Ένα βασικό ηγετικό χαρακτηριστικό στην πολιτική αλλά και στη ζωή είναι η πρόκληση αλλαγών. Για αυτό και πάρα πολλές φορές τα επικοινωνιακά μηνύματα των κομμάτων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπεριέχουν την υπόσχεση της αλλαγής. Είναι μια ευχάριστη και θετική υπόσχεση, την οποία ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι τόσο δημοφιλής.
Αυτή η υπόσχεση αλλαγής έφερε άνεμο στα πανιά του Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα, τόσο δυνατό άνεμο ώστε χθες στο Παρίσι να έχει όλα τα διεθνή ΜΜΕ στραμμένα επάνω του, κάτι που ελάχιστοι έλληνες πολιτικοί αρχηγοί το έχουν πετύχει.
Θεωρητικά θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καθησυχάσει τη διεθνή κοινή γνώμη με τοποθετήσεις που θα έκαναν μερικά κλικ προς το κέντρο της μετριοπάθειας. Επέλεξε να κάνει το ακριβώς αντίθετο, καταπατώντας κάθε έννοια διπλωματικού “savoir vivre”, χαρακτηρίζοντας το νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας σαν ….Ολαντρέου! Με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να παίξει σαν οργισμένος τζογαδόρος. Έριξε τη ζαριά και ….ό,τι κάτσει!
Το τι «κάθεται» στην πολιτική αλλά και στη ζωή, όταν παίζεις σαν οργισμένος τζογαδόρος συμπυκνώνεται πολύ εύστοχα στη ρήση της λαϊκής σοφίας που λέει πως «όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα». Ο Αλέξης Τσίπρας που δεν χάνει την ευκαιρία να κατακεραυνώσει τους «αδίστακτους κερδοσκόπους» των διεθνών αγορών επιδεικνύει ακριβώς την ίδια συμπεριφορά με αυτούς. Τα βάζει όλα «στο κόκκινο».
Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως οι μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτούν χρόνο και δέσμευση σε ρεαλιστικούς στόχους. Η ικανότητα αυτής της διάκρισης λέγεται ωριμότητα. Είναι ένα εξίσου σπουδαίο ηγετικό χαρακτηριστικό, αλλά πολύ λιγότερο δημοφιλές. Στο βαθμό λοιπόν που ο μικρός Αλέξης θέλει πραγματικά να γίνει ένας σπουδαίος ηγέτης της ελληνικής αριστεράς οφείλει να πάψει να συμπεριφέρεται ως «οργισμένος έφηβος» και να γίνει «Αλέξανδρος». Αυτό σημαίνει: Όραμα, Στρατηγική Σκέψη, Τακτικοί Στόχοι, Αξίες. Η οργή δεν είναι στρατηγική και δεν σε πάει μακριά, ειδικά όταν ως χώρα βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού. Όπως επίσης μόνον σε αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει η εκδικητική λογική του τύπου: «είναι ώρα να δώσουμε ένα καλό μάθημα στους δανειστές μας».
Αυτή η στάση είναι εξαιρετικά επιζήμια ειδικά τώρα που διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις να ξεφύγουμε από το μνημονιακό σχήμα «δανειστές – δανειζόμενοι» και να διαμορφωθούν οι όροι μιας νέας σχέσης μεταξύ εταίρων στην Ευρώπη. Αυτή η προοπτική δεν άνοιξε επειδή ο μικρός Αλέξης ανέβηκε στο ρινγκ κι έβαλε τις φωνές. Το Παιχνίδι είναι πολύ πιο μεγάλο και αφορά προσωπικά πολύ πιο σημαντικούς Παίκτες από εμάς. Όπως είπε χωρίς περιστροφές ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα: «Ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα έχει επιπτώσεις στις ΗΠΑ».
Ο μικρός Αλέξης μπορεί να μιλάει με την τύχη του, αλλά να μην το ξέρει. Για αυτό θα πρέπει να μάθει. Αλλά για να μάθει πρέπει να βρει το ….Δάσκαλό του.
ΥΓ: Αλέξη μου, μέσα σε λίγες μέρες έχουν γίνει από σένα και το κόμμα σου τέσσερα στα τέσσερα λάθη. Εν τάχει θυμίζω: 1. Δέσμευση καταθέσεων (Στρατούλης), 2. «Δεν μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε ή όχι στο ευρώ» (Γλέζος), 3. Φόρος 1% στο τζίρο των επιχειρήσεων (Μηλιός), 4. Ολαντρέου (Εσύ). Μένουν τρεις εβδομάδες ως τις κάλπες. Παρ’το αλλιώς!
