Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιστορική ειρωνεία. Τη στιγμή που ο Ζάεφ κέρδιζε την πρώτη αναμέτρηση στη βουλή της Βόρειας Μακεδονίας κι άνοιγε το δρόμο για τις συνταγματικές αλλαγές που θα επιτρέψουν, με βάση τη συμφωνία των Πρεσπών, την ένταξη της χώρας του στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που δούλεψε συστηματικά γι αυτή την εξέλιξη, ο Νίκος Κοτζιάς, γινόταν «πρώην», παραιτούμενος από τη θέση του.
Μπορεί ο φιλικός προς την κυβέρνηση τύπος να ζητούσε το… κεφάλι του Πάνου Καμένου για τις προτάσεις που έκανε «εκτός κυβερνητικής γραμμής» στις ΗΠΑ, αλλά τελικά ήταν ο Νίκος Κοτζιάς αυτός που πλήρωσε την «κρίση» στις σχέσεις μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα σταθερό μοτίβο στην πολιτική συμπεριφορά του. Τη διατήρηση της εξουσίας, έστω και με κόστος. Διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένος να πάει σήμερα σε εκλογές κι αυτό είναι προφανές πως δεν το θέλει. Συνεπώς η ώρα της ρήξης με τον Πάνο Καμένο και τους ΑΝΕΛ δεν έχει έρθει ακόμη κατά την εκτίμηση του πρωθυπουργού. Ο Τσίπρας «κλώτσησε το τενεκαδάκι» για λίγους μήνες ακόμη.
Αν τα πράγματα για τον Ζάεφ εξελιχθούν με προβλέψιμο τρόπο τότε θα είναι στα μέσα του Ιανουαρίου του 2019, ο χρόνος που θα κληθεί η ελληνική πλευρά να κυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών στη βουλή και θα σημάνει αναπόφευκτα η ώρα της ρήξης. Ο Πάνος Καμένος και όσοι από τους βουλευτές του τον ακολουθήσουν θα πρέπει, με βάση τα όσα έχουν ειπωθεί μέχρι σήμερα, να διαχωρίσουν τη θέση τους από την πρόθεση της κυβέρνησης να κλείσει το θέμα που ταλάνισε για εικοσιπέντε χρόνια την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν σ’ εκείνη πλέον τη χρονική στιγμή της αναπόφευκτης ρήξης, ο Αλέξης Τσίπρας θα προτιμήσει να πάει στις κάλπες, αφήνοντας την «καυτή πατάτα» της κύρωσης της συμφωνίας από την ελληνική βουλή στην επόμενη κυβέρνηση ή αν θα αναζητήσει το σχηματισμό μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας για να κλείσει ο ίδιος το θέμα.
Αν ο πρωθυπουργός πάρει την απόφασή του επιβεβαιώνοντας το μέχρι σήμερα μοτίβο πολιτικής συμπεριφοράς είναι προφανές πως θα δοκιμάσει να συνθέσει μια νέα πλειοψηφία. Ενόψει μάλιστα των αυτοδιοικητικών εκλογών του προσεχούς Μαΐου θα μπορούσε να προσδώσει έναν ευρύτερο χαρακτήρα στις συμμαχίες αυτές που θα του επιτρέψουν την ολοκλήρωση της τετραετίας.
Σε αντίθετη περίπτωση θα στηθούν κάλπες μέσα στον χειμώνα μέσα σ’ ένα περιβάλλον που θα χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες άσκησης επιρροής ξένων παραγόντων στη διαμόρφωση του αποτελέσματος σε σχέση με την τύχη της συμφωνίας των Πρεσπών και τις εξελίξεις στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρόνο για να το σκεφτεί και να το εκτιμήσει. Σίγουρα θα επιστρέψει και «σοφότερος» από το ταξίδι του στη Μόσχα τον Δεκέμβριο, όπου θα πάει πλέον και με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών, για να δει τον Πούτιν.
ΥΓ: Μια βδομάδα πριν από την παραίτηση Κοτζιά, δημοσιογραφο-επιχειρηματική παρέα ανέλυε πιθανά σενάρια εξελίξεων και εις εκ των συμμετεχόντων επέμενε για την εγκυρότητα της πληροφορίας πως το όνομα του Νίκου Κοτζιά «ακούγεται» όλο και πιο έντονα ως πιθανού πρωθυπουργού σε μια κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης», υπενθυμίζοντας πως «δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ» και πως απολαμβάνει υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι μέρες κύλησαν και τα υπόλοιπα είναι πλέον γνωστή ιστορία…
