Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η αλήθεια είναι πως η διαπλοκή το παράκανε στην Ελλάδα και είναι αυτή που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Με αφετηρία το λεγόμενο «βρώμικο 89» όταν και ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση – όπως μας θυμίζει το κοινό σποτ που έφτιαξαν τα κανάλια, γιορτάζοντας την 25ετία τους – διαμορφώθηκε ένα νέο τοπίο στη χώρα. Οι σχέσεις του «ρόμβου» πολιτικής – μίντια – τραπεζών – δημοσίων έργων, ήταν αυτή που καθόρισε επί ένα τέταρτο του αιώνα, τη μοίρα αυτής της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα. Μονοπώλια και ολιγοπώλια παντού, ανταγωνισμός πουθενά, χαριστικές πράξεις και εξυπηρετήσεις, πληρωμένα όλα από τον ξέφρενο δανεισμό της χώρας.
Λίγο πριν σκάσει όλη αυτή η «φούσκα» ο Κώστας Καραμανλής είχε κάνει την πρώτη απόπειρα να χτυπήσει το «ρόμβο» με το νόμο για τον βασικό μέτοχο. Αποδείχθηκε πως ήταν πολύ μόνος και δεν τον στήριζαν ούτε οι πιο στενοί του συνεργάτες. Και μάλιστα, σε μια εποχή που στην κοινωνία αυτό το τόλμημα ήταν παντελώς αδιάφορο γιατί έρεε ακόμη άφθονο το δανειζόμενο χρήμα.
Η κεντροδεξιά απόπειρα ρήξης με τη διαπλοκή ηττήθηκε μέσα από ένα άγριο «παιχνίδι εξουσίας» εκβιασμών και λασπολογίας. Μένει να δούμε κατά πόσο η νέα απόπειρα από την Αριστερά αυτή τη φορά μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Δεν χωράει αμφιβολία πως και τώρα το παιχνίδι θα είναι «άγριο» αλλά υπάρχει μια παράμετρος που μπορεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά.
Οι όμιλοι των media δεν έχουν πλέον ούτε την οικονομική αλλά ούτε και την επικοινωνιακή δύναμη που είχαν στο παρελθόν. Τα «κοκκινισμένα δάνεια» από τη μια και η έκρηξη του διαδικτύου και των social media από την άλλη, δημιουργούν εκ των πραγμάτων σαφώς ευνοϊκότερο έδαφος, ώστε να τελειώνουμε με το «ρόμβο», τουλάχιστον έτσι όπως αυτός λειτούργησε μέχρι σήμερα.
Επιπλέον, η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν «χαμπαριάζει» από… ιδιωτική τηλεόραση. Είναι σχεδόν όλη διαδικτυακή, γιατί εκεί βρίσκει τη δυνατότητα και να πληροφορηθεί αλλά και να εκφραστεί.
Η βασική φιλοσοφία του νομοσχεδίου που κατέθεσε ο Παππάς στη Βουλή για τις τηλεοπτικές άδειες και αναμένεται να ψηφιστεί ως κατεπείγον το Σάββατο, είναι πως όποιος θέλει να μείνει στο «παιχνίδι» θα πρέπει να βάλει από την τσέπη του λεφτά. Κι αυτό επί της αρχής είναι σωστό, όπως μια σειρά κριτηρίων που μπαίνουν ώστε να επιτευχθεί τουλάχιστον ένας εξορθολογισμός, ενδεχομένως και μέσα από συνενώσεις και συγχωνεύσεις. Αν δεν πάμε σε έναν λογικό αριθμό καναλιών κι αυτό το λέω με πλήρη επαγγελματική επίγνωση, όσα περισσότερα κανάλια θα υπάρχουν τόσο μεγαλύτερη θα είναι ροπή στην παραπολιτική και την παραπληροφόρηση για να καλύψουν ανάγκες πρωτογενούς ύλης που δεν μπορούν να καλυφθούν από τις πραγματικές ειδήσεις της μέρας.
Είναι βέβαιο πως η φιλόδοξη αφετηρία του Παππά δεν προδικάζει αυτομάτως και το αποτέλεσμα. Μπορεί να πετύχει, μπορεί και να αποτύχει. Κι αν κάποιος εκ των διαπλεκομένων θέσει το ερώτημα γιατί ξεκινάει ο Παππάς κάτι, αν δεν είναι βέβαιος για το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου καλά κάνει. Οι πολιτικοί με το «κομπιουτεράκι» δεν μας πάνε μακριά… Όποιος επιζητεί να κάνει κάτι μεγάλο στην πολιτική, έχει υποχρέωση να βάζει τον πήχη ψηλά και να κάνει το καλύτερο για να περάσει «από πάνω». Οι μεγάλοι ηγέτες και οι μεγάλοι στοχαστές της πολιτικής ξέρουν πως τα μεγάλα τολμήματα και τα μεγάλα οράματα δεν ξέρουμε πως τελειώνουν… Κι αυτή είναι η γοητεία τους.
ΥΓ: Η αντίδραση και ειδικά το περιεχόμενο της αντίδρασης του ΕΣΡ, δείχνει πως το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες είναι στο σωστό δρόμο.
