Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Των Τριών Ιεραρχών σήμερα και δε θα μπορούσαμε έστω για το συμβολικό της ημέρα να μην καταθέσουμε το σχόλιό μας σε σχέση με την «επαναφορά των αιώνιων φοιτητών» όπως έχει διατυπωθεί από τα μέσα το θέμα που συζητιέται πολύ αυτές τις μέρες.
Ήταν αναμενόμενο με την αλλαγή της κυβέρνησης να αλλάξουν και καθεστώτα προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν έχουν κανένα υλικό κόστος για την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα θυμούνται οι περισσότεροι, ήταν ενάντια στο νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου, όπως αυτό είχε διατυπωθεί την περίοδο 2006-2007 αλλά και την επαναφορά του το 2010 επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, οπότε και είχαν ξεσπάσει . Ένα από τα μέτρα των νέων νόμων ήταν η θέσπιση χρονικού ορίου σπουδών με την ποινή της διαγραφής και της απώλειας κάθε δικαιώματος στις σπουδές του, του φοιτητή που θα το ξεπέρναγε.
Χρησιμοποιήθηκε ένα έξυπνο πολιτικό Marketing που δε μιλούσε για «διαγραφές» αλλά για «αιώνιους φοιτητές», χρησιμοποιώντας το αφήγημα του φοιτητή που προτιμά να περνά τον καιρό του διασκεδάζοντας παρά ασχολούμενος με τις σπουδές του. Τα επιχειρήματα – μύθοι ήταν κυρίως δύο.
Ο βασικός λόγος που θεωρήθηκε «ανάγκη» για τη θέσπιση των διαγραφών ήταν το «κόστος που οι αιώνιοι επέφεραν στο πανεπιστήμιο». Εδώ έγκειται και ο πρώτος μύθος. Αυτό που ίσχυε στα πανεπιστήμια και ισχύει ακόμη είναι ότι όλα τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται σε έναν φοιτητή, όπως τα δωρεάν βιβλία, η διαμονή σε εστίες, ακόμη και η έκπτωση σε μέσα μαζικής μεταφοράς, ισχύουν για έξι χρόνια ή λιγότερο, αν ο σπουδαστής πάρει το πτυχίο του νωρίτερα. Σε καμία περίπτωση λοιπόν το κράτος δεν ξόδευε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο χρήματα για φοιτητές που είχαν περάσει το έκτο έτος των σπουδών τους. Myth 1 busted.
*Αύριο θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος του άρθρου
