Γράφει ο Γιάννος Γραμματίδης*
Είναι καιρός να προταθούν ουσιαστικές λύσεις για το πρωτοφανές οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και να μπει ένα τέλος στον κατήφορο προς το χθες όπου οι πολιτικοί της χώρας όλα αυτά τα χρόνια μας οδήγησαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τυφλωμένοι από τα προνόμια της εξουσίας αλλά και δέσμιοι των κομματικών τους μικρών ή μεγάλων υποχρεώσεων μέσα από τα οποία αφαίμαξαν διαχρονικά από την Ελλάδα πόρους και προοπτικές.
Ποιος έχει στ’ αλήθεια ασχοληθεί σοβαρά μέχρι και σήμερα με τα ουσιαστικά προβλήματα τής κοινωνίας και μάλιστα σε ανύποπτους, μη προεκλογικούς χρόνους; Ποιος ασχολήθηκε σοβαρά με τα καθημερινά προβλήματα τού αγρότη, με το κόστος παραγωγής, με το είδος των καλλιεργειών, με το άνοιγμα αγορών γι’ αυτόν; Ποιος νοιάστηκε ποτέ για το εάν μπορεί ο πυροσβέστης να προστατεύσει δάση, περιουσίες κι ανθρώπινες ζωές με φθαρμένα άρβυλα, ακατάλληλες από την πολυκαιρία στολές, με ακινητοποιημένα από ζημιές ή ελλείψεις οχήματα συνεπεία μιας κακώς νοούμενης λιτότητας; Ποιος νοιάστηκε ποτέ για το εάν επαρκούν οι αστυνομικές δυνάμεις κι αν έχουν τα κατάλληλα μέσα σε ευαίσθητες για τη χώρα περιοχές για να επιτελέσουν αποτελεσματικά το έργο τους; Ποιος νοιάστηκε για το επίπεδο διαβίωσης των εκπαιδευτικών λειτουργών και την διασφάλιση της συνεχούς τους εκπαίδευσης κι αξιολόγησης; Τέλος, ποιος νοιάστηκε για την εξασφάλιση επάρκειας και στοιχειωδώς ανθρώπινων συνθηκών για το νοσηλευτικό μας προσωπικό; Είναι μακρύς ο κατάλογος των επαγγελμάτων πού βρίσκονται πολύ μακρυά από την στόχευση του πολιτικού προσωπικού για δεκαετίες τώρα.
Κυβέρνηση και κόμματα θα κάνουν ότι νοιάζονται στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της ΔΕΘ και για μια εβδομάδα όπου κύρια θα συγκρουσθεί η «δίκαιη ανάπτυξη» τού κ. Τσίπρα με το «συμβόλαιο αλήθειας» τού κ. Μητσοτάκη. Ο ένας βαφτίζει την ανάπτυξη «δίκαιη» όντας ο ίδιος και το κόμμα του ιδεολογικός πολέμιος της ανάπτυξης, ποντάροντας στη ταξική αντίδραση των πολιτών και δήθεν δείχνοντας ένα ανύπαρκτο, όπως από τα πράγματα αποδεικνύεται, κοινωνικό πρόσωπο.
Ο άλλος μιλάει για αλήθεια όταν το κόμμα του από το 2010 και μετά πήρε διαζύγιο από την έννοια τής λέξης δίνοντας αβάσιμες ελπίδες στους πολίτες την ίδια στιγμή πού συμφωνούσε τα πιο οδυνηρά για την χώρα μνημονιακά μέτρα με τούς δανειστές. Εμείς, όμως αντίθετα, πρέπει να δούμε το βήμα τής ΔΕΘ, όχι σαν βήμα υποσχέσεων αλλά σαν βήμα δεσμεύσεων, ώστε όλοι εμείς οι πολίτες μαζί να χαράξουμε μια Νέα Πορεία, να οικοδομήσουμε μια Νέα Ελλάδα.
Τί πρέπει συνεπώς να γίνει;
Εμείς προτείνουμε τη δημιουργία Εθνικού Σχεδίου Ανάπτυξης τουλάχιστον 10ετούς διάρκειας με αξιολόγηση κάθε 2 χρόνια πού θα είναι ένα ποσοτικοποιημένο σύνολο δράσεων, με ανάλυση κόστους-ωφέλειας, με συγκεκριμένους στόχους, ενέργειες και δράσεις και με βάση χρονοδιάγραμμα που θα ακολουθείται πιστά. Ο χρόνος για τη σύνταξη του θα είναι συγκεκριμένος. Θα ζητηθεί η συμμετοχή παραγωγικών φορέων και πολιτών ώστε να υπάρχει κοινωνική συναίνεση για το που θέλουμε να πάει η χώρα και δεν θα αγοραστεί από το τσουβάλι κάποιας διεθνούς εταιρείας συμβούλων για να καταλήξει τελικά σ’ ένα συρτάρι.
