Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
«Μπορεί κανίβαλος ποτέ ωχ αμάν αμάν να εκπροσωπήσει τάχα όλους τους φίλους τους παλιούς ωχ αμάν αμάν που έχει στη στομάχα;» Αναρωτιόταν, τότε που ακόμα μπορούσε και σκεφτόταν, με τις «εκλογές μαντινάδα»-του, ο ευφυής Διονύσης Σαββόπουλος.
Διαχρονικό και πάντα επίκαιρο το ερώτημα! Στην πραγματικότητα το ζήτημα δεν είναι υπόθεση πολιτισμού και πολιτικής κουλτούρας, αλλά απλώς στομάχου! Αν ο κανίβαλος έχει γερό στομάχι μπορεί! Αν όχι, δεν μπορεί!
Έχει, λοιπόν, ο σημερινός κανίβαλος του πολιτικού κέντρου και της μη-λενινιστικής αριστεράς γερό στομάχι; Είναι το ερώτημα για να απαντήσεις στο ζήτημα των εξελίξεων σε ό, τι αφορά στη τάση μετασχηματισμού/μεταμόρφωσης και όχι απλώς ανασχηματισμού της κυβέρνησης Τσίπρα.
Κάτι ανάλογο θα ρωτούσε ο απροκατάληπτος παρατηρητής της διεθνούς πολιτικής, παρακολουθώντας την εξέλιξη της διεθνούς προστριβής με επίκεντρο την κρίση στην Εγγύς Ανατολή – έχει σημασία που επαναφέρω τον όρο. Και εκεί, όπως αυτή τη στιγμή στην ελληνική πολιτική σκηνή, εκδηλώνονται ισχυρές τάσεις κανιβαλισμού.
Ναι, είναι η απάντησή μου στο ερώτημα περί του στομάχου του κανιβάλου σε ό, τι αφορά στενά το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ή των τριών κανιβάλων που αναμετρώνται στο μέτωπο της Συρίας. Και στις δύο περιπτώσεις μοιάζει να ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του όχι ο μυθικός Φοίνιξ, αλλά ο Aegypius monachus, δηλαδή ο μαυρογύπας, στο πολύ κανιβαλικό-του, ωστόσο!
Σε τι διαφέρει αυτός ο σύγχρονος κανίβαλος από πολλούς άλλους του παρελθόντος στην εθνική ή παγκόσμια πολιτική σκηνή; Στη ικανότητα του στομάχου του να επιδίδεται σε μια ιδιαίτερα μολυσματική κανιβαλική δίαιτα! Αυτός έχει εξαιρετικά όξινο στομάχι, ικανό να λιώνει παραδοσιακά πολιτικά κόκαλα, σκληρές ιδεοληψίες και ιδεολογίες, ακόμη και μεταλλικά τμήματα που αποτελούν μέρος της υποδομής της ομοειδούς οντότητας που κατασπαράζουν. Το χειρότερο για την ελληνική κοινωνία – όπως και για τη σύγχρονη ανθρωπότητα, αντίστοιχα – είναι πως ο κανίβαλος αυτός καταβροχθίζει άλλες, σοβαρά μολυσμένες εδώ και χρόνια οντότητες, τις οποίες ο ειδικός στην πολιτική κοινωνιολογία θα κατέτασσε στο ίδιο με αυτόν είδος.
Πρόκειται για μια μορφή κανιβάλου που τρέφεται με πολιτικά πτώματα ή σοβαρά μολυσμένα ζωντανά σώματα, τα οποία θα σκότωναν όλα τα γνωστά στην ιστορία και την επιστήμη πτωματοφάγα είδη της πολιτικής. Είναι σπάνιο είδος σου λέω, αναγνώστη μου, και θα πρέπει να το προσεγγίσουμε με προσοχή, σεβασμό και ευαισθησία και όχι όπως βλέπω να γίνεται με… απαξίωση ή θαυμασμό!
