Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
[Το σχόλιο που ακολουθεί δεν αποτελεί πολιτική κριτική, αλλά κριτική στο περιορισμένο πλαίσιο της πολιτικής επικοινωνίας. Πρόκειται για μια κατά το μάλλον ή ήττον – και κατ’ εξαίρεση σε ό,τι με αφορά – «τεχνικού» χαρακτήρα προσέγγιση της μετεξελισσόμενης επικοινωνιακής στρατηγικής του πρωθυπουργού… και έτσι πρέπει να διαβάσεις τις παρακάτω αράδες, αγαπητέ αναγνώστη].
Χθες το βράδυ στο Νίκο Χατζηνικολάου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μεταμορφώθηκε σε «εθνάρχη», από αριστερός πολιτικός ηγέτης. Για άλλη μια φορά σε συνέντευξη του υπήρξε άψογος σε ό,τι αφορά στην στρατηγική της επικοινωνίας, αλλά πού οδηγεί αυτή η αλλαγή στρατηγικής όχι μόνον στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης του ελληνικού ζητήματος, αλλά και στο πλαίσιο της γενικότερης διαπραγμάτευσης του Εαυτού του εντός της δομής των ελληνικών και διεθνών πολιτικών;
Σε δημοψήφισμα για να νομιμοποιηθεί η σοβαρή απόκλιση από το πρόγραμμα, δια του οποίου αναζήτησε και έλαβε τελικά λαϊκή εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο μιας νέας, επικείμενης συμφωνίας των πιστωτών-εταίρων της Ελλάδας στην ΕΕ και του ΔΝΤ με τις ελληνικές αρχές. (Αυτή η discourse υπονοεί το σοβαρό ζήτημα της προσβολής της ελληνικής κυριαρχίας στις ευρωπαϊκές πολιτικές και για το άμεσο τουλάχιστον μέλλον).
Κατά πάσα πιθανότητα το δημοψήφισμα αυτό θα αποτελέσει το πολιτικό όχημα μεταμόρφωσης του Αλέξη Τσίπρα από κομματικό, αριστερό ηγέτη σε μια μεταμοντέρνα και μετανεωτερική μορφή «εθνάρχη», με κατακλυσμιαίες συνέπειες για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ασφαλώς διαλυτικές ή σε κάθε περίπτωση μεταμορφωτικές/αναθεωρητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρη την ελληνική Ευρωπαϊκή Αριστερά.
Αυτό το δημοψήφισμα θα νομιμοποιήσει μια νέα ουσιαστικά κυβέρνηση με χαρακτήρα «εθνικής ενότητας» υπό τον Αλέξη Τσίπρα – που θα προκύψει ως φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτού – για να ολοκληρώσει την λεγόμενη «έντιμη συμφωνία» με τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς και το ΔΝΤ και για να επαναφέρει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα και την χρηματαγορά.
Μια ευρύτερης πολιτικής νομιμοποίησης κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και όχι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα είναι εκείνη που θα υπογράψει το νέο Συμβόλαιο Συνεργασίας με τους Θεσμούς, το οποίο ασφαλώς θα περιέχει δεσμεύσεις τόσο στα δημοσιονομικά όσο και σε ό, τι αφορά στο κοινωνικό μοντέλο, σε μια μακροχρόνια βάση. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ασφαλώς μέχρι τον Ιούνιο! Θα απατηθεί ίσως ένα κόμη εξάμηνο για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας.
Έτσι το «πρόγραμμα γέφυρα» στο οποίο αναφέρθηκε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός δεν είναι το «πρόγραμμα γέφυρα» που απασχόλησε μέχρι τώρα θεωρητικά και μάλλον παρελκυστικά την διαπραγμάτευση, αλλά ένα άλλο σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο και στην χρονική του διάσταση.
