Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Στην απάντηση που έδωσε στην ερώτηση της Γεννηματά για το “Plan b” , ο Αλέξης Τσίπρας ξαναβρήκε τον εαυτό του. Μετά τις 12 Ιουλίου έδειχνε να κρατάει μια στάση, η οποία θύμιζε λίγο τον άπιστο σύζυγο, ο οποίος «συλλαμβάνεται επ’ αυτοφόρω» και προσπαθεί να δικαιολογηθεί με το επιχείρημα «δεν είναι αυτό που νομίζεις!». Την Παρασκευή όμως έδειξε αυτό που πραγματικά μπορεί να είναι. Ο αδιαμφισβήτητος πολιτικός ηγεμόνας στο εσωτερικό της χώρας.
Υποθέτω πως η αντιπολίτευση θα το σκεφτεί δυο και τρεις φορές πριν καταθέσει πάλι ερώτηση προς τον πρωθυπουργό, ώστε να του δώσει την ευκαιρία να «παίξει μπάλα» με το εθνικό ακροατήριο, κατατροπώνοντας τις αστείες αιτιάσεις της και την πολιτική «κριτική» της που εξαντλείται στην απόρριψη των πουκαμίσων του Βαρουφάκη! Αυτός είναι και ο λόγος που έβγαλε οργισμένη ανακοίνωση ο Βενιζέλος, νιώθοντας πως έμεινε εκτεθειμένος και ακάλυπτος από την Πρόεδρό του. Αλλά ποιος ακούει πλέον τον Βενιζέλο; Καθώς προσεγγίζει ήδη τα όρια της γραφικότητας του Πάγκαλου, μάλλον κανείς!
Ο Τσίπρας έχει όλο το γήπεδο δικό του. Προηγούμενη ανάλογη πολιτική ηγεμονία στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, υπήρξε μόνο κατά την περίοδο του «Καραμανλής ή τανκς», μετά την πτώση της χούντας.
Η ηγεμονία σε αυτές τις περιπτώσεις ορίζεται αρνητικά. Είναι ηγεμονία ελλείψει αντιπάλου και μέσα σε συνθήκες κρίσης που δημιουργούν αβεβαιότητα και ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και εκ των πραγμάτων ενισχύουν τις τάσεις συσπείρωσης γύρω από την υπάρχουσα ηγεσία.
Η αντοχή και η ανθεκτικότητα της σημερινής πολιτικής ηγεμονίας του ο Α. Τσίπρας, εν πολλοίς θα προσδιοριστεί από το πώς θα καταφέρει να διαχειριστεί το πολυπολοκότερο και πλέον αμαρτωλό ζήτημα που ταλάνισε όλη τη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου και δεν είναι άλλο από το «τρίγωνο» των σχέσεων Κόμματος, Κυβέρνησης και Κράτους. Πρόκειται για το «τρίγωνο του διαβόλου» που «καταπίνει» πρωθυπουργούς.
Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη πως η κρίση «εξαφανίζει» τους πρωθυπουργούς. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τον Καραμανλή τον κατάπιε η βιασύνη της Ντόρας, μεταμφιεσμένη στις «σοφές» συμβουλές του Σουφλιά. Τον Παπανδρέου τον ανέτρεψε ο Βενιζέλος που πάντα ζούσε με το όνειρο να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Τον Παπαδήμο τον έριξε ο Σαμαράς για να γίνει αυτός πρωθυπουργός. Τον Σαμαρά τον έφαγε το άγχος επανεκλογής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του. Σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις η πραγματική αιτία της «εξαφάνισης» είχε να κάνει με το «τρίγωνο» των σχέσεων Κόμματος, Κυβέρνησης και Κράτους.
Ο Τσίπρας έχει «όλα τα χαρτιά στα χέρια του» για να αντιμετωπίσει το «τρίγωνο του διαβόλου» πριν τον εξαφανίσει. Στο βαθμό που επιλέξει να ακολουθήσει την πεπατημένη οδό των συμψηφισμών και της μεθοδολογίας «business as usual», τότε δεν υπάρχει αμφιβολία πως σύντομα ή λίγο πιο αργά, θα εξαφανιστεί κι αυτός μέσα στο «τρίγωνο του διαβόλου» όπως πολλοί προκάτοχοί του. Θα είναι τεράστιο ιστορικό και στρατηγικό λάθος του πρωθυπουργού να αντιγράψει τις συνταγές του παρελθόντος και να μην τολμήσει βαθιές και ριζικές τομές και στα τρία επίπεδα (κόμματος, κυβέρνησης, κράτους) αναδιατάσσοντας ταυτόχρονα και τις μεταξύ τους σχέσεις. Οι μεγάλοι ηγέτες γράφουν, δεν αντιγράφουν.
Οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος είναι γνωστές: γραφειοκρατικοποιημένα κόμματα που λειτουργούν ως εκλογικά καρτέλ, κυβερνητισμός, κρατικοποίηση του κόμματος και κομματικοποίηση του κράτους. Ο Τσίπρας έχει την ευκαιρία να αναλάβει την ιστορική πρόκληση και να τα αλλάξει όλα, ξεκινώντας από το ίδιο το κόμμα του.
Ανοιχτό και ενεργό κόμμα, ισχυρά νομιμοποιημένη και αποτελεσματική κυβέρνηση, αξιόπιστο και δίκαιο κράτος. Αυτό θα πρέπει να είναι το νέο «τρίγωνο», μέσα από το οποίο μπορεί να αναδυθεί η Νέα Μεταπολίτευση.
Θα μπορέσει να το κάνει; Θα το δούμε σύντομα… Πάντως τον «διάβολο» δεν τον εξορκίζεις «με το σταυρό στο χέρι». Το σπαθί, κατά τας γραφάς της ιστορίας, έχει αποδειχθεί αποτελεσματικότερο όπλο.
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
