Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow @Nakos_Ioannis
Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε ότι αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι προκλήσεις εκ μέρους της Τουρκίας πάνω σε θέματα που αφορούν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελληνική εξωτερική πολιτική και γενικότερα τα συμφέροντα της χώρα μας.
Ο Ερντογάν και η Συνθήκη της Λωζάνης
Κατά την χθεσινή ημέρα στην γείτονα χώρα, πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση με παρόντα τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν με ακροατήριο τα ένοπλα σώματα ασφαλείας και κυρίως τις αστυνομικές ομάδες. Εκεί λοιπόν παρατηρήθηκε ίσως για πρώτη φορά μια ευθεία άρνηση συμμόρφωσης αλλά και περιφρόνησης της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία αξίζει να μελετηθεί αλλά και να εξεταστεί διεξοδικά και με πολύ μεγάλη προσοχή.
Στην συγκεκριμένη του ομιλία ο Ερντογάν πέρα των όσων συνηθίζει να αναφέρει για την εσωτερική πολιτική κατάσταση της χώρας του, κατάφερε να εμπλουτίσει την ομιλία του και με απόψεις και βλέψεις που αφενός υποθάλπουν και διαιωνίζουν φαινόμενα εθνικιστικής ρητορείας, αλλά και αφετέρου έχουν ως άμεσο απότοκο την δημιουργία μιας εκτενούς αναθέρμανσης μέσα στις καρδιές των τούρκων πολιτών της μεγάλης ιδέας του νεο-οθωμανικού κράτους, έτσι όπως αυτό διατυπώθηκε για πρώτη φορά δια στόματος Νταβούτογλου.
Έτσι, ο Εθνικός Όρκος αυτό δηλαδή που για την Τουρκία αποτελεί και πρώτο στόχο επίτευξης όσον αφορά τα εξωτερικά της συμφέροντα, δείχνει να προετοιμάζει το έδαφος και για ακόμη σκληρότερες και προκλητικότερες δηλώσεις στο άμεσο μέλλον, καθώς τα πράγματα γύρω από την Μεσόγειο δείχνουν να δυσχεραίνουν μέρα με την μέρα.
Ακόμη δεν πρέπει να μην αναφερθεί εξίσου αναλυτικά και η πεποίθηση πως όσα λέει ο Τούρκος Πρόεδρος τις περισσότερες φορές έχουν ως άμεσο αποδέκτη το σκληρό πυρήνα τόσο του κόμματος του όσο και της χώρας εν γένει. Σε αυτήν την προέκταση θα συμφωνούσα και θα την προέβαλα ως σημαντικό επιχείρημα για να αντικρούσω προηγούμενες δηλώσεις του κατά το παρελθόν όμως και όχι για την συγκεκριμένη που έλαβε χώρα χθες.
Ο λόγος; Διότι θεωρώ πως σιγά σιγά μέσα στο μυαλό του Ερντογάν έχει αρχίσει να ριζώνει για τα καλά ο τουρκικός αναθεωρητισμός του οποίου τις προεκτάσεις και τις “αφανείς” κινήσεις πρέπει να προσέξουμε και στην Θράκη μας επίσης. Έτσι, κατά πάσα πιθανότητα η αναβίωση μιας μεγάλης Τουρκίας που φαίνεται αδικημένη και χαμένη από τα όσα τις προσάπτουν οι κακοί Ευρωπαίοι πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα μέσα στο μυαλό του Ερντογάν.
Σε ετοιμότητα οι Ένοπλες Δυνάμεις ακόμη και σήμερα
Δεν νομίζω να προκαλεί σε κανέναν εντύπωση πως ακόμη και σήμερα οι ένοπλες δυνάμεις μας βρίσκονται σε ετοιμότητα, σιωπηλή μεν έτοιμη δε, καθώς με το τόσο αποσταθεροποιητικό περιβάλλον γύρω μας και με τους κινδύνους να προέρχονται από όλες τις πλευρές, κανείς μας δεν μπορεί να εφησυχάσει και να ηρεμήσει. Οφείλουμε να βρισκόμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, χωρίς να υπολογίζουμε πολιτικό κόστος και διεθνείς συμμαχίες στις περιπτώσεις που θα απειληθεί το εθνικό μας συμφέρον.
Η Ευρώπη ακούει;
Μια εύλογη ερώτηση η οποία θα έπρεπε αλλά και θα μπορούσε να είχε ήδη απαντηθεί εδώ και καιρό εάν η Ευρώπη δεν αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο ένα “φοβισμένο” παιδάκι που τρέμει τον μακρινό της “συγγενή”. Πολλοί θεωρούν πως αυτήν την περίοδο και με την Ε.Ε να βρίσκεται “όμηρος” της Τουρκίας εξαιτίας των μεταναστευτικών ροών που εκείνη διαχειρίζεται λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν και κυρίως ακόμη λιγότερα μπορούν να ειπωθούν. Δεν περιμένω άμεση στήριξη της Ε.Ε. προς την Ελλάδα και κυρίως καμία περαιτέρω αναφορά και από τους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους λαμβάνει μέρος η χώρα μας τόσο για τον λόγο που ανέφερα προηγουμένως όσο και για το γεγονός πως η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει απολέσει τις καλές σχέσεις και τις διπλωματικές ευκαιρίες που απολάμβανε κατά το παρελθόν.
Εν κατακλείδι, με αναμονή θα περιμένω την ανακοίνωση αύριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τα θέματα που αφορούν την Τουρκία, για να διαπιστώσω για ακόμη μία φορά πως ο “Σουλτάνος” με τα πολιτικά όπλα που διαθέτει στην φαρέτρα του δείχνει πιο έτοιμος από ποτέ είτε να τινάξει την συμφωνία στον αέρα με την Ευρώπη είτε να την προσαρμόζει σταδιακά και επικίνδυνα για την Ελλάδα, όποτε εκείνος θεωρεί πως ο πολιτικός χρόνος εξυπηρετεί τόσο τον κατευνασμό των αντιδράσεων στο εσωτερικό του κόμματος και της χώρας του όσο και στην ανάπτυξη των σχεδίων του για την υλοποίηση του μεγαλοϊδεατισμού που ο ίδιος έχει ονειρευτεί πάνω στα απομεινάρια της Συνθήκης της Λωζάνης.
