Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το έργο που έδειξε ο Αργύρης Γιαννίκης με τον ΠΑΣ Γιάννινα, και την δικαίωση του φαινομενικά μεγάλου ρίσκου που πήρε η διοίκηση του ΠΑΣ το περασμένο καλοκαίρι με την πρόσληψή του.
Τον Αύγουστο του 2017, όταν έγραφα ένα κείμενο για να τον συστήσω στους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους, πάνω που κι εγώ τον είχα “ανακαλύψει”, κατέληγα στο κείμενο μου με την αμφιβολία σχετικά με το αν ένας ελληνικός σύλλογος θα δώσει σημασία σε έναν Έλληνα προπονητή της νέας γενιάς που έχει σπουδάσει το ποδόσφαιρο της τελευταίας τεχνολογίας σε μια εκ των κορυφαίων σχολών παγκοσμίως και είχε, τον καιρό εκείνο, δείξει τα πρώτα καλά δείγματα έργου.
Δεν το περίμενα, και γι’ αυτό η πρόσληψη του από τον ΠΑΣ Γιάννινα το περασμένο καλοκαίρι ήταν μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη για μένα. Έκπληξη όμως δεν αποτελεί το έργο που πρόλαβε να παρουσιάσει στο πρώτο περίπου 8μηνο της παρουσίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Αργύρης Γιαννίκης. Όσοι είχαμε παρακολουθήσει το ξεκίνημα του, τις σπουδές του, και τα πρώτα του βήματα ως βοηθός και ως πρώτος προπονητής το υποπτευόμασταν ότι ο 40χρονος προπονητής έχει καλές προοπτικές. Αυτό που έδειξε στο πρώτο διάστημά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο συμμαθητής του Γιούλιαν Νάγκελσμαν στην σχολή της Κολωνίας είναι μια πρώτη επιβεβαίωση των ικανοτήτων του και μια υπόσχεση για το μέλλον της καριέρας του.
Πίσω από τα νούμερα των επιδόσεων μιας ομάδας που πήγαινε τρένο στην Superleague 2 για να ανέβει στην μεγάλη κατηγορία, ως πρωτοπόρος, με την καλύτερη επίθεση και την δεύτερη καλύτερη άμυνα κρύβονται τα highlights που πιστοποιούν την αίσθηση με την οποία άφηνε ο ΠΑΣ τον θεατή ακόμη και αν αυτός είχε τύχει να παρακολουθήσει μόνο έναν αγώνα. Ο ΠΑΣ πήγαινε τρένο για την άνοδο με δημιουργικό, επιθετικό, ψυχαγωγικό, σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μια ομάδα τόσο καλά εκπαιδευμένη που να αλλάζει συστήματα και σχηματισμούς κατά τη διάρκεια ενός αγώνα δίχως να χάνει την οργάνωσή της, την συνοχή της. Ένα σύνολο με αρετές και στις δύο φάσεις παιχνιδιού, δηλαδή είτε με τη μπάλα στα πόδια είτε στη φάση της προσπάθειας της να επανακτήσει την κατοχή. Ολα αυτά ο ΠΑΣ δεν τα έδειξε μόνο απέναντι σε όλες τις ομάδες της Superleague 2. Το έκανε και απέναντι στον Παναθηναϊκό στα παιχνίδια του Κυπέλλου τον περασμένο Ιανουάριο, όταν κατάφερε να τον νικήσει στα Γιάννινα και να τον δυσκολέψει. Στην λειτουργία της, το αγωνιστικό σχέδιο, τα συστήματά της, ο ΠΑΣ ήταν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα.
Το περασμένο καλοκαίρι ο ΠΑΣ πήρε ένα ρίσκο, προσλαμβάνοντας έναν προπονητή που δεν είχε προηγούμενη ελληνική εμπειρία και δεν κουβαλούσε ονοματεπώνυμο που έπειθε στο πρώτο άκουσμα όσους δεν μελετούν το ποδόσφαιρο επαγγελματικά και στενά. Στην βαθύτερη ανάγνωση όμως, με εξαίρεση την απορία σχετικά με την εμπειρία του στον πρωταθλητισμό σε μια υψηλή κατηγορία, ο Γιαννίκης ήταν μια δοκιμασμένη λύση και μάλιστα πολύ συμβατή με το σχέδιο του ΠΑΣ: με γνώση στην καλλιέργεια, την ανατροφή, την εξέλιξη και την ανάδειξη ενός ποδοσφαιριστή μέσα από την εκπαίδευσή του, με πολύ καλές εφαρμοσμένες θεωρίες στην εκπαίδευση μιας ομάδας για να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, επιθετικό, συμβατό με την κουλτούρα των οπαδών του ΠΑΣ.
Σήμερα κανείς δεν ξέρει τι έχει το μέλλον για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπό κανονικές συνθήκες θα βιαζόμασταν να εκτιμήσουμε ότι ο ΠΑΣ θα δυσκολευτεί πολύ για να κρατήσει έναν προπονητή που παρουσίασε τόσο εντυπωσιακό έργο στην πρώτη του ελληνική σεζόν. Σήμερα δεν μπορεί κανείς να εκτιμήσει την επόμενη ημέρα. Οποια και αν είναι όμως, θα έχει ποδόσφαιρο. Και ο Γιαννίκης είναι μια περίπτωση προπονητή που δεν γυρεύει ακριβές μεταγραφές για να δείξει έργο. Ζητά συνθήκες, δηλαδή γήπεδα και εργαλεία για να εξελίξει μια ομάδα μέσα από την ατομική εξέλιξη ποδοσφαιριστών και την ανάδειξη παικτών από την ακαδημία ενός συλλόγου. Και δεν είναι μόνο ότι θέλει – ξέρει πώς γίνεται. Η προηγούμενη εμπειρία του τον είχε φέρει ακόμη και στη θέση προπονητή – τεχνικού διευθυντή. Και η εμπειρία του ως προπονητής μικρότερων ηλικιών είναι ένα περιζήτητο γνωστικό εφόδιο στην εποχή που αλλάζει.
Δεν βιάστηκα να επαινέσω την διοίκηση του ΠΑΣ για την επιλογή του το περασμένο καλοκαίρι. Ήμουν βέβαιος ότι θα έρθει ο καιρός που οι πολλοί θα έχουν δει αυτό που οι λιγότεροι, που μελετούν επαγγελματικά τη ζωή του ποδοσφαίρου, έβλεπαν εκ των προτέρων. Η εικόνα πείθει περισσότερο από τα λόγια, διότι αποτελεί την τεκμηρίωση.
Ο Γιαννίκης είχε προταθεί και σε άλλες ελληνικές ομάδες στη διάρκεια της προηγούμενης διετίας, διότι είχε πάντα στο μυαλό την ιδέα να βρεθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο προκειμένου να πάρει μια ευκαιρία που το γερμανικό ποδόσφαιρο δυσκολευόταν να δώσει σε έναν Έλληνα ακόμη και γερμανοαναθρεμμένο, την ευκαιρία να δουλέψει σε μια μεγάλη κατηγορία ως πρώτος προπονητής. Ο ΠΑΣ προκάλεσε την τύχη του. Πήρε το ρίσκο του, και τώρα μπορεί να καμαρώνει για την επιλογή του. Στο δυναμικό του ανήκει ο Έλληνας προπονητής που έδειξε το καλύτερο έργο στη σεζόν που διεκόπη.
