Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Το διαχρονικό πρόβλημα της χώρας είναι πως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους αυτοί που πρέπει. Κι όταν δεν κάνεις τη δουλειά σου, τότε κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι και πως μπορείς να τους φορτώσεις και τις ευθύνες της δικής σου δουλειάς. Αυτή η νοοτροπία που εκφράζεται βεβαίως σε όλο το κοινωνικό και οικονομικό φάσμα, βρήκε την πλήρη έκφρασή της στην πολιτική. Ή για να ακριβολογούμε στην μικροπολιτική.
Η χώρα δεν θα έχει «μέχρι να σβήσει ο ήλιος» καμιά ελπίδα σωτηρίας, αν δεν απαλλαγεί από αυτούς που έχουν μάθει να χτίζουν καριέρες παρασιτικά. Να ανελίσσονται όχι επειδή έχουν ικανότητες ή μπορούν να προσφέρουν κάτι χρήσιμο, αλλά γιατί επιδιώκουν να καταστρέψουν/ γκρεμίσουν/υπονομεύσουν ό,τι προσπαθούν να φτιάξουν κάποιοι άλλοι. Και βρίσκουν εύκολα ακολούθους αυτοί οι τύποι, διότι διαχρονικά το κυρίαρχο συναίσθημα σε αυτό τον τόπο είναι ο φθόνος.
Έτσι λοιπόν, «για της καλής τα ρόιδα» που λέμε και στην Ήπειρο, διάφοροι αυτοδιοικητικοί παράγοντες αντί να κάνουν τη δουλειά τους, κοιτάζουν να κάνουν… αντιπάλους! Ο Ζουμπάς έχει κάνει αντίπαλο τον Ελληνικό Χρυσό. Ο Καλπακίδης τον αγωγό TAP. O Kοτσανάς τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου. Δεν είναι οι μόνοι. Δειγματοληπτικά τους αναφέρω. Όλοι, ωστόσο, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Είναι παντελώς ανίκανοι για το αξίωμα που κατέχουν. Είναι ανισόρροποι, τσεκαρισμένα ανισόρροποι, δεν το επισημαίνω τυχαία. Αλλά έχουν και την «ευφυΐα» να αντιλαμβάνονται πως ένας «μεγάλος εχθρός» είναι πάντα ένα καλό άλλοθι πολιτικής επιβίωσης κι όσο πλησιάζουμε προς τις δημοτικές εκλογές «ανεβάζουν στροφές».
Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ σήμερα αφορά έναν από αυτούς. Τα τελευταία τρία χρόνια σύμφωνα με έγκυρες μετεωρολογικές μετρήσεις που μπορεί εύκολα να βρει κάθε ενδιαφερόμενος, παρατηρείται ανομβρία στην περιοχή της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής. Το πρόβλημα είναι από καιρό γνωστό και μάλιστα συζητήθηκε και σε μια ευρεία σύσκεψη του Αντιπεριφερειάρχη Χαλκιδικής με εκπροσώπους των αγροτικών συλλόγων που ανησυχούν – και δικαιολογημένα- για τις καλλιέργειές τους όπου και αναζητήθηκαν τρόποι για την αντιμετώπιση της ξηρασίας.
Η κοινότητα Μεγάλης Παναγιάς που ανήκει στο Δήμο Αριστοτέλη φαίνεται πως έχει κυρίως το πρόβλημα. Και κανονικά θα έπρεπε ο Δήμαρχος της περιοχής Γ. Ζουμπάς να έχει φροντίσει να κάνει κάτι γι αυτό. Η κάλυψη των αναγκών νερού κάθε περιοχής είναι ευθύνη του φορέα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και γι αυτό πρέπει να υπάρχουν σχέδια για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, να γίνονται έργα υποδομής και παρεμβάσεις βελτιστοποίησης.
Όταν όμως ένας δήμαρχος δεν κοιτάζει τη δουλειά του κι έχει κάνει «δουλειά» το να κλείσει την επένδυση του Ελληνικού Χρυσού στις Σκουριές, ποσώς τον ενδιαφέρει ν’ ανταποκριθεί στα πραγματικά καθήκοντά του. Κι έτσι όταν έρχεται η ώρα της κρίσης και οι αγρότες είναι έτοιμοι να το πάρουν με τις πέτρες, τι κάνει; «Φταίει ο Ελληνικός Χρυσός!» λέει. Πάντα θα φταίνε οι άλλοι για ανθρώπους σαν τον κύριο αυτό. Εξαπατά συνειδητά τους ανθρώπους που εκπροσωπεί διότι ξέρει πολύ καλά την πραγματικότητα.
Στο έργο των Σκουριών δεν πραγματοποιήθηκε ούτε πραγματοποιείται καμία άντληση από γεωτρήσεις πέρα από αυτές υδρολογικών δοκιμών που είναι αστείο και να το συζητάει κανείς. Επιπλέον όλοι οι σχετικοί επιστήμονες βεβαιώνουν: « Η τροφοδοσία τόσο των υδρευτικών γεωτρήσεων της κοινότητας της Μεγάλης Παναγίας όσο και του αρδευτικού φράγματος γίνονται από διαφορετική υδρολογική λεκάνη από αυτήν στην οποία χωροθετούνται οι μεταλλευτικές εγκαταστάσεις Σκουριών. Σε κάθε περίπτωση η τροφοδοσία του φράγματος γίνεται μέσω της επιφανειακής απορροής η οποία δεν μπορεί να σχετιστεί με καμία δραστηριότητα της εταιρείας».
Κανένα πρόβλημα όμως. Όπως έλεγε κι ο Γκέμπελς «όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται». Είναι πιο εύκολο να ρίχνεις νερό στο μύλο της μαύρης προπαγάνδας παρά να κάνεις αυτό που πρέπει για να έχουν νερό να ρίχνουν οι αγρότες στα χωράφια τους.
Προφανώς ο κ. Ζουμπάς δεν είχε κανένα σχέδιο, προφανώς δεν προχώρησε στις απαιτούμενες ενέργειες και προφανώς επιχειρεί κουτοπόνηρα να συγκαλύψει τις δικές του ευθύνες. Η επιτομή της Μεταπολίτευσης σε μια διδακτική ιστορία από την Χαλκιδική.
Μια μεγάλη εταιρεία κι ένα μεγάλο έργο είναι πάντα ο ιδανικός αντίπαλος γι αυτούς που θέλουν να χτίσουν καριέρα στην πλάτη του κοσμάκη. Και επειδή δυστυχώς μέχρι και σήμερα τα κατάφερναν, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με τους «Ζουμπάδες» των Δήμων, της Βουλής, των Υπουργείων που αντί να ψάχνουν για λύσεις έψαχναν για «ενόχους» προκειμένου να φορτώσουν την ανικανότητά τους. Και σήμερα οι «Ζουμπάδες» κυβερνάνε και η χώρα πάει πρόσω ολοταχώς στα βράχια.
Στην Ήπειρο, λέμε «ζουμπά» αυτόν που του λείπει ύψος. Δεν μπορούσε ο εν λόγω Δήμαρχος να έχει πιο πετυχημένο για την περίπτωσή του επίθετο, καθώς αποδεικνύεται τόσο πολύ κατώτερος των περιστάσεων…
