Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Κωδικοποιημένα και εν τάχει τα βασικά συμπεράσματά μου από το χθεσινοβραδινό debate:
Πρώτον και οι δυο πήγαν με ένα στόχο: να κάνουν ζημιά στον αντίπαλο. Ο Τσίπρας να «δείξει» τον Μεϊμαράκη ως μέρος του «παλιού», της διαπλοκής και της διαφθοράς. Ο Μειμαράκης να «δείξει» τον Τσίπρα ως …μνημονιακό. Ο Μειμαράκης τα κατάφερε καλύτερα.
Έτσι ο Μειμαράκης έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα τριήμερο επικοινωνιακής αντεπίθεσης τόσο στη ΔΕΘ όσο και στο debate κι αφήνει την αίσθηση του κερδισμένου. Γνώμη μου είναι πως απλά …ρέφαρε. Μηδένισε το μικρό προβάδισμα που είχε αρχίσει να παίρνει στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας ο Τσίπρας και το υπόλοιπο της καμπάνιας ξεκινάει σήμερα από «μηδενική βάση».
Με δεδομένο πως οι μέρες είναι πλέον ελάχιστες ο Τσίπρας είναι πολύ δύσκολο να βρει την «πόλωση» που ψάχνει. Όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη θα επικρατούν πραγματιστικά κριτήρια στη σκέψη των αναποφάσιστων ψηφοφόρων και κυρίως η συνειδητοποιημένη ανάγκη να ζούμε με το μνημόνιο τα επόμενα πέντε χρόνια. Που σημαίνει πως ο μόνος τρόπος για να βγει αυτό το πρόγραμμα είναι να υπάρξει επανεκκίνηση της ανάπτυξης κι αυτό μπορεί να συμβεί αυτή τη στιγμή με ένα και μόνο τρόπο: την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων.
Οι επενδύσεις έχουν ένα σοβαρό προαπαιτούμενο και το ξέρει πλέον πολύ καλά και ο Τσίπρας αυτό. Τη σταθερότητα. Άρα η ίδια η πραγματικότητα είναι που θα πρέπει να της επιτρέψουμε να καθοδηγήσει τις πολιτικές εξελίξεις και όχι ιδεολογικές εμμονές που δεν αντιστοιχούν στις πρακτικές ανάγκες του σήμερα.
Με αυτή την έννοια πιστεύω πως στις μέρες που θα ακολουθήσουν ο Μειμαράκης έχει το πλεονέκτημα να ακούγεται πιο πειστικός σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και πιο συνεννοήσιμος προκειμένου να σχηματιστεί μια κυβέρνηση η οποία θα συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε τα δύο μεγάλα κόμματα ώστε να μην επαναληφθεί το σχήμα «μνημόνιο στην κυβέρνηση – αντιμνημόνιο στην αξιωματική αντιπολίτευση» το οποίο και οδήγησε στο ναυάγιο των δύο προηγούμενων προγραμμάτων με τεράστιο κόστος για την εθνική οικονομία, την αγορά, τους απλούς πολίτες.
Ωστόσο το εάν θα είναι ο Μειμαράκης αυτός που θα κόψει το νήμα, δεν θα κριθεί μόνο με τις παραπάνω παραμέτρους αλλά και από άλλες δύο.
Η πρώτη αφορά στην ανάγκη ο Μειμαράκης να συνεχίσει να μας δείχνει πως θέλει να γίνει πρωθυπουργός, οπότε θα πρέπει να κάνει μερικά ακόμη βήματα στην ανάδειξη ικανοτήτων κυβερνησιμότητας.
Το δεύτερο, σε μια χαλαρή διάσταση, αφορά στο γεγονός πως καλώς ή κακώς ένα μεγάλο τμήμα των αναποφάσιστων είναι γυναίκες και μάλιστα, στο ηλικιακό γκρουπ 18 – 30. Είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε χθες βράδυ στα σπίτια τους σαν… γαμπρός. Μόνο τα λουλούδια του έλειπαν…
ΥΓ: Οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις αντιπροσώπευαν το «παλιό». Άνευρες, διεκπαιρεωτικές, χωρίς ζωντάνια και φαντασία. Τώρα το εάν είχαν «γραμμή» από τα κανάλια τους ή αν ανησυχούν προσωπικά οι ίδιοι για τα «χρωστούμενα» των ιδιοκτητών τους, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως αυτές οι «δημοσιοσχεσίτικες» ερωτήσεις τις οποίες κάθε εκλογικό επιτελείο μπορεί να έχει προβλέψει και να έχει προετοιμάσει τη «σωστή απάντηση», δεν βοηθούν στο να δούμε την αυθεντικότητα των ηγετικών σου ικανοτήτων. Διότι τι είναι ηγεσία σήμερα; Η ικανότητα να δίνεις απαντήσεις , σε ξαφνικά ερωτήματα, ακραίας δυσκολίας και υπό την αμείλικτη πίεση του χρόνου…
