…που ενώνει και ταυτόχρονα χωρίζει τους ευρωπαίους!
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Το βλέπω πως θυμώνουν πολλοί αναγνώστες των σημειωμάτων μου με τον μικρό αγώνα μου εναντίον της σύγχρονης φασιστοποίησης στην Ευρώπη και στην πατρίδα μας ασφαλώς! Ναι, αλλά δεν θα συμβιβαστώ με τοsocial mood, δεν θα υποκύψω στα αυτονόητα της κοινής γνώμης, δεν κάνω το κορόιδο, δεν μπορώ να αδιαφορήσω! Αυτός ο μεταμοντέρνος φασισμός που διατρέχει και χαρακτηρίζει με ρατσιστικούς, κρυφορατσιστικούς, θρησκευτικούς και πολιτισμικούς και πολεμικούς όρους, στο πλαίσιο ενός πολύχρωμου πολιτικώς αντιμεταναστευτισμού, ολόκληρο το πραγματικό πολιτικό φάσμα από την ακροδεξιά έως την επαναστατική αριστερά είναι η νέα κοινωνικοπολιτική συνθήκη που ενώνει και ταυτόχρονα χωρίζει τους ευρωπαίους! Είναι το φαινόμενο που θα καθορίσει την πολιτική τροχιά της ΕΕ. Ο νέος κοινωνικός θεσμός που θα επηρεάσει καθοριστικά τις σχέσεις στην Ευρώπη και θα διαμορφώσει τις νέες συνθήκες ειρήνης και πολέμου σε αυτήν και πολύ ευρύτερα.
Δεν είναι πλέον το αφήγημα περί τρομοκρατίας που καταλύει τις εσωτερικές και διεθνείς πολιτικές, αλλά εκείνο περί αποσταθεροποίησης και πολιτισμικής προσβολής ή εισβολής εξαιτίας των νέων μεταναστευτικών ροών!
Κάθε μέρα που περνάει αυξάνονται οι αντιδράσεις «Δυτικών» πολιτών από όλο το πολιτικό φάσμα – και όχι πλέον αποκλειστικά νεοναζιστών – εναντίον της δημιουργίας κέντρων φιλοξενίας προσφύγων. Να, χθες η ολλανδική αστυνομία έφτασε στο σημείο να κάνει χρήση προειδοποιητικών πυρών και να συλλάβει εκατοντάδες σε μία προσπάθεια να διαλύσει το πλήθος στο Γκελντερμάλσεν που κυριολεκτικώς εξεγέρθηκε με αχαλίνωτο ρατσιστικό- αντιμεταναστευτικό πάθος για να αποτρέψει τη δημιουργία ενός μικρού σχετικά κέντρου φιλοξενίας προσφύγων. Υπάρχει πλέον και εξαπλώνεται σαν σύγχρονη κοινωνική πανούκλα μια αντιμεταναστευτική υστερία, ως μορφή έκρηξης του καταπιεσμένου ρατσισμού, μετά την αποτυχία της αγοράς και της πολιτικώς ορθής θεσμικής συγκρότησης των λεγομένων πολυπολιτισμικών κοινωνιών να προσφέρουν «θεραπεία» στην πολιτική διαστροφή που οδήγησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, βάζοντας παράλληλα τα θεμέλια για τον Δεύτερο.
