Γράφει η Μαρία Αρετή Ευαγ. Ζαζιά
Ο Απολογισμός έφθασε. Όντες παρατηρητές της κατάστασης που βιώνει η Ελλάδα καθημερινώς, την κρίση χρέους (και όχι μόνο), γεννώνται διάφοροι προβληματισμοί σχετικά με το τι δύναται να βοηθήσει τη χώρα να βγει από το τέλμα και να ακολουθήσει επιτέλους την πορεία της ανάπτυξης και της ανόδου.
Προβληματισμοί, όμως, που προσκρούουν σε τοίχο και αυτό διότι τόσο οι εξελίξεις που σημειώνονται όσο και ο κοινωνικός αποπροσανατολισμός που αποκτά όλο και περισσότερο έδαφος, ο λαός εν τέλει οδηγείται μεταξύ άλλων σε απομόνωση και απογοήτευση. Την τελευταία περίοδο έχει παρατηρηθεί μια αδυναμία εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας στη δημιουργία νέων συνθηκών τόσο στον οικονομικό όσο και στον επαγγελματικό τομέα. Η λέξη που ηχεί ως «άμεση λύση» στα αυτιά όλων είναι οι μεταρρυθμίσεις. Για να υλοποιηθούν, όμως, απαιτείται γενική ομοφωνία αφενός με το που θα εφαρμοσθούν οι εν λόγω μεταρρυθμίσεις και αφετέρου ποιο θα είναι το κύριο αντικείμενο τους. Μεταρρυθμίσεις ικανές να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες για να αποτραβήξουν την χώρα από το αδιέξοδο της βαθύτερης ύφεσης και της χρεοκοπίας.
Εντούτοις, οι εικόνες από την Αθήνα και τη συμπρωτεύουσα, όπου διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν κατά των πλειστηριασμών ακινήτων(σε συνδυασμό και με τα επεισόδια) δεν προϊδεάζουν σε καμία περίπτωση για τη διενέργεια μεταρρυθμίσεων, αλλά αντιθέτως προκαλούν απογοήτευση σε όλους τους πολίτες για τη δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Το εν λόγω σκηνικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση, βέβαια, με το προεκλογικό σύνθημα που είχε υιοθετήσει η παρούσα κυβέρνηση (όταν ήταν αντιπολίτευση) «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Επρόκειτο για ένα άκρως ευαίσθητο κοινωνικό θέμα τη στιγμή που τίθεται το ζήτημα προστασίας της πρώτης κατοικίας. Ανατρέχοντας στο 2015, η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών προστάτευε την πρώτη κατοικία με αυστηρά όρια αντικειμενικής αξίας ενώ αυτό δε θα ίσχυε από 1.1.2016. Η πολύμηνη απεργία δικηγόρων και συμβολαιογράφων είχε «παγώσει» την εφαρμογή του νέου καθεστώτος, το οποίο άρχισε να εφαρμόζεται στην πράξη τώρα.
Συνεχίζοντας, στο χώρο της παιδείας ανακοινώθηκαν σημαντικές και ριζικές αλλαγές στο σχολικό πρόγραμμα και στα μαθήματα που θα διδάσκονται στους μαθητές. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονείται –και φυσικά να μην υποβαθμίζεται- ο σπουδαίος ρόλος της εκπαίδευσης τόσο στη μόρφωση των νέων όσο και στη διαπαιδαγώγησή τους. Κατανοούν μέσω αυτής το κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό γίγνεσθαι. Με τη συνδρομή της μελέτης και της έρευνας γίνονται αντιληπτές οι έννοιες του λαϊκισμού, της προπαγάνδας και του φανατισμού και ταυτοχρόνως καλλιεργείται στους μαθητές κριτική σκέψη, η οποία με τη σειρά της βοηθά στην απόκτηση πολιτικής συνείδησης(και όχι χειραγώγησης).
Παράλληλα, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, πολλώ μάλλον στους νέους τα ποσοστά αδυναμίας εύρεσης εργασίας είναι αποκαρδιωτικά. Υψηλό εργατικό κόστος, δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές, γραφειοκρατία, υψηλοί φορολογικοί συντελεστές αποτελούν ορισμένους από τους λόγους που εντείνουν το πρόβλημα της ανεργίας και παράλληλα οδηγούν πολλές επιχειρήσεις στη μετεγκατάσταση τους σε “φορολογικώς ελκτικές” χώρες. Το κόστος που απαιτείται για να δραστηριοποιείται μια επιχείρηση σε ελληνικό έδαφος είναι τεράστιο, με αποτέλεσμα να μη προσφέρεται κανένα κίνητρο σε νέους επιχειρηματίες. Λουκέτο βάζουν καθημερινά πλείστες επιχειρήσεις εξαιτίας της “φοροκαταιγίδας” οδηγώντας αμέτρητους εργαζομένους στην ανεργία. Σύμφωνα μάλιστα και με τα στοιχεία του ΓΕΜΗ, η εικόνα είναι πιο απογοητευτική αν συγκριθούν τα ποσοστά μεταξύ των νέων επιχειρήσεων και των διεγραμμένων. Ποσοστό αρνητικό σε κάθε περίπτωση, καθώς οι διαγραφές έχουν περάσει κατά πολύ τις συστάσεις νέων εταιρειών.
Κατόπιν όλων αυτών καθίσταται επιτακτική ανάγκη η εξεύρεση λύσης και μάλιστα άμεσα. Η χώρα καταρρέει, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερες και βιωσιμότερες συνθήκες εργασίας, αφήνοντας όμως πίσω τους μια χώρα άδεια από καινοτόμες ιδέες, σύγχρονες επιχειρηματικές λύσεις και δημιουργικό εργατικό δυναμικό. Οι υποδομές και οι φορείς υπολειτουργούν χωρίς ταυτοχρόνως να υποβάλλονται προτάσεις για νέα σχέδια. Η κοινωνία αποδομείται παρασύροντας ό,τι έχει απομείνει σταθερό και υγιές. Σύμφωνα, ομως,με τον Αριστοτέλη,αναφορικά με την ευημερία του Ελληνικού γένους,, «ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας».
