Τόλμη – πίστη – δράση – αποτελέσματα. Έτσι έχω την εξίσωση στο μυαλό μου και για αυτό ως άνθρωπος δεν συμπάθησα ποτέ τους άτολμους ανθρώπους και ως επαγγελματίας δεν συνηγόρησα ποτέ υπέρ των άτολμων πολιτικών. Των πολιτικών δηλαδή που «έχουν φάει το γκολ από τα αποδυτήρια».
Αντίθετα, αυτή η εξίσωση ήταν ο λόγος που σηκώθηκα και πήγα με τον γιό μου στην Πολωνία για να δούμε το παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδας κόντρα στη Γερμανία. Διότι ο Σάντος και οι διεθνείς μας παίκτες,κατάφεραν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως όλα είναι δυνατά.
Είχαμε το προνόμιο να καθόμαστε με το γιό μου στην ευθεία της μικρής περιοχής των Γερμανών και να δούμε το απίστευτο γκολ του Σαμαρά. Τον ευγνωμονώ πραγματικά για αυτά τα έξι λεπτά μοναδικής χαράς που πρόσφερε στο παιδί μου. Από κει και πέρα δεν με ένοιαζε το τελικό αποτέλεσμα, ας ερχόταν και 10 -1. Σημασία έχει η προσπάθεια που έγινε, ο αγώνας που δόθηκε, η φανέλα που ίδρωσε. Σημασία έχει πως η Εθνική Ανδρών δεν αποδέχθηκε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα και έτσι τόλμησε, πίστεψε, έπαιξε και έφυγε από το Euro 2012 με ψηλά το κεφάλι, μαζί με κολοσσιαία ποδοσφαιρικά μεγέθη όπως η Αγγλία. Όπως κι αν το δει κανείς δεν είναι μικρό πράγμα.
Ενώ λοιπόν το Euro για μας τελείωσε, το ευρώ ως θέμα μένει ανοιχτό. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Σύνοδος Κορυφής στις 28 και 29 Ιουνίου είναι ένα κρίσιμο «ματς» για το πώς θα παραμείνουμε στο ευρώ ή για το πώς θα φύγουμε από αυτό. Γνώμη μου είναι πως για μια χώρα αυτό που έχει σημασία για την εθνική της επιβίωση δεν είναι το νόμισμα, αλλά το να μένει με ψηλά το κεφάλι. Το ευρώ είναι καλό στο βαθμό που μας επιτρέπει να ζούμε με ψηλά το κεφάλι. Αν αυτό καταστεί αδύνατον, τότε αν είμαστε σοβαρό κράτος είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε εναλλακτικές λύσεις που θα μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε την εθνική μας πορεία μέσα στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου με ψηλά το κεφάλι.
Με ποια ομάδα λοιπόν θα πάμε να δώσουμε ένα τέτοιο ματς; Είναι σαφές πως σε αυτές τις περιπτώσεις ο χαρακτήρας και η δομή του οικονομικού επιτελείου έχουν εξαιρετική σημασία. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δεν έχουμε οικονομικό επιτελείο! Έχουμε έναν υπηρεσιακό υπουργό Οικονομικών τον κ. Ζανιά και έναν νέο Υπουργό, τον κ. Ράπανο, ο οποίος ενώ έχει ανακοινωθεί δεν έχει ορκιστεί και είναι αβέβαιο τελικά αν θα αναλάβει. Οι λόγοι υγείας είναι ασφαλώς ένα σοβαρό επιχείρημα αλλά ίσως τελικά να μην είναι οι μόνοι.
Η αλήθεια είναι ότι προσγειώθηκαν απότομα όσοι άκουσαν το όνομα του νέου Υπουργού Οικονομικών, τουλάχιστον όσοι πίστευαν στην αξία του να δώσεις μάχες στην Ευρώπη και να διαπραγματευτείς σοβαρά την τύχη της χώρας. Μια τέτοια διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει με χρηματοπιστωτικούς όρους διότι εκεί η Ελλάδα ήταν , είναι και θα είναι μονίμως χαμένη. Άρα απαιτείται μια «πιο πολιτική» διαπραγμάτευση που θα βάζει πάνω στο τραπέζι και κρίσιμα γεωπολιτικά διακυβεύματα, σε μια συγκυρία που η Ανατολική Μεσόγειος με επίκεντρο τη Συρία, φλέγεται.
