Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Από διάφορες πλευρές και για προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς, καλλιεργείται συστηματικά ένας πρωτόγονος πολιτικός «μεσσιανισμός», ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ εμπεδώνει την προσδοκία για την «επιστροφή του Μ. Αλέξανδρου», ο οποίος καβάλα στον «Βουκεφάλα» θα κόψει με το σπαθί όλους τους γόρδιους δεσμούς των προβλημάτων μας και των μειονεξιών μας κι ασφαλώς «θα πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά». Τώρα αν θα τον λένε Αλέξανδρο, Ιωάννη, Κωνσταντίνο, Αντώνη, Νικόλαο και όλα τα συναφή, εκεί διχάζονται οι… προφήτες.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, δεν μας έλειψαν οι «Μεσσίες» και φτάσαμε ως εδώ. Το αντίθετο. Δημοκράτες μας έλειψαν. Είχαμε μια δημοκρατία χωρίς δημοκράτες. Και η μομφή δεν αφορά μόνον τους πολιτικούς αλλά και τους πολίτες. Διότι η δημοκρατία υπάρχει πρωτίστως στο μυαλό του καθενός από εμάς και στο πως αυτή αντανακλάται σε όλη μας τη συμπεριφορά. Την προσωπική, την κοινωνική, την επαγγελματική, κοκ.
Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία με ευθύνη, παντού. Κι αυτή είναι μια εξίσωση για δυνατούς λύτες και όχι για πολιτικούς αλήτες.
Δυσκολευόμαστε λοιπόν πολύ να παρακολουθήσουμε τα άλματα που κάνει σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας, της ανοιχτής σκέψης, της ανοιχτής κοινωνίας, οπότε καταφεύγουμε στην ευκολία της… περικεφαλαίας. Για ν’ αντισταθμίσουμε τη σημερινή «ντέκα» με ένα «παραλήρημα μεγαλείου».
Όμως το να βάζεις -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- μια περικεφαλαία και να βγαίνεις στους δρόμους δεν σε καθιστά πατριώτη. Καραγκιόζη σε κάνει. Πατριωτισμός είναι να κινηθούμε μπροστά και να προλάβουμε το μέλλον πριν είναι αργά.
Πατριωτισμός είναι αυτό που κάνουν δυο νέα παιδιά, τα οποία γνώρισα πρόσφατα, ο Θανάσης Γεωργούλης και η Κωνσταντίνα Μπεθάνη. Έχουν ιδρύσει από το 2006 την εταιρεία Tenebra Studios (http://tenebrastudios.com/) που εξειδικεύεται στην ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών και εφαρμογών εικονικής πραγματικότητας.
Σήμερα είναι επίσημοι συνεργάτες του κολοσσού της Sony, με το σπαθί τους. Χωρίς πολιτικά «κονέ» ή «κολλητούς από το κολέγιο». Ταυτόχρονα έχουν ανοίξει την κινεζική αγορά μέσα από συνεργασία ετών με την Huawei και την Xiaomi, αναπτύσσοντας κατά παραγγελία παιχνίδια για τα appstores τους, όπου εκεί πραγματικά “sky is the limit”.
Είναι μέρος μιας παγκόσμιας επανάστασης αλλά σκέφτονται την Ελλάδα. «Θέλουμε να γίνουμε η αλλαγή. Μαζί με όσους προσπαθούν όπως εμείς για μια Ελλάδα που δεν θα τρώει τα παιδιά της» μου λένε και σίγουρα πιστεύουν κάθε λέξη που λένε. Θα μπορούσαν να επαναπαυθούν στην επιτυχία τους. Δεν το έκαναν. Θέλησαν ταυτόχρονα με όλα αυτά, να κάνουν κάτι που να έχει αποκλειστικά ελληνικό άρωμα. Κι έτσι προχωρούν στην ανάπτυξη του πρώτου Ελληνικού βιντεοπαιχνιδιού εικονικής πραγματικότητας (VR) με τίτλο ”Η Δούκισσα της Πλακεντίας” (Duchess of Plaisance).
Το παιχνίδι, το οποίο βασίζεται στην αληθινή όσο και τραγική ιστορία της Αμερικανογαλλίδας Δούκισσας Sophie de Marbois-Lebrun, η οποία διακρίθηκε για τον φιλελληνισμό της, θα κυκλοφορήσει γύρω στο Μάιο, σε υπολογιστές και κινητά. Οι χρήστες θα βιώνουν με το σύνολο των αισθήσεών τους τη μοναδική εμπειρία της πιστής αναπαράστασης της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Αληθινά εκπληκτικό.
«Πολλοί πιστεύουν πως η Δούκισσα της Πλακεντίας είναι απλά ένας σταθμός του μετρό. Τώρα θα μάθουν πολλά περισσότερα» μου λένε γελώντας. Με λίγη βοήθεια από τον Δήμο Πεντέλης, τους Φίλους του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας και κάποιους ακαδημαϊκούς φορείς κάνουν αυτό το μικρό τεχνολογικό «θαύμα».
Μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτά τα παιδιά για τον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας αν το υπουργείο Πολιτισμού, για παράδειγμα, είχε γνώση και άποψη για το τι σημαίνει σήμερα παγκόσμια πολιτιστική επικοινωνία;
Αν «έβαζαν πλάτη» και άλλοι «θεσμικοί εταίροι» που έχουν όφελος από «περισσότερη Ελλάδα στον κόσμο», όπως ο ΣΕΤΕ, ο ΣΕΒ, κλπ; Μπορεί να σκεφτεί κανείς πόσα προϊόντα ευφυούς τεχνολογίας, θα μπορούσαν να παράγονται από νέους Έλληνες επιστήμονες και τεχνικούς και να πωλούνται ανά τον κόσμο με ελληνικό περιεχόμενο; Από εικονικές περιηγήσεις σε νησιά και σε μουσεία μέχρι VR games με όλη την ελληνική μυθολογία. Πόσες χώρες θα κατακτούσαμε;
Κανένας Μεσσίας! Όπως κι αν τον λένε… Αν κάποιον πρέπει να αναμένουμε, αυτός είναι ένας. Ο καλύτερος εαυτός μας! Ανοιχτή γνώση, δημοκρατικό ήθος και υψηλή τεχνολογία μαζί!
