Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Η συμφωνία της Βάρκιζας είχε καλλιεργήσει την προσδοκία ότι θα έδινε τέλος στο υποβόσκον αρνητικό πολιτικό κλίμα και ότι ο τόπος θα έβρισκε την γαλήνη του, για να αφιερωθεί στην τόσο πολύτιμη προσπάθεια της εθνικής ανασυγκρότησης. Στην πράξη διαψεύστηκαν όλες οι προσδοκίες του ελληνικού λαού και θα επακολουθήσει ο όλεθρος. Γράφοντας τούτες τις γραμμές για ένα απο τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της συγχρόνου πολιτικής μας ιστορίας, θα πρέπει να εστιάσουμε διεισδυτικά στα πραγματικά αίτια που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στο αδελφοκτόνο αιματοκύλισμα. Και αυτά τα αίτια δεν ανάγονται ουσιαστικά στα λάθη και τις παραλείψεις κάποιων πολιτικών μας ανδρών, έστω και εαν αυτές ήταν υπαρκτές, αλλά στην δημιουργία σφαιρών επιρροής και στο μοίρασμα του κόσμου απο τους τρείς μεγάλους της Γιάλτας.
Έτσι στο εσωτερικό της Ελλάδος είχαμε απο τη μια διαμορφωμένο ένα λαϊκό κοινωνικό πλειοψηφικό ρεύμα της αριστεράς, που είχε συμβάλει τα μέγιστα με το στρατιωτικό της σκέλος τον ΕΛΑΣ στην υπόθεση της αντίστασης και απο την άλλη τις επιταγές της νέας γεωπολιτικής τάξης πραγμάτων, που έθετε αυτή την πλειοψηφία στο περιθώριο. Δεν ήταν εύπεπτος όπως θα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ο συμβιβασμός της περιθωριοποίησης. Πολύ δε περισσότερο που ο «νικητής» του γεωπολιτικού status δηλαδή η κεντροδεξιά παράταξη, δεν επεδείκνυε τα απαιτούμενα ανακλαστικά που θα συνέβαλαν στην εκτόνωση της κατάστασης. Αφού εν τοις πράγμασι, λειτούργησε με τους ψυχρούς όρους του νικητή. Επεβάλλετο λοιπόν η ψυχραιμότερη και με δημοκρατικότερους όρους αντιμετώπιση της «ηττηθείσας» αριστεράς στο πολιτικό παίγνιο και όχι η συντριβή της, που δυστυχώς αλόγιστα επεδίωξαν κάποιοι απο τους χώρους της κεντροδεξιάς. Τα αποτελέσματα όπως θα δούμε παρακάτω ολέθρια.
Και το πόσο εσφαλμένη ήταν η αντιμετώπιση της αριστεράς τότε, το απέδειξε η γεμάτη συναίνεση και πολιτική σοφία συμπεριφορά του Κώστα Καραμανλή το 1974. Όπου μετά το πέρασμα στη δημοκρατική ομαλότητα και την κατάρρευση της Απριλιανής δικτατορίας, το πρώτο του βήμα ήταν να νομιμοποιήσει την Αριστερά. Διότι ο σπουδαίος αυτός πολιτικός ηγέτης, είχε βαθιά συνειδητοποιήσει ότι μια κοινωνία για να προοδεύσει και να βρεί το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης, δεν πρέπει πρωτίστως να είναι διχασμένη. Δυστυχώς τις αυτονόητες αυτές αλήθειες δεν τίς είχαν εμπεδώσει οι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολεμικής μας περιόδου, που έδειχναν εξαρτημένοι απο τα δίχτυα του ρεβανσισμού και της πολιτικής μισαλλοδοξίας. Πως διαμορφώνεται όμως το πολιτικό μας πεδίο μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας; Ενώ τα στελέχη του ΕΛΑΣ είχαν παραδώσει τα όπλα επιστρέφοντας στα σπίτια τους, εδέχοντο έναν απηνή διωγμό απο τον κρατικό μηχανισμό. Απο τα λειτουργούντα πλέον με παρακρατικούς όρους τάγματα ασφαλείας και τους συνεργάτες των γερμανών, που ω της ειρωνείας είχαν γίνει τιμητές της αντίστασης !!! Οι προκλήσεις λοιπόν και οι διωγμοί των αγωνιστών της αριστεράς ήταν σε καθημερινή βάση και ίσως και να ήταν μεθοδευμένες ώστε να τους εξωθήσουν σε απονενοημένα εγχειρήματα, που καταδικαστέα καθώς θα ήταν απο τον ελληνικό λαό, θα τους οδηγούσαν σε κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση. Και δυστυχώς δεν άργησε να έλθει αυτή η στιγμή. Στις 31 Μαρτίου του 1946 διεξήχθησαν εθνικές εκλογές. Εκλογές κατά παράβαση του 9-ου άρθρου της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που ρητώς προέβλεπε πριν την διενέργεια εθνικών εκλογών, την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για την επίλυση του πολιτειακού προβλήματος. Στη φωτογραφία, χαρακτηριστική αφίσα των αμφιλεγόμε-νων εκλογών της 31-ης Μαρτίου 1946, που εμφανίζει τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος και ακριβώς επάνω του τον βασιλιά Γεώργιο. Η μη διενέργεια δημοψηφίσματος για την επίλυση του πολιτειακού, όπως προεβλέπετο στην συμφωνία της Βάρκιζας, έθεσε σε αμφισβήτηση το κύρος των εκλογών της 31-ης Μαρτίου 1946. Και η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου ήταν προ των πυλών … Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
