Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η μόνη δημοσκόπηση που βγήκε αυτές τις μέρες είναι αυτή που δημοσίευσε η Bild και δεν φαίνεται να απέχει πολύ από τη γενική αίσθηση που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Ο Τσίπρας χάνει ένα μεγάλο κομμάτι από το ποσοστό του Ιανουαρίου του 2015, εξαιτίας της διάσπασης και της διάψευσης των αντιμνημονιακών υποσχέσεων, κι έτσι περιορίζεται σε ένα 28% από το 36,34% που είχε συγκεντρώσει. Δυόμιση μονάδες κάτω από το εκλογικό ποσοστό του Ιανουαρίου βρίσκεται και η ΝΔ που εμφανίζεται να συγκεντρώνει 25%. Ενισχυμένο με τρεις περίπου μονάδες σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό του, εμφανίζεται το Ποτάμι πιάνοντας το 9%. Ο καινούργιος παίκτης στο «παιχνίδι» είναι ο Λαφαζάνης που με το «καλημέρα», η δημοσκόπηση τον εμφανίζει να συγκεντρώνει ένα 8%.
Αν πάρουμε ως υπόθεση εργασίας πως επαληθευθεί η εν λόγω δημοσκόπηση με κάποιες σχετικές αυξομειώσεις, το στοίχημα της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένο. Και ο Τσίπρας ο ίδιος που το ζητάει, είναι αμφίβολο αν το πιστεύει. Με ποσοστό γύρω στο 28% και πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει πως ο Τσίπρας παίρνοντας το μπόνους των 50 εδρών θα έχει μάξιμουμ 120 – 130 βουλευτές. Το ερώτημα θα είναι και πάλι: για πόσο; Διότι τίποτα δεν αποκλείει πως θα αρχίσει να φυλλορροεί και η νέα κοινοβουλευτική ομάδα.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα τεθεί ζήτημα κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, με δεδομένο πως το «θαύμα» της εισόδου των ΑΝΕΛ στη Βουλή, δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί. Μπορεί σήμερα ο Τσίπρας να λέει πως δεν θα συνεργαστεί με κανέναν, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει διαφορετικά όταν θα είναι εκλογικά αποδυναμωμένος, έχοντας σύρει με προσωπική του απόφαση τη χώρα σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Ήδη γίνεται λόγος για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν φτάνει. Μην ξεχνάμε πως η ΝΔ έχει μια εσωκομματική εκκρεμότητα σε ό,τι αφορά την ανάδειξη νέας ηγεσίας. Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία τέτοια που θα επιτρέπει αφενός να απορροφηθούν οι όποιοι νέοι κραδασμοί στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης θα επιτρέπει και στη ΝΔ να προχωρήσει απερίσπαστη στις εσωκομματικές της διαδικασίες για να κλείσει την εκκρεμότητα της ηγεσίας. Αυτό σημαίνει πως στην κυβέρνηση θα πρέπει να υπάρχουν και άλλοι εταίροι, όπως το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.
Μέχρι σήμερα ένα κυβερνητικό σχήμα με τη συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ είχε ως βασικό αντεπιχείρημα την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε αξιωματική αντιπολίτευση. Εδώ ακριβώς έγκειται ο σωτήριος ρόλος του Λαφαζάνη. Με ένα 8% που στην πραγματικότητα μπορεί να κινηθεί και ψηλότερα γράφοντας διψήφιο ποσοστό, ο Λαφαζάνης μπορεί να αναλάβει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κυβέρνηση ευρώ, αξιωματική αντιπολίτευση δραχμής. Είναι ένα καθαρό σχήμα που μπορεί λειτουργήσει με βιώσιμο τρόπο τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί εύλογα κάποιος και γιατί χρειάζονταν οι εκλογές για να πάμε σε μια τέτοια λύση αφού θα μπορούσε να τη δώσει και η παρούσα Βουλή; Η απάντηση είναι η ίδια με αυτή του δημοψηφίσματος που αποδείχθηκε εξίσου αχρείαστο. Το δημοψήφισμα και οι προσεχείς εκλογές είναι τα δύο πανάκριβα «μεταπτυχιακά» του Τσίπρα στην πολιτική στρατηγική. Τόσο ο ίδιος όσο και οι στενοί συνεργάτες του, ανεξαρτήτου ηλικίας, ήθελαν πολιτικό χρόνο για να ωριμάσουν πολιτικά. Ευελπιστώ μετά και από το δεύτερο «μεταπτυχιακό», να μην μπουν στον πειρασμό κι ενός τρίτου. Οι ανοχές ήδη έχουν εξαντληθεί. Το να ωριμάσει ο Τσίπρας δεν σημαίνει πως πρέπει να σαπίσει η οικονομία της χώρας.
ΥΓ: Αν αποδειχθεί πως οι εκλογές θα γίνουν μόνο και μόνο για να μπει ο Βασίλης Λεβέντης στη Βουλή, θα είναι η αψευδέστατη απόδειξη ενός ρητού που έχουμε ξεχάσει προ πολλού σε αυτή τη χώρα: « Ο επιμένων, νικά!».
