Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος
Μετά τα γεγονότα του Βελβεντού οι μισοί Έλληνες μιλούσαν για τους 20άχρονους ληστές κάνοντας λόγο για “παιδιά”. Οι άλλοι μισοί Έλληνες τους κατέκριναν γι’ αυτό. Τώρα με αφορμή τον ναζιστικό χαιρετισμό του 20χρονου ποδοσφαιριστή Κατίδη αυτοί που κατέκριναν μιλούν για “παιδί”. Και οι άλλοι που μιλούσαν για παιδιά, ζητούν να ριχθεί στην πυρά. Δυστυχώς η λογική έχει λεηλατηθεί. Μαζί και η ατομική ευθύνη για τις πράξεις μας…
Με αυτή τη σκέψη δεν αναφέρομαι στον Κατίδη, ο οποίος έκανε (ή του έκαναν) μια γενναία δήλωση ανάληψης ευθύνης. Ούτε στους ληστές του Βελβεντού οι οποίοι όχι απλώς ανέλαβαν την ευθύνη αλλά «διεκδίκησαν» την πράξη τους.
Αναφέρομαι στη συλλογική στάση όλων ημών, που αποτελούμε τον αυτοαποκαλούμενο λαό, που ψηφίζει, ανεβάζει, κατεβάζει και λογαριασμό δε δίνει. Που στη μία περίπτωση λέμε άλλα και στην άλλη τα τελείως αντίθετα. Επειδή «έτσι μας συμφέρει» ή νομίζουμε ότι «έτσι μας συμφέρει». Αναφέρομαι στην απώλεια προσανατολισμού της κοινωνίας μας, που είναι έτοιμη να τσακωθεί με τον εαυτό της, χωρίς να βλέπει στο βάθος των πραγμάτων.
Μιλώ δηλαδή για τους “παρατηρητές” της υπόθεσης, που λειτουργούν με καθαρά «οπαδική» αντίληψη, έτοιμοι να λιντσάρουν όποιον δε γουστάρουν.
Και στην αντίδραση του παλαιοκομματικού συστήματος που έσπευσε να τον θέσει εκτός… διά βίου, αυτοϊκανοποιούμενο πως τάχα έπραξε το δημοκρατικό καθήκον του. Με τέτοια, μάλιστα εξάντληση της αυστηρότητας, που έδωσε το δικαίωμα στους Γερμανούς της Bild να «χρεώνουν» στην Ελλάδα τον Χίτλερ, στο πρόσωπο του 20άχρονου ποδοσφαιριστή. Αυστηρότητα «δημοκρατική» που τον στέλνει με σουτ ακριβείας, αυτόν και άλλα πολλά παιδιά, στην αγκαλιά του απευκταίου.
ΥΓ: Όπως εύστοχα έγραψε ένας φίλος, σε τούτη τη χώρα που όμοιά της δεν υπάρχει, τα πράγματα για τον Κατίδη θα ήταν διαφορετικά εάν εκείνη την ώρα απλώς ύψωνε το μεσαίο του δάχτυλο…