Το Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης θα προβλέπει την απλοποίηση των διαδικασιών πού αφορούν στην επιχειρηματικότητα και τη σχετική νομοθετική απλοποίηση, έτσι ώστε οι νόμοι να είναι πλέον απλοί και κατανοητοί και χωρίς αμέτρητες εγκυκλίους πού πολλές φορές, αν όχι όλες, αλλάζουν ακόμα και αυτό το γράμμα, σίγουρα δε το πνεύμα τού νόμου. Εδώ εντάσσεται και η απλοποίηση τής φορολογικής νομοθεσίας με νόμο ισχύος τουλάχιστον 10 ετών για τη μεγαλύτερη ασφάλεια των συναλλαγών.
Ο τουρισμός, μαζί με τον πολιτισμό, τον πρωτογενή τομέα (αλλά και τις εξαγωγές διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών), αναμένεται να είναι οι βασικοί τομείς που θα προσελκύσουν επενδύσεις και θα συμβάλουν στην ανάταξη και μετά στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στα επόμενα χρόνια, αλλά και στην παράλληλη ανάταξη και των άλλων κλάδων της οικονομίας και στην αύξηση της απασχόλησης.
Ο τουρισμός είναι βασική πηγή πλούτου της Ελλάδας λόγω των συγκριτικών γεωγραφικών της πλεονεκτημάτων. Χρειάζεται άμεσα επαναπροσδιορισμός της πολιτικής για τον τουρισμό και χάραξη μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την ανάπτυξή του πού θα εστιάζει όχι πια στον αριθμό, αλλά στην ποιότητα των αφίξεων και στο μέγεθος της κατανάλωσης των επισκεπτών.
Κύρια στοιχεία της πρότασης ειναι η στροφή στον ποιοτικό τουρισμό, η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου στους 12 μήνες και η ουσιαστική ενίσχυση των ειδικών μορφών τουρισμού (π.χ. ιατρικός, εκπαιδευτικός, θρησκευτικός, γαστρονομικός, συνεδριακός) μέσω των αντίστοιχων δορυφορικών διοικητικών ή νομικών παρεμβάσεων.
Τέλος κομβικό ρόλο σχεδόν στο καθετί – πόσο μάλλον για τον Τουρισμό και την ανάπτυξη – παίζει η ουσιαστική σύνδεση του με τον πολιτισμό και τον αγροτικό τομέα. Είναι βαθιά μου πίστη ότι είναι εντελώς αναξιοποίητος ο πολιτιστικός μας πλούτος, κλασσικός και σύγχρονος. Είναι καιρός, λοιπόν, να αναβαθμισθούν οι πολιτιστικές μας υποδομές, να αναδειχθεί και το σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν τής Ελλάδας, ώστε ο πολιτισμός να καταστεί καίριας σημασίας αναπτυξιακό εργαλείο για τον τόπο.
Ακρογωνιαίος λίθος τής ανάπτυξης πρέπει ασφαλώς να είναι ο πρωτογενής τομέας με ιδιαίτερη έμφαση στη γεωργία, στην κτηνοτροφία και στη μεταποίηση. Πιστεύω σε μια Εθνική Αγροτική Πολιτική. Ο αγροτικός τομέας, με σημαντική συνεισφορά στο ΑΕΠ, είναι ένας τομέας με σημαντικές προοπτικές στο πλαίσιο της έξυπνης εξειδίκευσης και της παγκόσμιας αύξησης της ζήτησης αν διασυνδεθεί σωστά με την παραγωγή τροφίμων, την τεχνολογία οργανικών τροφίμων, τον τουρισμό και τον πολιτισμό. Στόχος πρέπει να είναι η ενίσχυση της αγροτοδιατροφικής επιχειρηματικότητας, αλλά και η ενθάρρυνση της συγκρότησης και λειτουργίας «Ομάδων Παραγωγών», σε συντονισμό με στοχευμένες δράσεις με το κράτος για μεσο/μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Παράλληλα, πρέπει να δοθεί έμφαση στη διασύνδεση της αγροτικής παραγωγής με την έρευνα και τις νέες τεχνολογίες, αλλά και στην παραγωγή προϊόντων εντόνου ζήτησης από τις διεθνείς αγορές, όπου είναι αναγκαία επίσης η προώθηση και διευκόλυνση των σχετικών εξαγωγικών δραστηριοτήτων. Είναι καιρός να αντιληφθούμε τον ζωτικής σημασίας ρόλο τού αγρότη για την ζωή όλων μας και για την ανάπτυξη. Όπως είναι καιρός και οι αγρότες να καταλάβουν ότι από εδώ και πέρα βασίζονται στα χέρια και τον μόχθο τους με ένα κράτος όχι χρηματοδότη, αλλά χρήσιμο σύμβουλο.
