Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα των ημερών και ιδίως τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, η σκέψη ερχόταν αυθόρμητα στο μυαλό: μήπως ανεπαισθήτως φτάσαμε στο σημείο όπου ο Βασίλης Λεβέντης έγινε ο ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού; Υπό κανονικές συνθήκες, κάτι τέτοιο θα φάνταζε κακόγουστο αστείο. Όμως, οι συνθήκες στο πολιτικό σκηνικό είναι, όπως συχνά την τελευταία πενταετία, «μη κανονικές».
Η κυβέρνηση εξαιτίας μιας πολύ πρόωρης φθοράς και με μόλις 153 βουλευτές να τη στηρίζουν, φαντάζει δύσκολο να καταφέρει να περάσει από τη Βουλή τα νέα μέτρα για το Ασφαλιστικό και τους αγρότες χωρίς νέες και ενδεχομένως μοιραίες αυτή τη φορά απώλειες.
Οι πληροφορίες μας λένε ότι ο αριθμός των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν μέχρι αυτή τη στιγμή «πεισθεί» να ψηφίσουν το νέο Ασφαλιστικό φτάνει τους εννέα! Αυτός είναι ο άμεσος και πιεστικός λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας άνοιξε τόσο εμφατικά και πρόωρα το κεφάλαιο της «εθνικής συνεννόησης» και αιτήθηκε τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών. Για τον ίδιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μελιστάλακτος κατά τη διάρκεια των εργασιών του συμβουλίου με τον κ. Λεβέντη, ενώ θερμό ήταν και το φλερτ από την πλευρά του κ. Φλαμπουράρη και άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Φυσικά, εντελώς αναμενόμενα μπορεί να τεθεί το ερώτημα: αν πρόκειται οι εξελίξεις να οδηγήσουν τα πράγματα σε διεύρυνση της κυβέρνησης ή και «οικουμενική», σε τι αποσκοπεί ειδικά το φλερτ με τον κ. Λεβέντη; Σε αυτό το ερώτημα και την απάντησή του κρύβεται ο κρίσιμος παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων. Διότι το ζήτημα δεν είναι προφανώς η διεύρυνση της κυβέρνησης ή και η «οικουμενική» αυτά καθαυτά, αλλά οι όροι που τα υπόλοιπα κόμματα θα ζητήσουν και θα επιβάλουν στο ενδεχόμενο τέτοιων εξελίξεων. Ο βασικότερος εξ αυτών είναι γνωστός και έχει τεθεί από μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα: σε περίπτωση συγκρότησης «οικουμενικής» κυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι πρωθυπουργός!
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλοι πλήρη συνείδηση των συνεπειών μιας τέτοιας εξέλιξης, που φτάνουν μέχρι και τη διάσπαση ή και αποσάθρωση του κόμματος. Από ένα περίεργο παιχνίδι της Ιστορίας, οι δυνάμεις συνοχής του κυβερνώντος κόμματος στηρίζονται πλέον στη «νομή της εξουσίας», καθώς ύστερα από τη μνημονιακή στροφή του Ιουλίου, η παραμονή στην εξουσία ώστε να αποφευχθεί η «αριστερή παρένθεση», είναι ο μοναδικός εναπομείναν και «νόμιμος» με βάση τα εργαλεία της αριστερής ανάλυσης στόχος.
Οι πληροφορίες μας λένε ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι εντελώς εχθρικός με την ιδέα της «οικουμενικής», αντίθετα μάλιστα τη βλέπει σαν μια κάποια λύση, καθώς γνωρίζει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, το κόμμα του και πάνω απ’ όλα του δύσκολους «κάβους» που έχει να περάσει το κυβερνητικό καράβι. Δεν θέλει όμως ούτε να διανοηθεί το ενδεχόμενο της αποχώρησής του από την πρωθυπουργία, αφού σε μια τέτοια περίπτωση το κόμμα του θα έμπαινε σε εκφυλιστικού χαρακτήρα περιπέτειες, κυρίως όμως θα έμενε «αδικαίωτη» η μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού, της οποίας η αριστερή νομιμοποιητική βάση ήταν μία και μόνη: θα μείνουμε στην εξουσία για να ασκήσουμε πολιτικές αντίρροπες στα σκληρότητα των μνημονίων τα οποία αναγκαστικά αποδεχτήκαμε.
Για τον Αλέξη Τσίπρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, η πολιτικά ηγεμονική τους θέση σε περίπτωση εξελίξεων στην κατεύθυνση της «οικουμενικής» είναι ζήτημα υπαρξιακής σημασίας. Ωστόσο, δεν έχουν αυταπάτες για τις διαθέσεις των πολιτικών τους αντιπάλων, δηλαδή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, καθώς η πολιτική τους τακτική είναι διαφανής: δεν στηρίζουν στην ψήφιση των μέτρων, ασκούν κριτική στην κυβέρνηση ότι είναι «ανάλγητη» και επέδειξε διαπραγματευτική ανικανότητα, και αναμένουν να βρεθεί σε αδιέξοδο για να θέσουν τους όρους τους.
Στο σημείο αυτό είναι που στα μάτια του Μαξίμου και των στελεχών της κυβέρνησης ο Βασίλης Λεβέντης φαντάζει σαν ο «από μηχανής θεός» που θα κάνει τη σωτήρια παρουσία του. Θεωρούν ότι είναι ο «αδύναμος κρίκος» ο οποίος μπορεί να παράσχει την απαιτούμενη μεταβατική κοινοβουλευτική στήριξη ώστε η κυβέρνηση να περάσει τους άμεσους δύσκολους «κάβους» των προαπαιτούμενων. Αν αυτό συμβεί, τότε η κυβέρνηση θα έχει ξανά το «πάνω χέρι» στις όποιες διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση…
Όμως αυτή η «αξία χρήσης» του κ. Λεβέντη είναι τόσο πασιφανής και πολύτιμη, ώστε συνεπάγεται και μεγάλη «ανταλλακτική αξία»… Έτσι, η διαπραγματευτική δυνατότητα του κ. Λεβέντη έχει εξακοντιστεί στα ύψη! Και το μεγάλο ερώτημα, από την απάντηση του οποίου θα κριθούν οι πολιτικές εξελίξεις, είναι τούτο: σε ποιον «θα πουλήσει ακριβά» (πολιτικά μιλώντας πάντα…) τις πολιτικές του υπηρεσίες ο κ. Λεβέντης; Στην κυβέρνηση, που τον… φλερτάρει απροσχημάτιστα, ή στην αντιπολίτευση και στα συστημικά κέντρα που συνδέονται με αυτήν;
Οι εξελίξεις θα δώσουν την απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζούμε στη χώρα, όπου ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού και ενδεχομένως καταλύτης μειζόνων πολιτικών εξελίξεων είναι ο κ. Λεβέντης…
Υ.Γ. Η δήλωση του κ. Λεβέντη ότι «μόνη λύση είναι η οικουμενική (…) ματαιοπονεί ο Τσίπρας ψάχνοντας για δεκανίκια» δείχνει ότι προβάδισμα στη μάχη για τον προσεταιρισμό του κ. Λεβέντη αποκτά η αντιπολίτευση και τα σχετιζόμενα με αυτήν συστημικά κέντρα. Ωστόσο, μη βιαστούμε να βγάλουμε οριστικό συμπέρασμα. Μεγάλες «ανταλλακτικές αξίες» σημαίνουν και μεγάλα παζάρια!
