Για όσους αρέσκονται στα παραμύθια, η κατάσταση στην οποία περιήλθε η ελληνική οικονομία εξηγείται σχεδόν μεταφυσικά. «Τι κακό ήταν αυτό που μας βρήκε» είναι τα λόγια με τα οποία ξεκινούν για να περιγράψουν το σημερινό αδιέξοδο. Βεβαίως το «κακό» δεν ήρθε από μόνο του. Εμφανίστηκε ως νομοτέλεια, ως φυσικό επακόλουθο επιλογών και παραλείψεων για τριάντα και πλέον χρόνια. Το «κακό» δεν ήρθε απρόσκλητο. Έλαβε κανονική πρόσκληση και βρήκε όλες τις πόρτες ανοιχτές. Η παραδοχή αυτή είναι σημαντική, προκειμένου να καταστεί κοινός τόπος ο αμετάκλητος χαρακτήρας των απωλειών.
Γίνεται ωστόσο μια συστηματική προσπάθεια από τις απαξιωμένες πολιτικές ηγεσίες να εμφανιστούν οι απώλειες ως συγκυριακές και πρόσκαιρες. Γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί η εικόνα πως η κρίση είναι μια ίωση, θα κάνει το κύκλο της και θα περάσει. Εν τω μεταξύ, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα διαφορετικό απ’ ότι συνηθίζαμε να κάνουμε ως σήμερα: Εξυπηρετήσεις, λαμογιές, υπόγειες και υπέργειες διαπλοκές, λογικές του «πάρτα όλα».
Αυτή η νοοτροπία της Μεταπολίτευσης, βαθιά ριζωμένη πλέον στο εθνικό μας DNA, ζει και βασιλεύει. Ακόμη και σήμερα, οι πολλοί εξακολουθούν να σκέφτονται με το μυαλό της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Διαβάζω, για παράδειγμα, πως τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σειρά επαφών της κυβέρνησης με εκπροσώπους του ευρύτερου κλάδου της Επικοινωνίας και των ΜΜΕ, με στόχο την προώθηση μέτρων που θα δώσουν ανάσα στην ευρύτερη αγορά.
Αυτό, ξέρετε πώς λέγεται με απλά λόγια; Βάστα με, να σε βαστώ…. Ό,τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια, επιχειρείται να επαναληφθεί και σήμερα. Ήδη κάποιοι στην αγορά επικοινωνίας «διαφημίζουν» την προνομιακή τους πρόσβαση στο «σύστημα Σαμαρά». Δικά τους λόγια είναι, δεν είναι δικά μου. Και το κακό είναι πως τα λόγια αυτά, επιβεβαιώνονται στην καθημερινότητα, καθώς – όλως τυχαίως – παίρνουν το ένα δημόσιο έργο μετά το άλλο, σε αδιάβλητους υποτίθεται διαγωνισμούς. Όταν λοιπόν η αγορά της επικοινωνίας βοά για αυτές τις προνομιακές (λόγω καταγωγής, ονόματος, κομματικής ταυτότητας, κοκ) σχέσεις, είναι υποκριτικό να διαρρέει η κυβέρνηση τις αγαθές προθέσεις της για τήρηση ισορροπιών. Αν θέλει η κυβέρνηση να κάνει πραγματικά κάτι, αυτό είναι ένα και μόνο. Να βάλει κανόνες αξιοκρατίας στο παιχνίδι, εξαναγκάζοντας και τους θεσμικούς εκπροσώπους όλων των εμπλεκομένων στον χώρο της επικοινωνίας προ των ευθυνών τους για το χάλι στο οποίο οδήγησαν τα πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια.
Δικαιούστε να αναρωτηθείτε αν φωνάζω επειδή έχασα κάποιο έργο. Σας απαντώ: όχι δεν έχασα, γιατί δεν έβαλα καν την εταιρεία μου στον κόπο να συμμετέχει σε κανέναν από τους πρόσφατους διαγωνισμούς δημόσιων έργων στο χώρο της επικοινωνίας. Προτιμώ να δίνω καθημερινά τη μάχη της διεύρυνσης του πελατολογίου μου στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, παρά να πάω να κάνω τον χαζοχαρούμενο «μαϊντανό», όταν ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα δεν είναι «συντεχνιακό». Πρωτίστως είναι θέμα νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Είναι θέμα δημόσιας λειτουργίας, σε μια χρονική συγκυρία που θα έπρεπε να υπάρξουν δείγματα μιας «άλλης λογικής».
ΥΓ: Την εποχή των παρακμιακών βιντεοταινιών, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, ο αείμνηστος Κώστας Χατζηχρήστος πουλώντας το ταλέντο του αντί «πινακίου φακής» πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Ο γιός του πάρτα όλα». Χαρακτηριστικό, το χούφτωμα που έκανε ο μέγας Χατζηχρήστος στις πρωταγωνίστριες της ταινίας, όπου έβρισκε την ευκαιρία… Οι επίδοξοι μιμητές του στο χώρο της επικοινωνίας δεν βγάζουν γέλιο, ωστόσο βγάζουν πολλά λεφτά!