Όλοι μιλούν για ένα μικρότερο κράτος. Πώς το εννοούν όμως; Απολύοντας δημόσιους λειτουργούς κι έτσι οξύνοντας το ήδη οξύ κοινωνικό πρόβλημα τής ανεργίας; Εμείς θέλουμε ένα ορθολογικά δομημένο κράτος, όπου κάθε υπηρεσία θα δημιουργεί προστιθέμενη αξία για τον πολίτη, ένα κράτος επιτελικό.
Μιλώντας γιά ανταγωνιστικότητα, αλλά και για διεύρυνση τής φορολογικής βάσης, ώστε να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, έχουμε ήδη συζητήσει με τους δανειστές τη στροφή στη λογική των δυναμικών ισοδυνάμων ξεκινώντας από την θέσπιση Οριζόντιου Φορολογικού Συντελεστή (FLAT TAX RATE) για όλα τα φορολογητέα εισοδήματα Φυσικών και Νομικών Προσώπων ανεξαρτήτως πηγής, στο 18% για τα δύο πρώτα έτη εφαρμογής (με στόχο την ομαλή μετάβαση στο νέο σύστημα) και στο 12,5% για κάθε επόμενο φορολογικό έτος.
Επιπλέον, σε αντίθεση με όσα ακούγονται συνήθως, εμείς συζητήσαμε ήδη σε διεθνή φόρα την ελάφρυνση όλων των νησιών μας ανεξαιρέτως από τα βάρη του ποσοστού ΦΠΑ που έχει επιβληθεί με την θέσπιση αντισταθμιστικής μείωσης τού φορολογικού συντελεστού κατά 30%. Με τον τρόπο αυτό βοηθάμε και την τουριστική μας βιομηχανία πού έχει βάναυσα πληγεί.
Τέλος, σε σχέση με τον ΕΝΦΙΑ προβλέπουμε άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και εισαγωγή Μοναδικού Φόρου Ακινήτων (ΜΟΦΑΚ) ο οποίος θα ενσωματώνει το σύνολο των σήμερα υφισταμένων επιβαρύνσεων επί των ακινήτων (ΕΝΦΙΑ, ΤΑΠ, ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΦΟΡΟΣ κτλ), με διάκριση Αστικών, Βιομηχανικών και Αγροτικών ακινήτων. Η διαχείριση του φόρου (βεβαίωση – είσπραξη) ανατίθεται απευθείας στους φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης βελτιώνοντας κατά τον τρόπο αυτό την οικονομική και διαχειριστική τους αυτοτέλεια. Προφανώς ο νέος φόρος θα είναι κατά πολύ ελαφρύτερος και ορθολογικότερα δομημένος από τον άδικο κι απάνθρωπο ΕΝΦΙΑ όχι γιατί έτσι θέλουμε αλλά γιατί έτσι ο φόρος θα μπορεί να είναι αποτελεσματικός κι ανταποδοτικός.
Σε σχέση με το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης απαιτείται άμεση κατάργηση του Ν. 4387/2016 (Νόμος Κατρούγκαλου) και διατήρηση του προϊσχύσαντος καθεστώτος Κοινωνικής Ασφάλισης για μία διετία. Αυτό σημαίνει ότι και τα επίπεδα συντάξεων θα πρέπει να επαναπροσαρμοστούν στα προ τού 2012 επίπεδα χωρίς όμως αναδρομικότητα λόγω τής δημοσιονομικής στενότητας. Ο χρόνος αυτός κρίνεται απαραίτητος προκειμένου να αναπτυχθεί ουσιαστικός και αποτελεσματικός διάλογος με τους φορείς εκπροσώπησης Εργοδοτών, Εργαζομένων και Συνταξιούχων, με στόχο την δόμηση ενός νέου ασφαλιστικού συστήματος στη βάση ολοκληρωμένης αναλογιστικής μελέτης και με ορίζοντα βιωσιμότητας έως το 2060.
