Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου πως «όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι ξεκινήσαμε από δάσκαλοι». Σήμερα για να νιώσω λίγο σημαντικός θα γράψω σαν δάσκαλος, αφού το πρώτο μου πτυχίο ήταν αυτό της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, το 1987.
Οι γενιές που κατάφεραν να ξεπεράσουν αντιξοότητες και προβλήματα, να διακριθούν και να πετύχουν, το έκαναν μέσα από το δρόμο της μόρφωσης. Η γνώση διευρύνει τους ορίζοντες και κάνει τον άνθρωπο να επιδιώκει την πραγματοποίηση των ονείρων του. Αυτό δημιούργησε και μια αντίστοιχη νοοτροπία. Κάθε γονιός προσπαθεί να δώσει στο παιδί του όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια ώστε να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο ψηλά στους στόχους του. Κι αυτό είναι ένα από τα καλά μας στοιχεία ως κοινωνία.
Δυστυχώς όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στο χώρο της εκπαίδευσης απέχει πολύ από το να εκφράζει τις φιλοδοξίες των γονιών και τα όνειρα των παιδιών τους. Βλέπω έναν υπουργό Παιδείας χωρίς όραμα και σχέδιο για την παιδεία και το ρόλο της στη σημερινή κοινωνία. Μπροστά στην οικονομική στενότητα που δημιουργεί η κρίση, η λογική του Φίλη είναι απλά να χαμηλώσει τον πήχη. Να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση εξισωτισμού, αλλά προς τα κάτω.
Ναι ο ρομαντισμός του Μαρξ ήθελε όλους τους ανθρώπους ίσους, αλλά απέτυχε ακριβώς γιατί δεν εξήγησε σε ποιο επίπεδο επιτυγχάνεται αυτή η ισότητα. Ισότητα στην παρακμή και στην εγκατάλειψη δεν μπορεί να συνιστά όραμα για την παιδεία του 21ου αιώνα. Όμως ο Φίλης αυτό ακριβώς κάνει. Κόβει ώρες, κόβει δασκάλους και καθηγητές, κόβει έξτρα μαθήματα, κόβει δραστηριότητες. Ο «κόφτης» έχει ξεκινήσει να δουλεύει εντατικά και οριζόντια στο χώρο της παιδείας και γι αυτό άλλωστε στην περιβόητη εγκύκλιό του ο Φίλης ζητούσε από τους γονείς να μην «καλομαθαίνουν» τα παιδιά τους αποκαλώντας τα «πριγκίπισσες» ή «βασιλόπουλα». Τρελά πράγματα δηλαδή.
Είναι βέβαιο πως η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης πολύ σύντομα θα οδηγήσει σε δημόσια πανεπιστήμια με δίδακτρα. Αλλιώς δε θα μπορούν να λειτουργήσουν εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός θα αδυνατεί να τα χρηματοδοτήσει. Και τότε το ερώτημα θα είναι ποιος φοιτητής θα μπορεί να δίνει τρείς ή πέντε χιλιάδες ευρώ το χρόνο, όταν το οικογενειακό εισόδημα δεν θα ξεπερνά τις 15.000 ευρώ; Αλλά και γι αυτούς που θα μπορούν να τα δώσουν, το ερώτημα θα είναι γιατί να τα δώσουν σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο όταν με 10.000 μπορούν να πάνε σε ένα αγγλικό πανεπιστήμιο;
Κακά τα ψέματα τα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα έχουν καταντήσει «μπουρδέλα».
Όχι δεν μου αρέσει να παριστάνω την Κασσάνδρα αλλά δεν μπορώ να κλείνω και τα μάτια για το που πάει το πράγμα. Σε λίγο θα μας πουν πως και τα εννιά χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι πολλά και θα πρέπει να περιοριστούν στα έξι του δημοτικού. Όχι, δεν είναι υπερβολή. Είναι ο ιδεολογικός δογματισμός και οι εμμονές μιας αριστερής κυβέρνησης που θα οδηγήσουν εκεί τα πράγματα, καθώς δεν αναζητούνται εναλλακτικές λύσεις για τα προβλήματα που συσσωρεύονται επικίνδυνα. Κι αυτή δεν είναι η αριστερά που ξέρω εγώ, δηλαδή η αριστερά του διαφωτισμού αλλά η αριστερά του σκοταδισμού.
Γι αυτό κι αρχίζω να πιστεύω πως ο Φίλης, συνειδητά ή όχι λίγη σημασία έχει, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα λαό που θα ζει με το «όνειρο» της θέσης καθαρίστριας ή συντηρητή στο δημόσιο. Μέχρι εκεί θα μπορούν να φτάνουν τα όνειρα των νέων παιδιών πηγαίνοντας σε σχολεία ξεχαρβαλωμένα και χωρίς δασκάλους. Μιζέρια, αποβλάκωση και χειραγώγηση. Ιδανικό ακροατήριο για την αριστερά του Φίλη, δηλαδή. Το μόνο που θα μένει είναι και μια σύμβαση με τον Κωτσόβολο για φτηνές τηλεοράσεις στο λαό!
Στο μέτωπο της παιδείας πρέπει να υπάρξει αντίλογος. Σοβαρός, υπεύθυνος και τεκμηριωμένος. Κατανοώ πως η ΝΔ έχει ρίξει όλο το βάρος της κριτικής της στην οικονομία. Όμως η παντελής απουσία της ΝΔ από τα θέματα παιδείας είναι εθνικά επικίνδυνη. Διότι η γνώση είναι μείζον ζήτημα, σημαντικότερο ίσως και από την εθνική κυριαρχία. Αφορά την ατομική μας κυριαρχία. Αν σταματήσει να δουλεύει το μυαλό μας, τα χάσαμε όλα…
Κύριε Φίλη, αμόρφωτος λαός είναι ένας άβουλος λαός. Αυτό θέλετε τελικά;
