Στις χαρές και στα πανηγύρια όλοι είναι καλοί. Το ζήτημα είναι αν σε αυτό τον τόπο, αυτή την περίοδο, μπορούν να γίνουν πράγματα που θα ξεπερνούν «τα ίδια και τα ίδια». Πάρτε για παράδειγμα την Ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Έγινε και πέρασε χωρίς να αφήσει απολύτως κανένα ίχνος δημιουργικής σκέψης και πρότασης για το μείζον ζητούμενο που είναι η ανάπτυξη και η προοπτική της χώρας. Δικαίως λοιπόν την παράσταση έκλεψε ο Αλέξης Τσίπρας που πήγε και μίλησε στους έλληνες βιομηχάνους για τον … Λένιν. Εδώ που τα λέμε χάρη τους έκανε, διότι αν δεν υπήρχε και η ατάκα του Τσίπρα για τον Λένιν, τον εξηλεκτρισμό και τα σοβιέτ, δεν θα μάθαινε κανένας ότι ο ΣΕΒ είχε Γενική Συνέλευση.
Δεν θα υπήρχε λόγος να ασχοληθούμε περαιτέρω με την αδυναμία του ΣΕΒ να αναδείξει ως ηγέτιδα δύναμη της κοινωνίας αυτούς που εκπροσωπεί, αν η κατάσταση δεν ήταν αυτή που είναι. Δηλαδή, τραγική για την πραγματική οικονομία και τους ανθρώπους της , που μοχθούν καθημερινά για να τα βγάλουν πέρα. Αν δεν ήμασταν καθημερινά μάρτυρες μιας μεγάλης απαξίωσης και καταστροφής του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας, θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε και τον επί τέταρτη συνεχή θητεία Πρόεδρό του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλο, ως άλλο ένα celebrity brand στο πλαίσιο του ευρύτερου ψυχαγωγικού πανοράματος της χώρας.
Όταν όμως η ελληνική βιομηχανία πεθαίνει, τότε τα γελάκια και οι χαρούλες κάποια στιγμή πρέπει να κοπούν. Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ θα ήταν μια ξεκάθαρη τοποθέτηση επί του γεγονότος πως ο μόνος τρόπος να παραμείνει βιώσιμη μια βιομηχανία είναι να …μετεγκατασταθεί στη Βουλγαρία. Και δεν είναι το εργασιακό κόστος πίσω από το οποίο κρύβονται εύκολα κάποιοι. Είναι το «νταβατζιλίκι» που πρέπει να πληρώσει η βιομηχανία πρώτα απ’ όλα για να έχει ενέργεια να κινήσει την παραγωγή της. Η τιμή του φυσικού αερίου για την ελληνική βιομηχανία είναι περίπου στη διπλάσια τιμή απ’ όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Συνεπώς για ποια ανταγωνιστικότητα μπορεί να μιλήσει κανείς; Αλλά δεν είναι το μόνο. Είναι το «νταβατζιλίκι» της γραφειοκρατίας και των διοικητικών βαρών όπως επίσης και η τοκογλυφία των τραπεζών που σε πλείστες όσες περιπτώσεις οδήγησαν δυναμικές βιομηχανίες σε εργοστασιακά κουφάρια, τα οποία στη συνέχεια έγιναν … μπαρ και ξενυχτάδικα!
Οι τραπεζίτες εντούτοις, κατάφεραν να κάνουν το ζήτημά τους, εθνικό ζήτημα. Οι βιομήχανοι όχι. Η ελληνική βιομηχανία είναι αόρατη. Κι εδώ έγκειται η τεράστια αποτυχία του ΣΕΒ, ως θεσμικού, συλλογικού εκπροσώπου της ελληνικής βιομηχανίας. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε άνθρωποι αρμοδιότεροι εμού και κατά πολύ σοφότεροι ως προς τις ανάγκες και τις προοπτικές της βιομηχανίας. Διάβασα την πολύ καθαρή δήλωση που έκανε σε μια συζήτηση που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος της «Οικονομικής Επιθεώρησης», ο Θόδωρος Παπαλεξόπουλος του ΤΙΤΑΝΑ. «Σήμερα δεν με εκφράζει ο ΣΕΒ» είπε και δεν είναι από τους ανθρώπους λέει κάτι στην τύχη.
