Γράφει ο Βασίλης Φεύγας
Οι εσωκομματικές συγκρούσεις στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι κάτι καινούριο. Στο παρελθόν υπήρξαν και πολλές και με κόστος. Να θυμίσουμε ότι επί μια δεκαετία η Νέα Δημοκρατία σε καθημερινή βάση και για διάφορους λόγους βρισκόταν στο επίκεντρο των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, των πρωτοσέλιδων των εφημερίδας με αιτία τα εσωκομματικά της. Αυτή η δεκαετής εμφύλια σύρραξη τελείωσε το 2001, με το ενωτικό συνέδριο. Ενόψει της ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης το 2004 οι εσωτερικές συγκρούσεις εξαφανιστήκαν.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι εκείνη την δεκαετία η Νέα Δημοκρατία άλλαξε Πρόεδρο, μόνο δύο φορές. Το 1993 ο Μιλτιάδης Έβερτ διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και το 1997 ο Κώστας Καραμανλής τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Φέτος, το 2015, η Νέα Δημοκρατία έχει αλλάξει τρεις Προέδρους και πάει για τον τέταρτο εφόσον η εκλογή πραγματοποιηθεί τελικά το 2015. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι ενδεικτικό της κρίσης που διέρχεται η κεντροδεξιά παράταξη. Λύση στην κρίση δεν αποτελεί η εκλογή και μόνο ενός νέου προσώπου. Απαιτούνται περισσότερα.
Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κατανοήσει τις βαθύτατες κοινωνικές αλλαγές. Η Ελλάδα έχει αλλάξει. Η κοινωνική της βάση έχει υποστεί δραματικές αλλαγές από το 2008 όταν ξεκίνησε να εκδηλώνεται η οικονομική κρίση έως και σήμερα που ξεκινά η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Όλο και περισσότεροι Έλληνες έχουν μετατοπισθεί προς τα κάτω, όσον αφορά την κοινωνική τους ταύτιση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι αυτές τις αλλαγές έχει καταφέρει όχι μόνο να τις κατανοήσει, αλλά και να τις εκφράσει. Να εκφράσει τις αγωνίες των μη προνομιούχων της νέας εποχής, αλλά και δώσει ελπίδα για μια νέα κοινωνική αλλαγή από κάτω, προς τα πάνω. Το πέτυχε με έναν βαθύτατα συμπονετικό λόγο, αλλά ταυτόχρονα και οραματικό. Και ο συμπονετικός λόγος προκαλεί τη συγχώρεση και για τα λάθη, και την απειρία ακόμη και το ψέμα. Ως λαός έχουμε μάθει να συγχωρούμε και να μην τιμωρούμε. Ταυτόχρονα με τη συμπόνια υπήρχε και το όραμα. Ότι όλοι όσοι πιέστηκαν προς τα κάτω μπορούν να επανέλθουν στην πρότερη κοινωνική τους ένταξη. Με λίγα λόγια δεν έδωσε μόνο χαρτομάντιλα, αλλά τους βοήθησε να κοιτάξουν με αισιοδοξία το μέλλον, ότι μπορούν να πατήσουν και πάλι στα πόδια τους.
Η Νέα Δημοκρατία; Η Νέα Δημοκρατία κλήθηκε το 2012 να σώσει το χώρα. Και το κατάφερε. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Και το πέτυχε χάρη στην συνεισφορά και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως είχε τεράστιο κοινωνικό κόστος (ας αφήσουμε στην άκρη το πολιτικό καθώς έχει ελάχιστη σημασία αυτές τις ώρες). Η υπερπροσπάθεια την απομάκρυνε και την αποξένωσε από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και στελέχη της με λαϊκό προφίλ, δεν μπορούν να συνομιλήσουν με έναν κόσμο που ένιωσε ότι όχι μόνο ότι υποβαθμίστηκε η ζωή του, αλλά δεν έχει στον “ήλιο μοίρα”. Τα έχει αυτά η ζωή. Αρκεί να θυμηθούμε ότι και ο Τσώρτσιλ έχασε τις εκλογές, όταν έβγαινε νικητής από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, πήρε όμως ένα ποσοστό που την αναδεικνύει σε θεσμικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος. Και επιβάλλεται να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της ως αξιωματική αντιπολίτευση. Για να το πετύχει πρέπει και πάλι να αποκτήσει κοινωνικές αναφορές, να επανατοποθετηθεί. Η επανατοποθέτηση όμως θα πάρει αρκετό χρόνο. Δεν πρόκειται να γίνει σε 2 ή 3 μήνες. Και δεν αρκεί να εκλεγεί ένα νέο πρόσωπο. Το στελεχιακό της δυναμικό πρέπει να ανανεωθεί, να συνδιαμορφώσει και να πιστέψει στη νέα πολιτική στρατηγική και ατζέντα της κεντροδεξιάς παράταξης.
