Γράφει η Νινέττα Κοντράρου-Ρασσιά
Σε ένα πραγματικά φιλόξενο και εξαιρετικά καλαίσθητο χώρο στο Σπίτι της Κύπρου (Ξενοφώντος 2Α) και με οικοδέσποινα την Μαρία Παναγίδου, μορφωτική ακόλουθο της Κυπριακής Πρεσβείας έγινε προχθές το βράδυ η δημοσιογραφική βραδιά, η αφιερωμένη στον Αλέκο Λιδωρίκη.
Τον αείμνηστο δημοσιογράφο που μίλησε με τις “Μορφές του Αιώνα” (από τον Μουσολίνι μέχρι τον Μπρέζνιεφ και τον Μακάριο, αστέρες του Χόλυγουντ και πνευματικές προσωπικότητες ανάμεσά τους τον Ζαν Κοκτώ και του Κρισναμούρτη) έχοντας στον επίκεντρο των συνομιλιών του πάντα την Ελλάδα.
Σε αυτή την εκδήλωση όμως που οργανώθηκε σε συνεργασία με τις Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού και το Αρχείο Λιδωρίκη δεν πρωταγωνίστησε “ο Πρίγκιπας της Ελληνικής Δημοσιογραφίας” όπως χαρακτήρισε τον Αλέκο Λιδωρίκη ο πρώην πρέσβης του Κύπρου Γ. Γεωργής, αλλά ο Μακάριος. Με βάσει μια μεγάλη συνέντευξη που τους είχε πάρει τον Δεκέμβριο του 1972 προβλήθηκε η ταινία του Ευάγγελου Ιωαννίδη «Μακάριος, Μια μεγάλη πορεία» (αφήγηση Μάνου Κατράκη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη) για τη ζωή του Μακάριου από τότε που ήταν παιδάκι και έβοσκε τα γίδια του πατέρα του στο χωριό του την Παναγιά της Πάφου αγναντεύοντας από μακριά το λευκό καμπαναριό της Μονής Κύκκου, την ένταξη του σε αυτό ως δόκιμου μοναχού, τις σπουδές του στην Θεολογική και Νομική Σχολή της Αθήνας, τα μεταπτυχιακά του στη Βοστώνη και την εκλογή του ως Μητροπολίτη στην Κύπρο που ούτε ήθελε και φυσικά δεν επεδίωξε. Τα υπόλοιπα γεγονότα με την εξορία του στις Σεϋχέλες από τους Αγγλους, την επιστροφή του και υποδοχή του ως ήρωα στην Μεγαλόνησο, οι αγώνες τους για την ένωση με την Ελλάδα που δυναμιτίστηκαν από άφρονες πράξεις στο παρα πέντε της συμφωνίας του με τους Αγγλους, η ΕΟΚΑ Β΄, οι ταραχές και ό,τι ακολούθησε μετά το πραξικόπημα που οργάνωσε η ελληνική χούντα, είναι σε όλους μας λίγο πολύ γνωστά. Κάπου εκεί, εμβόλιμα, στην προβολή της ταινίας παρακολουθήσαμε υπό μορφή θεατρικού αναλογίου την συνέντευξη του Αλ. Λιδωρίκη με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄ (Λευκωσία, Δεκέμβριος του 1972). Τον ρόλο του Μακάριου ερμήνευσε ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος που είχε και την σκηνοθετική επιμέλεια όλης της παράστασης και το ρόλο του Λιδωρίκη ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης.
“Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1972 όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δέχτηκε τον Αλέκο Λιδωρίκη στο απέριττα επιβλητικό γραφείο του, στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας” είπε ο Χρ. Μιχαηλίδης. «Ακμαίος, ευθυτενής με φλογισμένο πάντα το διεισδυτικό του μάτι, με σοβαρή προσήνεια, με ένα χαμόγελο ιδιαίτερα εκφραστικό όταν ο λόγος του διανθίζεται με χιούμορ», έγραφε ο Λιδωρίκης στον πρόλογο της συνέντευξης όπου ο Μακάριος μιλάει για όλα. Για τα νεανικά του χρόνια όταν μετά το Μοναστήρι του Κίκου ήρθε για σπουδές στην Αθήνα και ήταν διάκονος στην Αγία Ειρήνη της οδού Αιόλου. Τότε που μανιωδώς παρακολουθούσε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως στο Εθνικό Θέατρο και η θεατρόφιλος τάση του σκανδάλιζε και προκαλούσε «επεισόδια».
Μιλάει για τα κοινά σημεία Εκκλησίας και Θεάτρου. Για τη σπουδαιότατη αποστολή των Κρατικών Θεάτρων και του «σωστού» Ελεύθερου Θεάτρου στην Παιδεία. Και συνεχίζει κρίνοντας την καλλιτεχνική και πνευματική κίνηση της Κύπρου, στις μαρτυρικές ώρες και περιστάσεις που βρίσκεται το νησί. Πιστεύει και εύχεται για μια πολύ ευρύτερη πνευματική επικοινωνία της Κύπρου με την Ελλάδα που θα ήταν πολύτιμη και θα ωφελούσε ιδιαίτερα την Κύπρο. Και προχωρεί με γλαφυρότητα σε άλλα θέματα: Στην εξορία του στις Σεϋχέλλες και στη συνέχεια για το θεσμό που εγκαινίασε στην Κένυα της «Ομαδικής Βαπτίσεως» χιλιάδων Αφρικανών στην Ορθοδοξία , τότε την περίοδο της «Επανάστασης των Μάο-Μάο».
Και μετά περνάει σε θέματα: Πολιτικά, Διπλωματικά, για τις Ελληνοκυπριακές σχέσεις για να καταλήξει: «Ο Κυπριακός Ελληνισμός εμπνέεται πάντοτε και καθοδηγείται από τα ελληνικά ιδεώδη . Προσβλέπει πάντοτε προς την Ελλάδα ως προς την Μητέρα Πατρίδα. Ανεξαρτήτως δε της λύσεως του κυπριακού ζητήματος θα είναι πάντοτε ψυχικώς ηνωμένος με την Ελλάδα».
Με συγκίνηση αλλά και θλίψη παρακολούθησε όλα αυτά, όπως είπε ο επίτιμος πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου Γιάννος. Γραμματίδης. Ενοιωσε «συγκίνηση» για τους προδωμένους αγώνες για την Κύπρου και «θλίψη» για την σημερινή δημοσιογραφία που απέχει πόρρω από την ποιότητα της δημοσιογραφίας του Αλέκου Λιδωρίκη. Η εκδήλωση έκλεισε με μια φράση του ίδιου του τιμώμενου δημοσιογράφου που διάβασε η Ζωζώ Λιδωρίκη από την μεγάλη συνέντευξή του στην οποία αφηγήθηκε όλη την ζωή του στην υπογράφουσα για την εφημερίδα «Εθνος» (33 συνέχειες). Αναφερόταν στη νέα γενιά στην οποία προσέβλεπε ο Λιδωρίκης για να πάει η χώρα μπροστά.
