Η πρόσφατη απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να προχωρήσει στη σύσταση έξι νέων θέσεων αναπληρωτών υπουργών στα υπουργεία διοικητικής μεταρρύθμισης, δικαιοσύνης, δημόσιας τάξης, τουρισμού, ναυτιλίας και Μακεδονίας-Θράκης, συν μια θέση υφυπουργού στο υπουργείο παιδείας- πολιτισμού, ερμηνεύτηκε ως προάγγελος του ανασχηματισμού. Η πραγματικότητα είναι ότι το τιτάνιο έργο της εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων απαιτεί, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας, όσο και στο επίπεδο της δημόσιας διοίκησης μια άλλη οργανωτική διάταξη. Η αλήθεια είναι ότι μια μείζονα μεταρρύθμιση θα ήταν η δημιουργική αναδιάταξη των υπουργείων και των αρμοδιοτήτων τους. Αλλά αυτό προϋποθέτει όραμα και ισχυρό μάνατζμεντ. Η δομή του υπουργικού συμβουλίου του Γιώργου Παπανδρέου, για παράδειγμα, που εμπεριείχε κάποιες καινοτομίες που ατύχησαν, εξαντλήθηκαν στους μακρόσυρτους σοβιετικούς τίτλους των υπουργείων. Ο Σαμαράς ακολουθεί την πεπατημένη, απλώς θέλει να βάλει αναπληρωτές εκεί που θα είναι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Tragic!
Για να αντιληφθεί κανείς τη σοβαρότητα και τη διαφορά, φτάνει να δει τη δομή του υπουργικού συμβουλίου του Ενρίκο Λέτα που σχηματίζει κυβέρνηση στη γειτονική Ιταλία με την στήριξη της Κεντροδεξιάς του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και του κεντρώου κόμματος του Μάριο Μόντι.
Η σύνθεση της νέας ιταλικής κυβέρνησης περιλαμβάνει τα ακόλουθα 22 υπουργεία: Εξωτερικών, Δικαιοσύνης, Οικονομικών, Εσωτερικών, Μεταρρυθμίσεων, Υγείας, Υποδομών,
Ανάπτυξης, Άμυνας, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Δημόσιας Διοίκησης, Αγροτικής Πολιτικής,
Κοινοβουλευτικής Συνεργασίας, Παιδείας, Συνοχής, Εργασίας, Περιβάλλοντος, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Περιφερειακών Υποθέσεων, Κοινωνικής Πολιτικής, Τουρισμού και τέλος,
Ενσωμάτωσης. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι στα νέα προβλήματα ο Λέτα απαντά με νέα υπουργεία, αντί να κάνει συγχωνεύσεις που δεν ολοκληρώνονται ποτέ φιλοσοφικά, πολιτικά και οργανικά σαν αυτές που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και συνέχισε ο συμμαθητής του Αντώνης Σαμαράς.
ΥΓ: Εννοείται ότι η κατασκευή του Μανιτάκη για τη νέα Δημόσια Διοίκηση, είναι ένας εξορθολογισμός του μοντέλου του ΄50 με κατεύθυνση το δημοσιονομικό κόστος. Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό. Για παράδειγμα, δεν λαμβάνει υπόψη την ηλεκτρονική διακυβέρνηση…