Αν εξετάσεις αντικειμενικά τις πραγματικές προσφυγικές και μεταναστευτικές πιέσεις αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη – και εξαιρέσεις την Ελλάδα, η οποία πράγματι υφίσταται ιδιαίτερη πίεση σε μια δραματική μάλιστα στιγμή της ιστορίας της εξαιτίας της πτώχευσης και φτωχοποίησης, που συνοδεύονται από ανεξέλεγκτη ανεργία και σοβαρή κοινωνική και διοικητική απορρύθμιση – ίσως απορήσεις. Το κίνημα του αντιμεταναστευτισμού φαίνεται να αποτελεί μια υπεραντίδραση των κοινωνιών στην εμφανιζόμενη «απειλή». Γιατί;
Αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το ερώτημα που οφείλει να προσεγγίσει η επιστημονική κοινότητα και η διανόηση. Εγώ, εδώ, δεν θα μπορούσα ασφαλώς να απαντήσω με μεθοδολογική επάρκεια στο ερώτημα, μπορώ όμως να επισημάνω το συμπέρασμα από την επιστημονική και δημοσιογραφική μου εμπειρία, που συμπίπτει με αυτό από τα πολλά χρόνια ενασχόλησης με την στρατηγική ανάπτυξης στην αγορά: Δεν είναι η κατάσταση αυτή καθ΄ εαυτή στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι, η οποία καθορίζει τι αισθάνονται και πώς αντιδρούν, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύουν τη κατάστασή τους με όρους σεκιουριτοποίησης, ή αποδίδουν νόημα σε αυτήν στο πλαίσιο απειλών, οι οποίες ορίζονται με όρους αποκλεισμού και εισβολής από τον Άλλον – τον ξένο, τον εχθρό και όχι απλώς αντίπαλο. Και είναι τόσο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σήμερα στην Ευρώπη, όσο και εκείνοι που εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως μέρος του «αντισυστήματος» που δομούν την έννοια της απειλής από τον Άλλον, στο πρόσωπο του μετανάστη: του πρόσφυγα, του απρόσκλητου οικονομικού μετανάστη και εν τέλει του πολίτη της ίδιας της χώρας τους που έχει άλλο χρώμα, διαφορετική θρησκεία και πιθανόν διαφορετική μικροκουλτούρα, ιδεολογία ή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ποιοι είναι λοιπόν, αυτοί, οι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί που προαγάγουν ανοιχτά και κυρίως συγκαλυμμένα τον μεταμοντέρνο φασισμό στην Ευρώπη, ισχυριζόμενοι πως δεχόμαστε επίθεση και υφιστάμεθα εισβολή κυρίως από μουσουλμάνους πράκτορες του «Σόρος», ή του Αντίχριστου, ή του καπιταλιστή, οι οποίοι έχουν θέσει σε εφαρμογή το υποχθόνιο σχέδιό τους να μας αλλοιώσουν ως χριστιανικές φιλές και να μας εξοντώσουν με τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα; Να, ένα άλλο σοβαρό ερώτημα σε συνέχεια του προηγούμενου.
Θες ένα μικρό παράδειγμα που αφορά στην Ελλάδα; Πώς συμβαίνει δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί να «ξεθάβουν» αυτή την περίοδο την Οριάνα Φαλάτσι – που έγινε γνωστή όχι ως εξέχουσα μορφή της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας – αλλά ως «σχέση» του δημοκράτη αγωνιστή εναντίον της χούντας Αλέκου Παναγούλη – για να ενισχύσουν την σαχλαμάρα και όχι ασφαλώς επιστημονική θεωρία του Σάμιουελ Φίλιπς Χάντιγκτον περί σύγκρουσης των πολισμών και περί αγεφύρωτης διάστασης ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον δυτικό και τον μουσουλμανικό;
Και καλά οι έλληνες ακροδεξιοί, που στο σημείο αυτό ταυτίζονται με το νεοφιλελεύθερο δόγμα Χάντιγκτον, το οποίο ήρθε για να νομιμοποιήσει τους «μεταδιπολισμικούς», μεταμοντέρνους «ανθρωπιστικούς πολέμους» ή εκστρατείες κατά τρομοκρατών ισλαμιστών σε Ασία και Αφρική – όπου έχουν χάσει κάθε δυνατότητα να ζήσουν αξιοπρεπώς ή απλώς να επιβιώσουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, την στιγμή που από το 1990 μέχρι σήμερα περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια βιώνουν τραγικές συνθήκες προλεταριοποίησης σε ολόκληρο τον κόσμο – είναι ωστόσο δυνατόν αριστεροί και δημοκρατικοί να υιοθετούν τους κυριολεκτικώς φασιστικούς όρους αναφοράς της Φαλάτσι, η οποία έπαιξα συνειδητά ή ασυνείδητα το χαρτί του ρατσισμού εναντίον των μουσουλμάνων;
