Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Πόσο εύκολα αποδίδεις σε έναν άνθρωπο τον χαρακτηρισμό «ναρκέμπορος», όταν αυτό δεν έχει αποδειχθεί από τη Δικαιοσύνη; Η κυβέρνηση το έκανε και σχετικά εύκολα, δύο φορές το Σάββατο και μάλιστα επισήμως. Δεν σήκωσε, απλά, το τηλέφωνο κάποιο κυβερνητικό στέλεχος και ξεκίνησε να χαρακτηρίζει τον Βαγγέλη Μαρινάκη ως «ναρκέμπορο» σε 10-15 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κυβερνητικό ρεπορτάζ. Δύο φορές εστάλησαν ανακοινώσεις από το Μέγαρο Μαξίμου με αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι βάλλεται ευθέως από τον επιχειρηματία, ενώ το ρεπορτάζ που είχε το Σάββατο η εφημερίδα Παραπολιτικά, με τις καταγγελίες ενός κτηματομεσίτη, ο οποίος αποκάλυψε κρίσιμες πτυχές της υπόθεσης Καρούζου, περί «προσπάθειας κυβερνητικών στελεχών να του αποσπάσουν ένα χοντρό «γρηγορόσημο», προκειμένου να εκταμιευθεί τάχιστα η αμοιβή που έχει λαμβάνειν για την παροχή κρίσιμων πληροφοριών», επίσης ενόχλησε σφόδρα.
Υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν μια διένεξη μεταξύ δύο πλευρών. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μια κυβέρνηση «σκοτώνεται» με έναν ισχυρό επιχειρηματία, ο οποίος έχει και ΜΜΕ στην κατοχή του. Έχει ξαναγίνει και με μεγάλη οξύτητα στο παρελθόν. Όμως, πάντα υπήρχε ένα τακτ. Μια προφύλαξη. Εδώ η σύγκρουση παίρνει χαρακτηριστικά ανοιχτού και πολύ σκληρού πολέμου.
Θα ήταν ένα διμερές μέτωπο, αν η συγκεκριμένη υπόθεση δεν αποτελούσε ουσιαστικά ένα προανάκρουσμα μιας σημαντικής πτυχής της κυβερνητικής στρατηγικής ενόψει των εκλογών. Κάποτε θα γίνουν άλλωστε και αυτές, συντομότερα ή αργότερα. Άλλωστε, μετά το καλοκαίρι μπαίνουμε σε μια φάση που μπορούν να γίνουν εκλογές ανά πάσα στιγμή, από το φθινόπωρο του 2018 όσο και έως τον Ιούνιο του 2019.
Η σύγκρουση της κυβέρνησης με αυτό που ορίζει ως «διαπλοκή» θα είναι για άλλη μια φορά στην προμετωπίδα του κυβερνητικού λόγου. Άλλωστε, να γίνει ξανά αντιμνημονιακός ο Αλέξης Τσίπρας είναι δύσκολο. Συνεπώς, πέραν των οικονομικών επιχειρημάτων που έχουν συγκεκριμένο βεληνεκές, κάπως πρέπει να προσεγγίσει και ένα πιο ριζοσπαστικό ακροατήριο.
Πώς θα το κάνει, αν δεν εμφανιστεί ευθέως βαλλόμενος από επιχειρηματικά κέντρα που επιδιώκουν την «παλινόρθωση» του συστήματος που ήταν μέχρι και πριν από τρία χρόνια στην εξουσία; Συνεπώς, η σύγκρουση, τόσο ρητορική όσο και έμπρακτη, θα είναι σφοδρή από εδώ και στο εξής.
Ο δρόμος προς τις εκλογές δεν είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, αλλά με πόλωση. Όποιος αντέξει! Η σύγκρουση θα είναι σκληρή και αυτό θα αποβεί εις βάρος των μικρών σχηματισμών που προσπαθούν κυρίως να μπουν στη Βουλή. Η πόλωση, όμως, θα ανοίξει και πληγές, θα δημιουργήσει τραύματα που θα είναι δύσκολο να επουλωθούν. Δεν είναι απλά οι μάχες που επιλέγει να δώσει το ένα στρατόπεδο, είναι το πλήγμα που προκαλείται όταν η κυβερνητική αντεπίθεση ή επίθεση -ανάλογα με την οπτική που θέλουμε να το δούμε- γίνεται υπό θεσμικό μανδύα.
Με άλλα λόγια: προσδεθείτε, γιατί δεν έχουμε μόνο success story ενόψει.
