Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Οι συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα δεν έχουν αντιληφθεί, καθότι είναι ουσιαστικά το βασικό κομμάτι της ελληνικής διαπλοκής, πως όταν ο Πάγκαλος έβγαινε και έλεγε -άσχετα αν δεν μας άρεσε αυτό- ότι «μαζί τα φάγαμε» εννοούσε και τις ίδιες τις τράπεζες.
Και εννοούσε την εποχή που δίνανε στεγαστικά δάνεια στον αέρα εκμεταλλευόμενες το κενό νόμου που υπήρχε μεταξύ αγοραστικής και αντικειμενικής αξίας ακινήτων χωρίς να ζητείται πόθεν έσχες.
Συνεπώς, ενώ μιλάμε για αποποινικοποίηση της ευθύνης των στελεχών για τις σημερινές επιβεβλημένες περιπτώσεις hair cut κανονικά τότε θα έπρεπε να έχουν πάει όλοι μέσα και να φτιαχτεί μια φυλακή μόνο για τραπεζίτες.
Από εκεί και πέρα όμως το να ασχολιόμαστε σήμερα με τα περσινά ξινά σταφύλια δεν έχει νόημα. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.
Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο γιατί έχουν πιστέψει ότι δεν τους αγγίζει κανείς. Το ζητούμενο όμως για να προχωρήσουν αυτές οι δανειοδοτήσεις που προωθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας στις επιχειρήσεις, είναι οι τράπεζες κάποια στιγμή πρέπει να νοιώθουν ότι… απειλούνται αλλιώς δεν ιδρώνει το… αφτί τους..
Κι εδώ όπως και στο παρελθόν συμβαίνει το εξής παράδοξο. Καλούνται να διοχετεύσουν στην αγορά ξένο χρήμα με επιδοτούμενο επιτόκιο. Δηλαδή γίνονται ο επίσημος νταβατζής της επιχειρηματικότητας. Έχουν αρχίσει οι περίεργες συζητήσεις με διευθυντές υποκαταστημάτων οι οποίοι χωρίς κανένα κριτήριο στο τέλος των συνομιλιών εμμέσως πλην σαφώς ξεκαθαρίζουν ότι με το κατάλληλο τηλεφώνημα δεν θα υπάρχει πρόβλημα.
Εάν δεν πέσει το τηλεφώνημα, οι όροι που θέτουν είναι αδιανόητοι γιατί δεν έχουν καμία λογική εξήγηση από τη στιγμή που πρέπει το χρήμα να διοχετευθεί στην αγορά.
Γιατί είναι τραγική ειρωνεία να θέτεις σήμερα ως όρο τη βιωσιμότητα της επιχείρησης ακόμη και με όρους 2019 όταν έχουν περάσει 10 χρόνια μνημονίου. Διότι ο στόχος του δανεισμού είναι ακριβώς η βιωσιμότητα.
Παρακολουθώντας δημόσιες παρεμβάσεις του Άδωνι Γεωργιάδη διαπιστώνω ότι είναι ο μόνος που έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα γιατί ίσως είναι ο μόνος από την κυβέρνηση που γνωρίζει τι θα πει ΑΦΜ και τι θα πει φορολογική δήλωση ως επιχειρηματίας. Ίσως, επιπλέον, επειδή έχει κάτσει στην ουρά να ζητήσει τραπεζικό δάνειο και πιθανά δεν του το δώσανε για λόγους που ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν ο Άδωνις θα θυμηθεί ποιος είναι ή αν θα υποκύψει στην πίεση των τραπεζών.
Το εγχείρημα δεν θα προχωρήσει και έχουμε άπειρα παραδείγματα από το παρελθόν που το αποδεικνύουν.
Η μόνη λύση είναι η εμπλοκή ενός κρατικού μηχανισμού. Ή να αξιοποιηθεί η ΑΑΔΕ, όπως έχω ξαναγράψει, ή να αναμορφωθεί το καταστατικό του Παρακαταθηκών και Δανείων για να μπορεί να λειτουργήσει ως ενδιάμεσος φορέας με την επιχειρηματική κοινότητα.
Και σε αυτή την περίπτωση πιστέψτε με ότι όλοι οι Έλληνες ευχαρίστως θα πληρώσουν εύλογο τόκο για δάνειο που προσφέρει το κράτος, ενώ δεν θέλουν ούτε να περάσουν από την πόρτα μιας τράπεζας.