Ο προβληματισμός δεν είναι καινούργιος. Εκφράστηκε άλλωστε και με την κίνηση να μπουν νέα πρόσωπα στο Δ.Σ του ΣΕΒ, αλλά αυτό αποδείχθηκε μια κίνηση τακτικισμού του Δασκαλόπουλου για να εξασφαλίσει «αναίμακτα» την επανεκλογή του. Ήξερε άλλωστε εκ των προτέρων πως όποιοι και να μπουν σε ένα Δ.Σ, στον ΣΕΒ θα γίνει αυτό που γίνεται και σε όλους τους άλλους φορείς, κόμματα, οργανισμούς: «Ο,τι πει ο Πρόεδρος».
Με αυτή την έννοια, μεγάλα παιδιά είναι οι βιομήχανοι, ας πάψουν να κρύβονται πίσω από «αστικές ευγένειες». Το να συζητάνε κατ’ ιδίαν τους προβληματισμούς τους τα μέλη του Δ.Σ του ΣΕΒ δεν λέει τίποτα. Όταν έχουν αποτύχει όλοι οι άλλοι τρόποι επίλυσης ενός προβλήματος, μένει μόνον η αλήθεια. Εν προκειμένω λοιπόν θα έπρεπε να βγουν ανοιχτά στη Γενική Συνέλευση και να θέσουν θέμα Προέδρου. Αυτό σημαίνει διαδικασία συμμετοχής σε μια κρίσιμη και οριακή στιγμή. Έτσι θα δικαίωναν και τις προσδοκίες που είχαμε όλοι όσοι στηρίξαμε αυτή τη δυναμική είσοδο της πραγματικής βιομηχανίας στο Δ.Σ. Αντ’ αυτού, σιώπησαν και αποδέχθηκαν άλλη μια «πασαρέλα». Εκεί ήθελε να το πάει ο Πρόεδρος κι εκεί το πήγε τελικά.
Διότι ο Πρόεδρος έχει σχέση με τη βιομηχανία, όσο «ο φάντης με το ρετσινόλαδο». Γι αυτό και έχει επιλέξει συνειδητά να είναι αόρατος στην ουσιαστική εκπλήρωση των καθηκόντων του και ορατός μόνον στις «χαρές». Άλλωστε έτσι δεν έλεγε κι ένα τραγουδάκι: «Κυριακή, γιορτή και σχόλη/ να’ ταν η ζωή μου όλη». Ε, ο Δασκαλόπουλος το κατάφερε. Οι άλλοι ας πρόσεχαν.
ΥΓ1: Πάνω στην ώρα …. Παρακολούθησα χθες βράδυ τηλεοπτική εκπομπή όπου με επιδεξιότητα ( είναι μια αλήθεια που οφείλω να την ομολογήσω) κατέληγε στο συμπέρασμα πως για να λυθεί το πρόβλημα του τεράστιου ενεργειακού κόστους της ελληνικής βιομηχανίας υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Να εξαγοράσει τη ΔΕΠΑ η Gazprom!!!
ΥΓ2: Επιπλέον, αναφορικά με τη συγκεκριμένη εκπομπή, έχω τρία πράγματα να ρωτήσω.
Πρώτον, γιατί δεν απαντήθηκε το πώς η ελληνική αγορά φυσικού αερίου συνιστά πανευρωπαϊκή εξαίρεση, καθώς συνδέεται η τιμή του με αυτή του πετρελαίου;
Δεύτερον, γιατί ο αρμόδιος υφυπουργός, ο οποίος δήλωσε πως κληρονόμησε μια κατάσταση, δεν ρωτήθηκε γιατί δεν την άλλαξε; Ωραία η παρουσίαση της πολιτικής της Bulgargaz, που διαμορφώνεται και με κοινωνικά κριτήρια, διατηρώντας χαμηλότερες τιμές. Γιατί όμως δεν ρωτήθηκαν, είτε ο υφυπουργός είτε κάποιος εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ, γιατί δεν γίνεται και στην Ελλάδα κάτι ανάλογο, με σκοπό τη στήριξη της ελληνικής βιομηχανίας;
Τρίτον, γιατί δεν παρουσιάστηκαν άλλοι διεκδικητές της ΔΕΠΑ και το κατά πόσο θα μπορούσαν και αυτοί να συμβάλλουν στη μείωση του ενεργειακού κόστους για την ελληνική βιομηχανία;
