Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Από την ανάλυση των δεδομένων έτσι όπως διαμορφώνονται με την εκκίνηση των προεκλογικών εκστρατειών των κομμάτων, εξάγονται κάποια πρώτα συμπεράσματα που έχουν καθοριστική σημασία για την έκβαση του αποτελέσματος.
Συμπέρασμα πρώτο: Η επιδίωξη αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας ξέρει πως έχει μεν την «πρωτιά» στην κούρσα αλλά αυτό δεν φτάνει για να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς. Χρειάζεται έναν σύμμαχο και δεν τον έχει. Η ΔΗΜΑΡ είναι «εξαφανισμένη» και οι ΑΝΕΛ ακόμη κι αν κατάφερναν να μπουν στη βουλή, δεν αρέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ως επιλογή κυβερνητικού εταίρου. Ξέρει επίσης πως το ΚΚΕ θα παραμείνει στη «γωνιά του» και η πρόσκληση που έκανε ο Τσίπρας ήταν περισσότερο για να «κλείσει το μάτι» στους ψηφοφόρους του, παρά γιατί το εννοεί πραγματικά. Το τελευταίο χαρτί λοιπόν που θα παίξει ο Τσίπρας είναι η απειλή των διπλών εκλογών σε μια λογική «ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να υπάρχει κυβέρνηση και να μην κάνουμε συνέχεια εκλογές».
Συμπέρασμα δεύτερο: Η ανθεκτικότητα της ΝΔ. Ο Σαμαράς αποδείχθηκε «πολύ σκληρός για να πεθάνει», τουλάχιστον εύκολα. Διατηρεί δυνάμεις που κινούνται από 25-28 % σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, καταφέρνοντας όχι μόνο να συσπειρώσει σε σημαντικό βαθμό το κεντροδεξιό ακροατήριο αλλά και να απορροφήσει ένα μεγάλο τμήμα αυτού που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως «αστικό ΠΑΣΟΚ». Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που συμφωνούν με τη «γραμμή» Βενιζέλου, θεωρούν «χαμένη ψήφο» τη στήριξη στο κόμμα τους και προσανατολίζονται στην υπερψήφιση της ΝΔ ως αποτελεσματικότερου εγγυητή της παραμονής στο ευρώ και την ευρωζώνη.
Συμπέρασμα τρίτο: Η κρισιμότητα της τρίτης εντολής. Ο τρίτος της εκλογικής κούρσας έχει ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων. Με δεδομένο πως η «πρωτιά» έχει καθαρίσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ το πραγματικό εκλογικό ντέρμπυ αφορά στο ποιος θα αναδειχθεί τρίτη δύναμη και θα κρατήσει στα χέρια του τα κλειδιά των εξελίξεων. Ο «συνωστισμός» είναι μεγάλος καθώς υποψηφιότητα για την «τρίτη εντολή» βάζουν το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και η Χρυσή Αυγή.
Σε μια στιγμή που ο τόπος χρειάζεται πάνω απ’ όλα την ομαλή θεσμική λειτουργία, η Χρυσή Αυγή στην τρίτη θέση θα ήταν ένα ακόμη πλήγμα για την ποιότητα της δημοκρατίας αλλά και για τη διεθνή εικόνα της χώρας. Επιπλέον θα σημαίνει οπωσδήποτε νέες εκλογές.
Το Ποτάμι μέσα στη ροή του χρόνου εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε «τουρλουμπούκι». Συστεγάζει πλέον από τους νεοφιλελεύθερους της «Δράσης» μέχρι τους «κεντροαριστερούς» που αναζητούν φόρμουλα επανεκλογής όπως ο Λυκούδης, ο Ψαριανός, κλπ. Ο Θεοδωράκης φαίνεται πως καταλήγει… Τζήμερος.
Το «Κίνημα» του Γιώργου Παπανδρέου εκ φύσεως δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια «παιδική χαρά» του ιδρυτή του. Ούτε κάτι νέο έχει να προσθέσει σε επίπεδο προτάσεων αλλά ούτε και διαθέτει στελεχιακό δυναμικό που θα μπορούσαν να έχουν θετική και χρήσιμη συμβολή στις ανάγκες της χώρας. Πρόκειται για ένα μείγμα «παλιού ΠΑΣΟΚ», «κηπουρών» και χαζοχαρούμενης αφέλειας που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για το καπρίτσιο του ιδρυτή του.
Τι μένει; Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά μένει μόνο το ΠΑΣΟΚ. Αλλά έχει δυο μείζονα ζητήματα να αντιμετωπίσει. Πρώτον να «επαναπατρίσει» τις διαρροές που έχει αυτή την ώρα προς τη ΝΔ και δεύτερον να μετατρέψει σε πολιτικό πλεονέκτημα τη κατηγορία που του απευθύνεται, δηλαδή πως «ό,τι κι αν ψηφίζουμε, το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση».