Είναι δυνατόν δεδηλωμένοι έλληνες αριστεροί και σοσιαλιστές να συναντούν τους χρυσαυγίτες σε ένα ντελίριο φαντασιώσεων και σε μια αποθέωση των σεναρίων συνομωσίας με άξονα το Ισλάμ, το οποίο εμφανίζεται ως η κύρια απειλή για τον πλανήτη και τις Δυτικές κοινωνίες μας, σήμερα; Είναι μαρξισμός αυτός; Όχι ασφαλώς, ψύχωση είναι και χυδαίος λαϊκισμός σαν και αυτά που οδήγησαν κατά τον μεσοπόλεμο μπόλικους ευρωπαίους σοσιαλιστές και κομμουνιστές στην αγκαλιά του φασισμού και σαν αυτά που μετά τον Πόλεμο έκαναν φασίστες και ναζί, μεγαλοστελέχη της δημοκρατικής Δυτικής διοίκησης ή επιφανείς συντρόφους στη διοίκηση των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Τελικά ο πολιτισμός του φασισμού, μοιάζει να κυριαρχεί στην άρρητη δομή κάθε ολοκληρωτισμού, ή με όρους φασισμού και ναζισμού, ή με όρους σταλινισμού, ή με αυτούς της ολοκληρωτικής αγοράς και του τέλους της ιστορίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκει τη θέση της και η Φαλάτσι των γηρατειών της – η οποία εμφανίζεται στην Ελλάδα υπό το concept του γνωστού μας από τη χούντα «σοβιετολόγου», ειδικού σε θέματα ψυχολογικού πολέμου και ιδεολογικής προπαγάνδας Γεωργαλά. Με την διαφορά πως ο σαχλαμάρας Γεωργαλάς, ήταν λιγότερο άγαρμπος και μανιακός κατά την άρθρωση των επιχειρημάτων του, στη βάση των απειλών που όριζε η χούντα για τον ελληνικό λαό! Δεν νομίζω πως ο Γεωργαλάς θα έφτανε στην παράνοια της φαλάτσι η οποία καλούσε σε κοινό αγώνα Δύση και Ρωσία για τον αφανισμό του Ισλάμ, μη δεχόμενη καν την ιδέα πως ο λεγόμενος από την ίδια «μουσουλμανικός πολιτισμός» – τόσο ισοπεδωτικά άσχετη και «άρρωστη» ήταν η γυναίκα – θα μπορούσε να συγκριθεί στο ελάχιστο με τον χριστιανικό!
Εγώ αστειεύομαι με την ανεπάρκεια της Φαλάτσι και των σύγχρονων ομοίων της, τόσο με αναλυτικούς όσο και με ιστορικούς όρους, αλλά τα πράγματα δεν είναι αστεία. Είναι πολύ σοβαρά! Ο αντιμεταναστευτισμός ως μεταμοντέρνος φασισμός έρχεται να ενώσει φαντασιακά, ιδεατά, ως δήθεν ομογενής πολιτισμός τους ευρωπαίους, την ώρα που αυτός διαμορφώνει τις νέες κατηγορίες διαφορικών και εχθρικών εθνικών ταυτοτήτων. Έρχεται, δηλαδή, ο μισανθωπικός αντιμεταναστευτισμός να αντικαταστήσει ή υποκαταστήσει τις βασικές κατηγορίες διάκρισης και ασφαλώς πολιτικής της μοντέρνας εποχής και κυρίως αυτές του αντι-ιμπεριαλισμού και αντικαπιταλισμού.
Στο βαθμό που το πετύχει, η Ευρώπη και η Ευρασία θα έχουν κυλίσει στον φασισμό, στο όνομα μάλιστα του αντιφασισμού σε πολλές περιπτώσεις και στον πλέον βάρβαρο ρατσισμό και εθνικισμό στο όνομα του αντιρατσισμού σε επίσης κάμποσες περιπτώσεις! Αριστεροί και κεντρώοι μετριοπαθείς πολίτες θα βαδίσουν αντάμα με τους ακροδεξιούς σε μια πορεία που θα αναβιώνει σαν ιστορική φάρσα την άνοδο του φασισμού στη Ρουμανία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και στη Γαλλία και του ναζισμού στον τότε γερμανόφωνο κόσμο!
Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει. Και ο αγώνας εναντίον αυτού που είναι ήδη εδώ και μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δεν είναι ο αγώνας κάποιων περιθωριακών αναρχικών, αναρχοσυνδικαλιστών, αντιεξουσιαστών κλπ., αλλά ο κοινός αγώνας κάθε δημοκράτη χωρίς επιθετικό προσδιορισμό: Κάθε νουνεχή ανθρώπου που αναγνωρίζει το παράδοξο του παντρέματος της ισότητας με την ελευθερία, αλλά μάχεται καθημερινά για την επίτευξη αυτής της σύζευξης, καταπολεμώντας διαρκώς μέσα του τον ρατσισμό του και αναζητώντας πολιτικές λύσεις στα αδιέξοδα με τις αρχές και τους κανόνες της βιοοικονομίας. Ας μην επιτρέψουμε ξανά στον φασισμό με την μορφή του αντιμεταναστευτικού κινήματος να φέρει τον πόλεμο στην Ευρώπη, αφού πρώτα σκορπίσει τον θάνατο και την απόλυτη δυστυχία σε Ασία και Αφρική…!
