
Αλλά εδώ μεταναστεύουν στην Ελβετία και σε θέσεις της UEFA οι πιο ικανοί Έλληνες παράγοντες του ποδοσφαίρου, μην αντέχοντας τη νοσηρή αντιπαλότητα και τα μικροσυμφέροντα των ιδιοκτητών των ελληνικών ομάδων. Θα αντέξουν οι νεαροί παίκτες;