Βασικοί πυλώνες στο νέο αυτό σύστημα θα πρέπει να είναι: (α) Απονομή αξιοπρεπούς κατώτατης Εθνικής σύνταξης (στα επίπεδα του εκάστοτε ισχύοντος κατώτατου μισθού) η οποία θα απονέμεται στους δικαιούχους με επιβάρυνση του Κρατικού Προϋπολογισμού, (β) Δημιουργία τριών Φορέων Κύριας Ασφάλισης για Μισθωτούς, Αυτοαπασχολουμένους και Αγρότες [τα ταμεία αυτά θα χρηματοδοτούνται από τις εισφορές των κατά περίπτωση ασφαλισμένων στη βάση της ανταποδοτικότητας (Κεφαλαιοποιητικό Σύστημα) ενώ θα παρέχεται στους ασφαλισμένους δικαίωμα προσαρμογής των εισφορών τους με βάση την οικονομική τους κατάσταση κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου]. Με τον τρόπο αυτό δομείται ένα δίκαιο και ανταποδοτικό σύστημα, όπου ο δικαιούχος απολαμβάνει σύνταξη ανάλογη με τις εισφορές που κατέβαλε. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δρομολογηθεί σταδιακή ελάφρυνση των Εργοδοτών από το βάρος της καταβαλλόμενης Ασφαλιστικής Εισφοράς, και (γ) Ανάπτυξη του πυλώνα Ιδιωτικής Ασφάλισης με την παροχή κινήτρων από πλευράς πολιτείας προς τον σκοπό αυτό. Ο πυλώνας αυτός θα λειτουργεί συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά προς τους δύο προηγούμενους, παρέχοντας έτσι την ευχέρεια για πρόσθετες συνταξιοδοτικές παροχές σε όσους τον επιλέγουν. Και όλα αυτά με σεβασμό στις καταβληθείσες εισφορές/μόχθο ζωής των ασφαλισμένων και με ευρεία χρήση τής αρχής τής μεταβατικότητας.
Βασική προϋπόθεση ανάπτυξης είναι η δραματική ενίσχυση τού ΠΔΕ, ώστε να γίνει η χώρα ένα απέραντο εργοτάξιο υποδομών με έναν νέο και χρήσιμο δανεισμό, ώστε να δοθεί αμέσως δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και να αναβιώσουν επίσης χιλιάδες επιχειρήσεις.
Ιδιαίτερη μέριμνα θα πρέπει να επιδειχθεί στους χρόνους απονομής τής Δικαιοσύνης και στην ανάπτυξη και ολοκλήρωση τής ηλεκτρονικής Δικαιοσύνης πού θα μειώσει επίσης αφάνταστα το κόστος της. Παράλληλα, σε σχέση με το σωφρονιστικό έργο είναι αναγκαία η αποσυμφόρηση των φυλακών με τη μεταφορά ήδη λειτουργούντων από κατοικημένες σε μη περιοχές (οι φυλακές τού Κορυδαλλού θα είναι το πρώτο εγχείρημα) και με τη δημιουργία νέων μέσω ΣΔΙΤ.
Άφησα τελευταία την Παιδεία πού εξ ορισμού αποτελεί το βάθρο ανάπτυξης μιας χώρας. Για εμάς είναι ανάγκη να ολοκληρωθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα μας πού να αφορά όλες τις βαθμίδες γιατί το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα ξεκινά από το σχολείο. Χρειαζόμαστε μία σύγχρονη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με μοντέρνα μαθήματα και νέες τεχνολογίες και με ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο για κάθε μαθητή. Η ορθολογική οργάνωση και κατανομή πόρων και η διαχείριση του θέματος των αιώνιων φοιτητών με σαφή κριτήρια είναι απαραίτητα βήματα για το ξεκίνημα μιας νέας πορείας των ΑΕΙ.
Παράλληλα, τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα θα πρέπει να αναπτύξουν συστηματικά την έρευνα και την ανάπτυξη μέσα από συνέργειες με την επιχειρηματική κοινότητα και άλλους φορείς του δημόσιου τομέα. Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι το νομοθετικό πλαίσιο της παιδείας να είναι σταθερό κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με διάλογο του πολιτικού προσωπικού με τους λειτουργούς της παιδείας. Τέλος, η δυνατότητα παράλληλης λειτουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, ενώ δεν αποτελεί πανάκεια στην επίλυση των προβλημάτων της ανώτατης εκπαίδευσης, θα διευρύνει τις επιλογές των νέων και θα συμβάλλει στον παραπέρα εκσυγχρονισμό της παιδείας. Όραμά μας, τέλος, για την παιδεία είναι η Ελλάδα να γίνει το σπουδαιότερο κέντρο κλασσικών κι ανθρωπιστικών σπουδών στον κόσμο.
Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά απαιτούνται άμεσα: (α) Κατάργηση των νόμων Φίλη κι άμεση επαναφορά τού νόμου Διαμαντοπούλου που ψηφίσθηκε στο παρελθόν από πρωτοφανή, συντριπτική, κοινοβουλευτική πλειοψηφία, (β) Άμεση έναρξη διαλόγου με όλους τούς εμπλεκόμενους φορείς χωρίς εξαίρεση γιατί η Παιδεία μας αφορά όλους και (γ) Απομάκρυνση των πολιτικών κομμάτων από τον χώρο τής Παιδείας.
Μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις θα μπορεί ο ταλαιπωρημένος πολίτης να ελπίζει για μια καλύτερη χώρα, για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτόν και τα παιδιά του με άμεσα δείγματα πάνω στην ίδια του τη ζωή.
Με ρωτούν: Τί σάς κάνει να πιστεύετε ότι οι ποτάσες σας θα γίνουν δεκτές από τούς δανειστές; Τι αλλάζει πού δεν μπόρεσαν να το κάνουν οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα; Η απάντηση μου είναι ότι ήδη από τον Απρίλιο 2015 μέχρι και δύο μήνες πριν είχα εποικοδομητικές συζητήσεις με το ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον πάνω σε ουσιώδη θέματα, όπως ή ελάφρυνση τού δημόσιου χρέους και η λήψη μέτρων βασισμένων στη λογική των δυναμικών ισοδυνάμων. Οι θέσεις αυτές έγιναν ευρέως γνωστές στους πολίτες, στην κυβέρνηση, στους αρχηγούς των κομμάτων τής αντιπολίτευσης και στον τύπο και μέσω αυτών στους θεσμούς, χωρίς να υπάρχει αντίδραση.
Πέρα από την ουσία των θέσεών μας, αυτό πού αλλάζει με εμάς είναι ότι εμείς έχουμε ουσιαστικά επιχειρήματα δουλεμένα από ανθρώπους τής οικονομίας και τής αγοράς, εμφανίζουμε την πραγματική ακτινογραφία τής οικονομίας και των δυνατοτήτων της και, παράλληλα, έχουμε και την ικανότητα τής διαπραγμάτευσης πάνω σε βάση ισότιμης ηγεσίας και καλής πίστης. Εμείς αντέχουμε στις διαπραγματεύσεις ενώ παράλληλα έχουμε και την στήριξη παραδοσιακών και σταθερών συμμάχων τής χώρας. Και για να μην αφήνω υπονοούμενα, λέω ευθέως ότι θα βασιστώ στις μακρές σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης με ηγέτες και πολιτικούς παράγοντες τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Σχέσεις πού σμιλεύθηκαν με τα χρόνια σε βάση ειλικρίνειας και γόνιμης συνεργασίας. Εμείς δεν είμαστε ούτε τζογαδόροι ούτε νταήδες. Δεν είμαστε επίσης υποτελείς, δεν αισθανόμαστε καθόλου έτσι. Εμείς ξέρουμε από έντιμες και τεχνοκρατικά δομημένες διαπραγματεύσεις και δεν ετοιμάζουμε τις θέσεις μας σε χαρτάκια σημειώσεων ή σε χαρτοπετσέτες ξενοδοχείων.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε την «παράδοση» τής εκχώρησης τής εθνικής μας κυριαρχίας στις σουίτες τού Χίλτον. Οι πραγματικοί (κι όχι οι ευκαιριακοί) Υπουργοί συζητούν και διαπραγματεύονται περήφανα από τούς χώρους των Υπουργείων τους πού αποτελούν ναούς διακυβέρνησης τού λαού. Συνεπώς, ανάγκη ανάκτησης τής χαμένης αξιοπιστίας κι αξιοπρέπειας τής πολιτικής, τής χώρας. Αυτό μπορεί κάλλιστα να αποτελεί κι ένα επιμέρους όραμα για το νέο πολιτικό προσωπικό τής χώρας.
*Ο Γιάννος Γραμματίδης είναι Πρόεδρος της «Νέας Πορείας, Νέας Ελλάδας».
