Ένα-ένα μας τα ξεφουρνίζει η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου! Είναι κάτι σαν τις γάτες του «ιστορικού εκδότη», αλλά από άλλον εκδότη, σε άλλη έκδοση!Δεν μου αρέσει αυτό το ύφος, κυρία Κωνσταντοπούλου! Και το λέει κάποιος με τον οποίο μάλλον συμφωνείτε πολιτικά και ίσως ευρύτερα φιλοσοφικά! Εκτός από χαμηλής ηθικής, είναι και λάθος επικοινωνιακής στρατηγικής.
Μπορεί πράγματι η ίντριγκα να είναι αυτή που κινεί την ιστορία με όρους μικροπολιτικής και όχι οι σχέσεις παραγωγής σε συνάρτηση με την απασχολούμενη τεχνολογία, με όρους μακροπολιτικής, αλλά… προσοχή: Η διήγηση που αναπαριστά τον συμβολικό κόσμο μηχανορραφιών και παραπέμπει σε μηχανορραφικού χαρακτήρα ερμηνείες για τα γεγονότα, δεν γράφει ιστορία, απλώς μουντζουρώνει την ιστορία. Και με μουντζουρώματα δεν μπορεί να ανατείλει κάτι αυθεντικό, έντιμο, ηθικό και δημοκρατικό από το χώρο μας – από τον χώρο της «ανυπόκριτης δημοκρατίας στην πράξη», τον χώρο του αριστερού ευρωπαϊσμού και της αγωνιστικής δημοκρατίας, με έμφαση στη ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών! Αν ασφαλώς μιλάμε για αυτό…
Αφού εξηγήθηκα, με την ελπίδα πως το κόμμα της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν θα αποτελέσει άλλη μια συμπλεγματική έκφραση της μικροπολιτικής, μπορώ να απελευθερώσω το καταπιεσμένο «χιούμορ» μου!
Καλά, συνέβαιναν τόσα φοβερά και τρομερά στον Αλέξη Τσίπρα και δεν είχαμε μέχρι σήμερα ενημερωθεί από τις «μικροπολιτικές» στήλες; Απαράδεκτο! Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από τη νέα «αποκαλυπτική» διήγηση της κυρίας Κωνσταντοπούλου – αυτή τη φορά στις «παλιοϊστορίες» του Αλέξη – ήταν τούτο την ημέρα της προκήρυξης του δημοψηφίσματος. Η κυρία Κωνσταντοπούλου εξιστορεί: «Μου έκανε εντύπωση ότι ο Τσίπρας έδειχνε φοβισμένος, και το έλεγε κιόλας, μάλιστα ρωτούσε τον Μαντά πως να αντιμετωπίσει τον φόβο»!
Λάθος άνθρωπο ρώταγε! Δεν αμφιβάλω πως ο κύριος Μαντάς είναι καλός ψυχίατρος, αλλά το ζήτημα τον ξεπερνούσε! Έπρεπε να ερωτηθούν ειδικευμένοι στην πολιτική ψυχολογία με καλές βάσεις στη κλινική ψυχολογία και στην ερμηνευτική. Αυτοί θα του έλεγαν: Ο φόβος του ηγέτη αντιμετωπίζεται είτε με γνωστική θεραπεία, είτε με ίντριγκα!
Μήπως όμως ρωτήθηκαν και δεν το γνωρίζει η κυρία Κωνσταντοπούλου; Μήπως «ειδικοί» ήταν αυτοί που συμβούλεψαν τον κύριο Τσίπρα να δοκιμάσει πρώτα την ίντριγκα και μετά τη γνωστική θεραπεία, εξαιτίας των στενών χρονικών ορίων που είχε στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός για ξεπεράσει τον φόβο του;
Μα, ήταν ποτέ δυνατόν να συμβουλέψει έτσι έναν πρωθυπουργό ένας εμπειρογνώμονας στην αντιμετώπιση φοβικών συναισθημάτων; Γιατί αμφιβάλεις; Κοίταξε, τι συμβαίνει: Σύμφωνα με την «γνωστικο-συμπεριφορική» θεραπεία, ο πρωθυπουργός-μας προκαλείται να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του για το φοβικό ερέθισμα, τόσο κατά την ώρα της φοβικής αντίδρασης (: εκείνο το βράδυ), όσο και γενικότερα. Πρέπει ταχύτατα να βοηθήσουμε τον πρωθυπουργό να αποκτήσει τον έλεγχο των συναισθημάτων και των σκέψεών του. Τώρα, αν η ίντριγκα είναι το μέσο για τη συγκυριακή έστω ελάφρυνση από την φοβική διαταραχή… πάμε ίντριγκα και μετά βλέπουμε!
Θα μου πεις, ίσως, είναι επιστημονικώς ορθός αυτός ο τρόπος απευαισθητοποίησης; Δεν θα το έλεγα, αλλά πρέπει να καταλάβεις το στενό πολιτικό πλαίσιο που κινείται η επιστήμη στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ποιο είναι πράγματι το φοβικό συναίσθημα και είναι βέβαιον πως αυτό προκαλείται από το δημοψήφισμα, ή μήπως από κάτι άλλο που οδήγησε στην πρωτοβουλία του φαιδρού κατά κοινή ομολογία αυτού δημοψηφίσματος;
Πού οδηγεί αυτή η προσέγγιση; Κατευθείαν στο περιβάλλον του πρωθυπουργού. Αυτό διαμορφώνει το πλαίσιο του φόβου και μέσω αυτού ο Αλέξης Τσίπρας μαθαίνει τι είναι επικίνδυνο και τι όχι. Άρα, η ίντριγκα που επανατοποθετεί τον φόβο στην πηγή που τον παράγει, είναι ο μηχανισμός πρώτων βοηθειών, ας πούμε, για τον φοβισμένο και αγχωμένο ηγέτη μας! Τώρα αν βολευτούμε στις «πρώτες βοήθειες» και δεν πάμε παραπέρα, όπως έπραξαν ηγέτες και ηγέτες διεθνώς πριν από τον Αλέξη, κακό του κεφαλιού μας και κυρίως του σώματός μας. Και ασφαλώς ακόμη πιο κακό για τον λαό (μας)!
Ο φόβος, λοιπόν, αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με γνωστική θεραπεία, αλλά συγκυριακά διασκεδάζεται εξίσου αποτελεσματικά με ίντριγκα. Και ξέρεις αναγνώστη μου ποιο είναι το χειρότερο; Πως η ιστορία δεν κινείται από τη γνωστική θεραπεία, αλλά από την ίντριγκα! Και εσύ δεν ενδιαφέρεσαι -κακώς – για την ψυχοσωματική υγεία του πρωθυπουργού, αλλά για τη κίνηση της ιστορίας! Αν, ωστόσο, το έβλεπες αλλιώς και σε ενδιέφερε το πρώτο, τότε δεν θα αποδεχόσουν την πραγματικότητα που προκαλεί η ίντριγκα! Θα αντιδρούσες ηθικά και πολιτικά! Τι σημαίνει αυτό; Απλώς μια βιοοικονομική και βιοπολιτική θεώρηση της ζωής, μια Weltanschauung που θα απορρίπτει και θα καταπολεμά την ίντριγκα…!
