Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Το γεγονός ότι δεν ζούμε πλέον και για αρκετά χρόνια ακόμα, όπως φαίνεται, σε μια εποχή σκληρού διπολισμού, αλλά σε ένα πολιτικό περιβάλλον κατακερματισμένο και εξ αυτού πολυκομματικό δημιουργεί εδώ και καιρό την ανάγκη η εν Ελλάδι Κεντροαριστερά να ανασυνταχθεί και να αποτελέσει έναν σοβαρό τρίτο πόλο, ο οποίος θα μπορεί να λειτουργεί γεφυροποιητικά και ως δικλείδα ασφαλείας για την κυβερνησιμότητα της χώρας.
Μέχρι πρότινος αυτό δεν υπηρχε για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν η φενάκη ότι η κεντροαριστερή παράταξη είναι τόσο ρωμαλέα όσο στο παρελθόν. Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν, αλλά οι εσωκομματικές μάχες και το πάθος για νομή της μετρημένης πια εξουσίας παρέπεμπε σε καταστάσεις άλλων εποχών. Υπήρχε, δε, ένα ακόμα θεμελιώδες πρόβλημα: υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι αρχηγοί, πολλές προτάσεις για πολιτικά σχήματα, με δημιουργία ενιαίου σχήματος ή ενός αθροίσματος πολιτικών σχηματισμών, αλλά ελάχιστες πολιτικές προτάσεις. Ο καυγάς γινόταν για τα πρόσωπα και τις θέσεις και ελάχιστα για το πολιτικό διακύβευμα, τις θέσεις και τη στρατηγική.
Αν, συνεπώς, ένα καλό έχει η υποψηφιότητα του νυν δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη για την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι ότι, πέρα από τα πρόσωπα, θα γίνει κουβέντα και για το πολιτικό προκείμενο. Για τις θέσεις, για τη στρατηγική, για τις συμμαχίες. Όλα αυτά κρύβονταν μέχρι πρότινος πίσω από βολικούς βερμπαλισμούς και την ανεδαφική στρατηγική του τρίτου πόλου που θα φέρει στο ίδιο τραπέζι τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει επ’ ουδενί λόγω.
Υπάρχει, δε, ένα ακόμα καλό με την υποψηφιότητα Καμίνη: έχουμε να κάνουμε με έναν μετριοπαθή άνθρωπο, φιλοευρωπαϊστή, ο οποίος έχει δώσει σκληρές και πολυετείς μάχες απέναντι στον λαϊκισμό. Και αυτό, στη σημερινή εποχή, είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό εφόδιο.
Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Καμίνης δεν είναι Ομπάμα, δεν είναι Κόρμπιν, δεν είναι καν Τριντό. Με άλλα λόγια, πέρα από ένα συγκεκριμένο κοινό που ήδη εντοπίζεται στην Κεντροαριστερά, ο Καμίνης δεν εμπνέει. Δεν είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεν λάμπει, δεν εκπέμπει κάτι διαφορετικό. Και, συν τοις άλλοις, είναι εξαιρετικά φθαρμένος. Άλλωστε, α ν είχε προοπτικές να ξαναβγεί δήμαρχος στην Αθήνα, θα σκεφτόταν να βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία σε ένα κόμμα που θα βγει τρίτο ή τέταρτο; Ομολογουμένως, αρκετά δύσκολα, αλλά ξέρει ότι έχει φάει τα πολιτικά του ψωμιά στον δήμο.
Και εδώ ερχόμαστε στο βασικότερο πρόβλημα. Ότι ο Καμίνης φεύγει από τον δήμο της Αθήνας, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, παραδίδοντας την πόλη σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι όταν την παρέλαβε. Σε ένα μόνο έχει δίκιο: ότι έβαλε τάξη στο οικονομικό χάος. Από εκεί και πέρα, η πόλη είναι βρώμικη, απωθητική και αντιτουριστική. Σκουπίδια, βρωμιά, σπασμένα πεζοδρόμια και πολλά άλλα συνθέτουν το σκηνικό, την ώρα που ο κ. Καμίνης δεν κατάφερε, όσο το διαφήμιζε τουλάχιστον, να εμπλέξει συλλογικότητες και κινήσεις πολιτών στο γίγνεσθαι της πόλης. Η Αθήνα είναι μια πιο άσχημη πόλη σε σχέση με το 2010 και γι’ αυτό δεν φταίει μόνο η κρίση, αλλά και η αδυναμία του δημάρχου της να αντιπαλέψει τα ομολογουμένως πολλά κακώς κείμενα.
Ο κ. Καμίνης, λοιπόν, θα φύγει από την πλατεία Κοτζιά και ίσως είναι από το φθινόπωρο ο νέος πρόεδρος του σχήματος της Κεντροαριστεράς. Σε επίπεδο συμβολισμού, δείχνει πως κάποιος καταφέρνει και διεμβολίζει τις παραδοσιακές νόρμες, αν και θα χρειααστεί μηχανισμό για να εκλεγει. Επί της ουσίας, όμως, ο κ. Καμίνης θα πρέπει να πείσει ότι εκτός από ένας καλός τεχνοκράτης, είναι και ένας ικανός πολιτικός. Στα οχτώ χρόνια που δοκιμάστηκε, έπεισε ελάχιστους και δεν χρειάζεται παρά να κάνει μια βόλτα στην Αθήνα για να το ακούσει με τ’ αυτιά του (κατά προτίμηση όχι στο Φίλιον, όπου έχει πολλούς φίλους).
Να τον δούμε και στην κεντρική πολιτική σκηνή, συνεπώς. Ίσως να είναι καλύτερος από όταν εκλήθη να λύσει πρακτικά προβλήματα, διότι αυτή είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, η πολιτική του εμπειρία. Πλην όμως, οι Αρχαίοι έλεγαν ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι». Και ο κ. Καμίνης διοικεί εδώ και επτά χρόνια. Αρκετά για να έχουμε εικόνα.
