Γράφει ο Χ. Γεωργούλας
Αν, ο μη γένοιτο, χάσει ο πρωθυπουργός μας τη δουλειά του, θα μπορούσε να γίνει εξαιρετικός περιοδεύων πλασιέ του ΝΑΤΟ, για να πουλάει στους αδύναμους την προστασία του. Δείγματα των επιδόσεών του σ΄αυτό το επάγγελμα έδωσε άφθονα στην προχθεσινή ομιλία του στη ΔΕΘ.
Περιέγραψε με τόσο μελανά χρώματα τη ρευστή και επικίνδυνη κατάσταση γύρω από την Ελλάδα και τον προστατευτικό ρόλο του ΝΑΤΟ τόσο αποτελεσματικά, που λίγο έλειψε ακόμα και το ΚΚΕ ν’ αλλάξει γνώμη και να μεταστραφεί υπέρ της σωτήριας συμμαχίας. Από την Ουκρανία στο Ιράκ και τη Συρία, κι από την Παλαιστίνη ως τη Λιβύη οι συγκρούσεις μαίνονται, οι αιμοσταγείς εχθροί της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων – από τον Πούτιν ως τους τζιχαντιστές – παραμονεύουν για να βάλουν χέρι και στην Ελλάδα, η οποία, όμως, είχε πολύ νωρίς την πρόνοια να χωθεί στο ΝΑΤΟ, κι όχι να παρακαλεί τώρα, όπως τόσοι άλλοι, να της επιτρέψουν να τεθεί υπό την προστασία του.
Οπως αρμόζει σ’ έναν ντίλερ άξιο του ονόματός του, φρόντισε να αφήσει στη σκιά κάποια κουσούρια του εμπορεύματος που πλασάρει. Το κυριότερο, δεν είπε πώς έγινε κι άναψαν τόσες φωτιές γύρω-τριγύρω, τη στιγμή που ζούσαμε ήδη την αρχή του «τέλους της ιστορίας» και του θριάμβου της δυτικής δημοκρατίας, τη στιγμή που πλήθη καθεστωτικών διανοουμένων στην υπηρεσία της μοναδικής υπερδύναμης, όπως οι ίδιοι βιάστηκαν να τη βαφτίσουν, υμνούσαν την ειρηνική επικράτηση της τάξης πραγμάτων που αντιστοιχεί στη φύση του ανθρώπου, δηλαδή του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού και της παγκοσμιοποίησής του.
Και σωστά έπραξε. Γιατί αν καταπιανόταν με τέτοιες λεπτομέρειες, δεν θα έβρισκε ούτε έναν πελάτη. Ποιος θα πήγαινε να αγοράσει προστασία από το ΝΑΤΟ, όταν θα διαπίστωνε ότι τα αφεντικά της συμμαχίας είναι οι ίδιοι οι εμπρηστές οπού ανάβουν τις φωτιές που τρέχουν ύστερα να σβήσουν με το αζημίωτο σαν πυροσβέστες;
Από πού να ξεκινήσουμε; Από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που προκάλεσαν πνίγοντας στο αίμα τους λαούς της; Από τις φωτιές που συδαύλισαν στο Κόσοβο και την πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας; Από τη διπλή επίθεση στο Ιράκ, τάχα για να προστατέψουν τον κόσμο από τα χημικά του Σαντάμ Χουσείν, που κατέληξε στην ίδρυση του Κράτους του Ισλάμ και τους μαζικούς αποκεφαλισμούς των δημίων του; Να θυμηθούμε τη συμμαχία τους ακόμα και με τους διαβόλους στο Αφγανιστάν ή τη Συρία αργότερα, προκειμένου να επιβάλουν το νόμο τους και την τάξη τους, που γιγάντωσε τους ταλιμπάνους και τους τζιχαντιστές, απ’ τους οποίους τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να μας προστατέψουν; Την τυχοδιωκτική πολιτική εναντίον του Ιράν και την εγκληματική υποστήριξη των γερακιών του Ισραήλ, που αποτελεί μόνιμο τροφοδότη της εκρηκτικής κατάστασης στη Μέση Ανατολή; Και να καταλήξουμε πού; Μήπως στην επιβολή της «ειρήνης» τους στη Λιβύη, όπου, αφού έβαλαν στο χέρι τα πετρέλαια, άφησαν τους ανθρώπους της να σφάζονται και να πεινούν, να πεινούν και να σφάζονται;
Σε κάθε εχέφρονα άνθρωπο η τακτική αυτή θα προκαλούσε αποστροφή, γιατί θυμίζει τους κατ’ επάγγελμα προστάτες, που τινάζουν στον αέρα το μαγαζί τού γείτονά σου κι έρχονται κατόπιν να σου πουλήσουν προστασία, κι εσύ φοβάσαι και πληρώνεις αυτό το απίστευτο τίμημα της προστασίας σου από τους ίδιους τους «προστάτες». Αυτουνών το εμπόρευμα πλασάρει ο κ. Σαμαράς, και γι’ αυτό οφείλει επιμελώς να κρύψει την πραγματικότητα: αναδεικνύοντας τα προσόντα τους ως πυροσβεστών και αποσιωπώντας τη βαθύτατη κλίση τους στους εμπρησμούς.
Και είναι τόσο επιμελής στα καθήκοντά του, που επιμελέστατα αποσιωπά τη στάση άλλων πολιτικών, από την ίδια παράταξη με την αφεντιά του, που, όταν τους χρειάστηκε, πήραν τις αποστάσεις τους από το ΝΑΤΟ, έστω και με συμβολικό τρόπο. Θα του θυμίσουμε μόνο δύο, που κατά καιρούς κάνει πως τους θαυμάζει: τον Ντε Γκόλ και τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Για να μην τον στενοχωρήσουμε με πολλούς άλλους, που, μην απέχοντας από το ΝΑΤΟ, είχαν την προνοητικότητα να αναπτύξουν δική τους δυναμική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, σε απόσταση από τη μονομερή και επιθετική γραμμή του ΝΑΤΟ, η οποία υπαγορεύεται και επιβάλλεται συνήθως από την Ουάσιγκτον.
Με τέτοιες συγκρίσεις μπορεί να αποκαλυφθεί ο μέσα του φτωχοπρόδρομος, που τον ωθεί να υπακούει στη φωνή των κυρίων του και, σε αντιστάθμισμα, να καταφεύγει κατόπιν να κρυφτείο σε ταφικά μνημεία ένδοξων προγόνων. Εχετε ξαναδεί πρωθυπουργό να προβάλλει στην ομιλία του στη ΔΕΘ σαν νέο, επί των ημερών του επίτευγμα την ανακάλυψη ενός τάφου-τύμβου, που έχει στην πραγματικότητα ανακαλυφθεί και αξιολογηθεί ως σημαντικότατο μνημείο εδώ και πέντε δεκαετίες; Αυτή, όμως, είναι η ιδιοσυστασία του ακραίου συντηρητικού, τους εις βάθος δεξιού: πνίγει την ορμή του να προσαρμόζεται ευπειθώς στη γραμμή των ισχυρών του κόσμου, στο μεθυστικό κρασί του εθνοκαπηλιού.