Από μια πρόχειρη έρευνα που έκανα πριν από λίγο μιλώντας με δύο φίλους μου γερμανούς που έχουν καλή γνώση της εξέλιξης των σχέσεων της γερμανικής με την ελληνική κυβέρνηση, αποκόμισα την εντύπωση πως η γερμανική καγκελαρία είναι απολύτως σύμφωνη – άρα και ενημερωμένη – με την στρατηγικού χαρακτήρα αναθεώρηση του Αλέξη Τσίπρα και πως βλέπει έξυπνη την ιδέα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένο!
Προσωπικά και πολιτικά είμαι αντίθετος σε αυτή την διαδικασία. Όπως ξέρεις αναγνώστη μου, εγώ, έσπευσα αντί για δημοψήφισμα να προτείνω εκλογές και εξήγησα τους λόγους. Μόνον που η στρατηγική του κ. Τσίπρα στην συγκυρία δεν μπορεί να ενσωματώσει την άποψή (μου) από την πλευρά της ριζοσπαστικής δημοκρατικής θεωρίας και πρακτικής, παρότι αν το κουβεντιάζαμε ακαδημαϊκώς μάλλον ο πρωθυπουργός θα συμφωνούσε μαζί μου – ως πολιτικός της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που εκφράζει την ριζοσπαστικοποίηση της πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη!
Είναι και αυτό χαρακτηριστικό της διαδικασίας μεταμόρφωσης ενός αριστερού πολιτικού σε «εθνάρχη» με αιτιατό μηχανισμό το οικονομικό αδιέξοδο μιας δομικού χαρακτήρα εθνικής κρίσης! Το δημοψήφισμα θα επισφραγίσει την συντηρητική διάθεση του εκλογικού σώματος… και όλα όσα προηγήθηκαν το τελευταίο τρίμηνο σε αυτό κατέτειναν: να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός πως μη-ρήξη και παραμονή στην ευρωζώνη, σημαίνει εγκατάλειψη της αριστερής μεταρρύθμιση, με αντάλλαγμα την απόκρουση των πιέσεων για μεγέθυνση της εσωτερικής υποτίμησης και αποφυγή πρόσθετης εξωτερικής υποτίμησης.
Αυτά δεν μπορούν να θεμελιωθούν, σύμφωνα με την κυρίαρχη λογική στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο, χωρίς μια νέα κυβέρνηση ευρείας πολιτικής νομιμοποίησης – «εθνικού σκοπού», στη θέση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ – μετά από δημοψήφισμα! Με τον κ. Τσίπρα δεν έχουν πρόβλημα, αντίθετα τον θεωρούν ένα ιδανικό πολιτικό προφίλ στην συγκυρία! Τώρα, κατ’ αυτούς, το δημοψήφισμα είναι κατάλληλο εργαλείο πολιτικής νομιμοποίησης και όχι όταν το πρότεινε άτσαλα και καιροσκοπικά ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνεννόηση – και αυτή πρόχειρη – αποκλειστικά με την αμερικανική πλευρά!
Εδώ θέλω να σταματήσω και να μην επιχειρήσω να απαντήσω σε μια σειρά εύλογων ερωτημάτων που προκύπτουν από τον σημερινό μου «τεχνικού» χαρακτήρα σχολιασμό. Σήμερα απλώς δείχνω πού το πάει ο Αλέξης Τσίπρας και δεν δοκιμάζω να εκτιμήσω τις προοπτικές αυτού του εγχειρήματος, στο πλαίσιο ενός «οδικού χάρτη» που παζαρεύεται αυτή τη στιγμή με Δυνάμεις και Θεσμούς που εμπλέκονται αντικειμενικά στην ελληνική κρίση και που για πρώτη φορά την τελευταία πενταετία συνδέει το χρήμα με την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.
Για πρώτη φορά αναγνώστη μου αυτός ο «οδικός χάρτης» έρχεται στα σοβαρά να ορίσει τους πολιτικούς και κοινωνικοοικονομικούς όρους μια νέας μεταπολίτευσης και για πρώτα φορά συμπεριλαμβάνει στα σοβαρά το κόστος και την μορφή χρηματοδότησης από ευρωπαϊκές κυρίως, αλλά και διεθνείς πηγές αυτής της νέας ελληνικής μεταπολίτευσης.