Προφανώς κανείς εκ των αρχιτεκτόνων της εισόδου στην ΟΝΕ δεν μπορεί να είναι πειστικός και πιεστικός όσο πρέπει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση. Διότι αυτό που έχει ανάγκη η στρατηγική της χώρας είναι ουσιαστικά η «από- παπαδημοποίησή» της, να αλλάξει δηλαδή το πλαίσιο της όλης συζήτησης που σχετίζεται αυστηρά με οικονομικού χαρακτήρα υποχρεώσεις και δικαιώματα. Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή εκτός του μακαρίτη Θόδωρου Καρατζά που υπήρξε ο βασικός σύμβουλος του Κώστα Σημίτη, στον ίδιο «πεφωτισμένο κύκλο» συμμετείχαν ο Λουκάς Παπαδήμος (τότε ΤτΕ), ο Σταύρος Θωμαδάκης (τότε του Χρηματιστηρίου), ο Βασίλης Ράπανος, ως επικεφαλής του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμώνων τότε, ο Γιάννης Στουρνάρας (άτυπος σύμβουλος του Παπαδήμου κατά το 7μηνο της πρωθυπουργίας του) καθώς και ο Απόστολος Ταμβακάκης.
Η εμμονή στην άντληση ανθρώπων από τη συγκεκριμένη δεξαμενή μεταδίδει το λάθος μήνυμα προς την πλευρά με την οποία υποτίθεται πως διαπραγματευόμαστε. Διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν μια συγκεκριμένη τραπεζοκεντρική ευρωφιλοσοφία και ο οποιοσδήποτε συνομιλητής τους μπορεί να καταλάβει πως δεν μπορούν να δουν πέρα από εκεί. Όταν όμως έχεις αποδεχθεί το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που σου επιβάλλουν, όταν δεν έχεις επιλογές και όλα τα σενάρια ανοιχτά, πολύ δύσκολα μπορείς να είσαι αποτελεσματικός.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν και με δεδομένο πως κατ’ ουσίαν δεν υφίσταται οικονομικό επιτελείο, ο κλήρος του βάρους της διαπραγμάτευσης πέφτει πάνω στις πλάτες του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου. Η οφθαλμολογική περιπέτεια του Αντώνη Σαμαρά του στερεί τη δυνατότητα να πάει και να αγωνιστεί για τη «φανέλα», όπως ο άλλος Σαμαράς. Αυτή η ατυχής περιπέτεια φέρνει τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στη θέση του εθνικού διαπραγματευτή. Αυτό σημαίνει πως αναλαμβάνει το βάρος να αλλάξει το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και να μην αποδεχθεί το υφιστάμενο ως παγιωμένο. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή τον βοηθούν και ο ίδιος έχει την διπλωματική εμπειρία να τις κατανοεί. Μπορεί λοιπόν και να τις αξιοποιήσει. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μονής κατεύθυνσης, δηλαδή «ευρώ ή δραχμή;» προς τους Έλληνες. Το ερώτημα έχει και την αντίθετη φορά: Η Ελλάδα είναι μέρος της Δύσης ή όχι; Διότι αν είναι και πρέπει να παραμείνει μέρος της Δύσης, ειδικά τώρα που η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται, τότε θα πρέπει να πιστοποιείται και από το νόμισμά της. Μέχρι σήμερα λέγαμε πως αυτό ακριβώς σηματοδοτεί το ευρώ. Αν όμως το ευρώ δεν μπορεί να συνεχίσει να εγγυάται την Ελλάδα στη Δύση, τότε αξίζει να σκεφτούμε και άλλες λύσεις. Άλλωστε Δύση, δεν είναι μόνον η Γερμανία.
Άρα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος για να επιτύχει στην αποστολή του πρέπει να βρεθεί σε ρόλο…. Σαμαρά! Ψυχή, προσπάθεια και τίποτα να μη θεωρηθεί ως μοιραίο και προδιαγεγραμμένο. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα το σημαντικό είναι να μην αισθανθούν οι Έλληνες πως η διαπραγματευτική ομάδα στις Βρυξέλλες δεν έπαιξε με φιλότιμο, δεν ίδρωσε για τη φανέλα και δεν τα έδωσε όλα για να σκοράρει.
