Μπορεί να είναι γνωστή η ρήση πως «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» αλλά στην πραγματικότητα η πολιτική είναι η τέχνη του συμφέροντος. O πολιτικός σε τελική ανάλυση κοιτάζει πρωτίστως το συμφέρον του. Αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Δεν το γράφω αυτό μόνον γιατί οι βουλευτές είχαν αναγάγει σε υψηλή τέχνη τον διορισμό συζύγων, θυγατέρων, γαμπρών και μπατζανάκηδων. Άλλωστε το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Μπορεί να έβγαινε με άνεση ο Γιώργος Παπανδρέου ( συνεχίζει τις διακοπές του στα ελληνικά νησιά, αν ανησυχείτε για την τύχη του) και να έλεγε πως είμαστε η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου, εντούτοις μην αμφιβάλλετε διόλου πως η πολιτική ανά τον κόσμο είναι ταυτισμένη με τα πολύ προσωπικά συμφέροντα των εκφραστών της.
Μαθαίνω για παράδειγμα ότι κατά την πρόσφατη συνάντηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου με τον Γερμανό ομόλογό του, ο πολύς Γκίντο Βεστερβέλε του εξέφρασε τους φόβους του πως με την πολιτική στήριξης της Ελλάδας, εκείνος χάνει ψήφους και δεν συγκεντρώνει ποσοστό που να του εξασφαλίζει την επανεκλογή του. Βλέπετε, μπορεί οι Γερμανοί να ξεπέρασαν εύκολα το γεγονός ότι ο κ. Βεστερβέλε είναι gay που έχει επισημοποιήσει μάλιστα με «αστική ένωση» τη πολυετή σχέση με τον «καλό» του, δεν συγχωρούν όμως να τρώνε υποτίθεται τα λεφτά τους οι «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι» Έλληνες. Οπότε μην περιμένετε να ακούσετε καλό λόγο από κανέναν Γερμανό πολιτικό.
Από την άλλη έχουμε τον κ. Γιούνκερ, τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου και πρόεδρο του Eurogroup. Αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση το πολιτικό βάρος του κ. Γιούνκερ θα ήταν – τηρουμένων των αναλογιών – αντίστοιχο με αυτό του…. Δημάρχου Άνω Παναγιάς. Σοφά λοιπόν κοιτάζει να κρατήσει με νύχια και με δόντια ζωντανό το «ευρωπαϊκό όραμα» κι ας έχει αποδειχθεί τρομαχτικός εφιάλτης!
Για την επίσκεψή του συζητήθηκε περισσότερο ότι δεν είδε τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι κοινό μυστικό πως έπεσε «απαγορευτικό» από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τώρα τι φοβήθηκε ο Βενιζέλος από μια συνάντηση Γιούνκερ – Τσίπρα, είναι κάτι που μόνο η «πολιτική ευφυΐα» του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ μπορεί να κατανοήσει. Αυτό που καταλάβαμε όλοι οι υπόλοιποι, είναι ότι από την απρέπεια να μην συναντηθεί ο πρόεδρος του Eurogroup με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κερδίζει μόνον ο Τσίπρας.
Πάμε στο ψητό τώρα που αιτιολογεί και την εισαγωγή του σημερινού άρθρου, περί της πολιτικής ως τέχνης του συμφέροντος. Ο κ. Γιούνκερ λοιπόν έχει μια πολύ συγκεκριμένη άποψη και δεν την έχει κρύψει. Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2011 πιέζει την Ελλάδα να πουλήσει ακίνητα και δημόσια περιουσία ύψους 50 δις ευρώ.
Στην επίσκεψη που μας έκανε, όπως μαθαίνω από πληροφορίες, ο κ. Γιούνκερ έγινε πιο συγκεκριμένος. Παρουσίασε έτοιμο σχέδιο για σύσταση επενδυτικού fund στο οποίο θα εκχωρηθεί ένα μεγάλο τμήμα της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου. Και για το fund αυτό, που φαντάζεστε να πρότεινε ο κ. Γιούνκερ να έχει την έδρα του; Μα φυσικά στο Λουξεμβούργο!!!!
Φυσικά δεν ξέρω όλες τις λεπτομέρειες. Δεν ξέρω να σας πω πόσο προχώρησαν οι συζητήσεις και κατά πόσο υπήρξαν δεσμεύσεις από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Μόλις καταφέρω να μάθω περισσότερα να είστε σίγουροι πως θα τα μάθετε πρώτοι εσείς.
Αυτό που ξέρω σήμερα να σας πω είναι ότι ο …. φιλελληνισμός του κ. Γιούνκερ δεν είναι τζάμπα και πως τελικά η επιμήκυνση θα πληρωθεί πολύ ακριβά.
ΥΓ: Επειδή το παραμύθι περί «ευρωπαϊκής οικογένειας» έχει τελειώσει από καιρό και μάλιστα με τρόπο που «αυτοί έζησαν καλά κι εμείς χειρότερα», θυμίζω ένα αξίωμα από τον κόσμο των διαπραγματεύσεων: Καλύτερα οι αντίπαλοι σου να θεωρούν πως είσαι τρελός παρά λογικός και άρα προβλέψιμος. Το γράφω, μη τυχόν και φανεί χρήσιμο στον Αντώνη Σαμαρά που συναντάται με την κ. Μέρκελ. Λέμε τώρα….
