Γράφει ο Άγγελος Κουτσούκης
Όταν ξεκίνησα να γράφω «Τον άνθρωπο που έμενε στο Φάρο» δεν ήξερα κάν αν θα τον τελειώσω ή αν θα έμενε μερικές προτάσεις σε σκόρπιες σελίδες πού επί της ουσίας περιέγραφαν προσωπικά συναισθήματα και καταστάσεις.
Κανένας, επίσης, από τους φίλους μου δεν πίστευε ότι θα γίνει βιβλίο γιατί ξέρουν ότι βαριέμαι εύκολα. Συνέχισα να γράφω λοιπόν, άπειρα βράδια, μέχρι όλες αυτές οι προτάσεις να μπούν στην σειρά και να μπορούν να πούν μιά ιστορία. Οταν γράφτηκε ο σκελετός, τότε πίστεψα κι εγώ ότι μπορεί να γίνει το μυθιστόρημα που ονειρευόμουν. Τώρα, θα μου πείτε, γιατί μυθιστόρημα και μάλιστα σχεδόν 400 σελίδων και όχι κάτι άλλο. Αυτό ήταν το δύσκολο, αυτό έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου αν θα καταφέρω ή όχι. Βέβαια, αν γνώριζα τον όγκο των ελληνικών βιβλίων που κυκλοφορούν καθημερινά, το πιό πιθανό είναι να μην έμπαινα στον κόπο να το εκδώσω! Εν πάσει περιπτώσει, στάθηκα τυχερός, το έστειλα στην Σύσση Καπλάνη στις εκδόσεις “Φίλντισι”, που το αγκάλιασε αμέσως και μετά τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις και διορθώσεις το κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως.
Μου είχε γίνει εμμονή ιδέα να προσπαθήσω να περιγράψω τους ανθρώπους της γενιάς μου. Τώρα που μεγαλώσαμε, βλέπω αρκετούς από τους παλιούς μου φίλους και τούς χαίρομαι. Κάποιοι άλλοι χάθηκαν στον δρόμο. Θάνατοι πολλοί και ξαφνικοί. Ευαισθησίες που ισοπεδώθηκαν και μιά ζωή που προχωράει «δίχως να κοιτάζει την δική σου μελαγχολία». Κάποιοι άλλοι μεγαλώνοντας, έδειξαν ένα πρόσωπο πού, εμένα τουλάχιστον, με πλήγωσε. ‘Οταν αναρωτήθηκα στό τέλος, τι ακριβώς ήθελε να πεί ο ποιητής, κατάλαβα ότι η ουσία κάθε φορά είναι να προχωράς. Να προχωράς και να ανακαλύπτεις καινούργια τοπία. Καινούργια τοπία, πού τις πιό πολλές φορές αντανακλούν το παρελθόν στο μέλλον. Τώρα, το γεγονός ότι οι παλιοί μας φίλοι, καλοί και κακοί, είναι πάντοτε παρόντες στην μυστική μας ζωή, είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.
Ο γιός μου που είναι μικρός, με ρωτάει κάθε τόσο πότε θα εφευρεθεί η μηχανή που θα μας κάνει να ξεχνάμε. Τι να του απαντήσω; Οτι τα κουβαλάμε όλα μέχρι το τέλος; Τελικά, (γιατί από αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα), διαβάζοντας μετά την έκδοσή του «Τον άνθρωπο που έμενε στο Φάρο» κατάλαβα και τις βαθιές επιρροές από πράγματα που αγάπησα στα διαβάσματά μου. Την ώρα που τα έγραφα, δεν τα καταλάβαινα. Ας με συγχωρέσουν ο Τσίρκας και ο Camus, αλλά βρήκα πολλές σκέψεις τους στα δικά μου γραπτά.
ΤΙ: Παρουσίαση του βιβλίου «Ο άνθρωπος που έμενε στο Φάρο»
ΠΟΥ: Κέντρο Σπουδών Παπάγου, Μπλέσσα 44, 16η στάση Παπάγου
ΠΟΤΕ: Παρασκευή 8 Μαίου στις 20:30
