Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Είμαστε σε πόλεμο με το ISIS; Έστω και χωρίς όπλα (από τη μεριά μας), είμαστε. Η επίθεση στο Παρίσι, αλλά και παράλληλα όλες εκείνες οι επιθέσεις σε διάφορα σημεία του κόσμου που είχαν προγραμματιστεί το τελευταίο διάστημα και απετράπησαν την τελευταία στιγμή από την αστυνομία και τις κατά τόπους μυστικές υπηρεσίες, είναι ενδεικτικές του γεγονότος πως οι ισλαμιστές τρομοκράτες και δολοφόνοι τοποθετούνται απέναντι στη Δύση, όχι μόνο in verbis, αλλά με τον πιο απτό και σαφή τρόπο: με το αίμα.
Η επίθεση στο Παρίσι, την καρδιά της Ευρώπης, οι σκηνές αλλοφροσυνης, το αίμα, ο τρόμος που καταγράφηκε στα πρόσωπα, τα πτώματα στη μέση του δρόμου, το σκοτάδι που απλώθηκε κατά μήκος της πόλης του φωτός, ήταν το μήνυμα προς όλους μας: ο εφιάλτης μας είναι εδώ, είναι παρών, είναι ισχυρός και πλέον δεν μπορούμε πάλι να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Υπάρχει και δεν πρέπει να τον αγνοήσουμε. Οι τρομοκράτες επιτέθηκαν στην έννοια της ελευθερίας, η οποία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κυριαρχίας του δυτικού μοντέλου. Και δεν μπορούμε απλώς να προσποιηθούμε πως δεν έγινε, έγινε και πλέον έχουμε έναν πολύ σαφή εχθρό.
Ή μήπως δεν έχουμε; Είναι οι Ισλαμιστές τρομοκράτες ένας καθαρός εχθρός; Δεν έχουν σαφή κρατική δομή, δεν είναι περιορισμένοι μόνο σε μια γεωγραφική περιοχή, δεν έχουν σαφή ηγεσια, με άλλα λόγια είναι ένας πολυσυνθετος οργανισμός, με παρακλάδια και συνεργάτες σε πολλές διαφορετικές περιοχές. Μπορεί να ξέρουμε, σχετικά, ποιον πολεμάμε, πλην όμως δεν είμαστε σίγουροι. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν ακόμα δύο ανασχετικοί παράγοντες. Η παγκόσμια ηγεσια μοιάζει μουδιασμένη, ενώ για να επιτύχει μια επιχείρηση εναντίον των τρομοκρατών θα έπρεπε να υπάρχει προσηλωση στον κοινό σκοπό από παίχτες με διαφορετικά συμφέροντα, τόσο στην περιοχή όσο και παγκοσμίως, όπως η ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Ρωσια και η Κίνα. Τέλος, τα λάθη που έγιναν με τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ (πολλά για να αναλυθούν σε αυτό το σύντομο σημείωμα) με την κατά γράμμα αντιγραφή του δυτικού μοντέλου και την εφαρμογή του στη Μέση Ανατολή, δεν μπορούν να επαναληφθούν ξανά.
Πολεμάμε δηλαδή; Είμαστε έτοιμοι να υπερβούμε τις αγκυλώσεις και να μπούμε σε άμεσο πόλεμο με το ISIS; Είναι πολύ νωρίς για να απαντηθεί. Οι αρχές των χωρών ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν και θα το κάνουν. Η καταστολή σε εθνικό επίπεδο θα ενταθεί, με τις κρατικές υπηρεσιες να κάνουν πολύ στενό μαρκάρισμα στους πιθανούς τρομοκράτες, ενώ παράλληλα θα “τρέχουν” με μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα και οι επιχειρήσεις (π.χ. drone operations) σε συγκεκριμένους στόχους. Πλην όμως, αυτό δεν φτάνει. Και η ευρωπαϊκή ηγεσια πρέπει επιτέλους να κινηθεί. Και στο κομμάτι του προσφυγικού, αποφεύγοντας την μπανανόφλουδα να ταυτίσει πρόσφυγες και μετανάστες και να τους παρκάρει όλους σε Ελλάδα και Ιταλία,να συνεργαστεί ουσιωδώς με την Τουρκία και παράλληλα να τρέξει διαδικασιες για την αύξηση του επιπέδου ασφαλείας στην Ήπειρο.
Προς ώρας η Ευρώπη πρέπει να τρέξει τον άγνωστο πόλεμο. Οι πολίτες πρέπει να επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους και τα κράτη να κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν. Αυτό είναι το σκέλος του άγνωστου πολέμου. Και θα πρέπει να γίνει αποτελεσματικά και συντονισμένα, πριν ο πόλεμος γίνει γνωστός και γενικευμένος. Γιατί, κάποια στιγμή, αν η Δύση συνεχίσει παθητικά να θρηνεί για τους νεκρούς και την παραβιασμένη ελευθερία της, ο γενικευμένος πόλεμος θα καταστεί αναπόφευκτος και η Δύση θα ξεκινά από θέση αδυναμίας. Δυστυχώς.
