Οργισμένη απάντηση της Βόρειας Κορέας σε ψήφισμα του ΟΗΕ σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα. Απειλές εναντίον Ιαπωνίας, ΗΠΑ και ΕΕ με υπόνοιες για νέα πυρηνική δοκιμή.
Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
“Η Ιαπωνία θα πρέπει να μην ξεχνά ότι αν συνεχίσει την τωρινή της τακτική δεν θα είναι πλέον μια μακρινή χώρα, αλλά θα εξαφανιστει από τον παγκόσμιο χάρτη”. Η δήλωση αυτή προέρχεται από αξιωματούχους της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας της Βόρειας Κορέας και αποτελούν μέρος μόνο της οργισμένης απάντησης της ασιατικής χώρας στο ψήφισμα που πέρασε στον ΟΗΕ την προηγούμενη Τρίτη σχετικά με τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το ψήφισμα εισηγήθηκε η Ιαπωνία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, στη βάση των πορισμάτων της έρευνας του αυστραλού δικαστή Μάικλ Κίρμπυ και ζητάει την παραπομπή των ηγετών της Βόρειας Κορέας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Οι απειλές επεκτάθηκαν και εναντίον των ΗΠΑ και της ΕΕ. Σύμφωνα με τη δήλωση της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας “Οι ΗΠΑ και οι ακόλουθοι τους θα είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τις αφάνταστες και καταστροφικές συνέπειες που θα προκύψουν από την μανιώδη σκευωρία εναντίον της Βόρειας Κορέας σχετικά με τα “ανθρώπινα δικαιώματα”. Σε συνέχεια της δήλωσης, και για να γίνουν ακόμη πιο ξεκάθαρα τα πράγματα η Πιονγιάνγκ επεσήμανε ότι ίσως αναγκαστεί να προχωρήσει σε νέα πυρηνική δοκιμή.
Πόσο δίκιο ή άδικο έχει να οργίζεται ο νεαρός βορειοκορεάτης ηγέτης; Η οριοθέτηση και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί ένα από τα καμάρια του δυτικού πολιτισμού από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά. Πέρα από τις κυβερνήσεις, σε διεθνές επίπεδο αρμόδιος για την προάσπιση και προστασία τους είναι ο ΟΗΕ, ο οποίος όμως τελευταία δεν μπορεί να πει κανείς ότι καταγράφει εντυπωσιακά αποτελέσματα στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Μπορεί άραγε κανείς να υποστηρίξει ότι αποτελεί προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η πολιτική του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων ή η πολιτική της ΕΕ (και η εφαρμογή της από τη χώρα μας, την Ιταλία και την Ισπανία) στο ζήτημα των μεταναστών από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, και μάλιστα από τις χώρες αυτές στις οποίες κράτη-μέλη της ΕΕ συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις όπως στη Λιβύη και το Αφγανιστάν; Ή οι τακτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση της Τουρκίας απέναντι σε αντιπολιτευόμενες ομάδες όπως οι Κούρδοι ή η τουρκική αριστερά, οι απαγωγές, ο εγκλεισμός στα λευκά κελιά και οι δολοφονίες δηλαδή τούρκων πολιτών; Μάλλον όχι.
Και όμως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ας πούμε διστακτικός στο να πάρει θέση για αυτά τα φαινόμενα, μια στάση που δεν τηρεί όταν πρόκειται να εγείρει ζητήματα που θα πιέσουν πολιτικά χώρες που δεν ταυτίζονται με τις διεθνείς πολιτικές επιλογές των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως η Κίνα, η Ρωσία και , εν προκειμένω, η Βόρεια Κορέα. Η στάση αυτή του Οργανισμού πλήττει σοβαρά το κύρος του και αποδυναμώνει την όποια συζήτηση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Αυτός που κερδίζει από την μυωπική αυτή πολιτική είναι οι σκοταδιστικές ιδεολογίες που όλο και φαίνονται να ενισχύονται τελευταία, όπως το ριζοσπαστικό Ισλάμ και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
Μήπως τελικά θα έρθει η ώρα που οι δυτικές χώρες, ή τουλάχιστον όσες από αυτές διατηρούν μια σχετική νηφαλιότητα απέναντι στα δονκιχωτικά σχέδια της αμερικανικής πολιτικής, θα ζητήσουν από τον Κιμ να τους σώσει πατώντας το κουμπί;
