Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Εχθές αναφέρθηκα στο «Μύθο των Αιώνιων Φοιτητών», προσπαθώντας να καταδείξω τους μύθους που αποτέλεσαν τα επιχειρήματα στο δημόσιο λόγο για την κοινωνική αποδοχή της θέσπισης του νόμου που επιβάλει διαγραφή μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο. Στο πρώτο μέρος συζητήθηκε ο μύθος του κόστους των αιώνιων φοιτητών.
Το δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε στη θέσπιση του νόμου, ήταν περισσότερο ψυχολογικό παρά οτιδήποτε άλλο. Ήταν ότι ο νόμος αυτός αποτελεί μια κίνηση εξομοίωσης με τα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Ο κλασικός ψωροκωσταινισμός μας δηλαδή. Όμως αυτό το επιχείρημα ξέχναγε να αναφέρει ότι στα πανεπιστήμια π.χ. της Βρετανίας, ο φοιτητής εισάγεται με μια απλή αίτηση και με γνώμονα τους βαθμούς τους σχολείου, χωρίς να περάσει από την κόλαση των πανελληνίων. Συνεπώς μπορούσε να έχει μια επόμενη ευκαιρία πολύ εύκολα, κάτι που στην Ελλάδα θα ήταν, ψυχολογικά, σωματικά και οικονομικά εξουθενωτικό.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ. Όταν πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα σε μια διαδικασία εξωτερικής αξιολόγησης ενός τμήματος του ΕΚΠΑ (διαδικασία στην οποία μια ομάδα καθηγητών από πανεπιστήμια του εξωτερικού επιθεωρούσε ενδελεχώς όλες τις λειτουργίες, δομές και εγκαταστάσεις ενός τμήματος), σε μια συζήτηση με τους αξιολογητές ερωτηθήκαμε γιατί πιστεύουμε ότι το εν λόγω τμήμα έχει μέσο όρο αποφοίτησης μεγαλύτερο από 4 χρόνια. Η απάντηση που δώσαμε ήταν ότι πολλοί φοιτητές επιλέγουν να μην διαβάζουν και να μην ακολουθούν τις σπουδές τους εντατικά. Η απόκρισή τους μας άφησε άφωνους. Μας ρώτησαν, σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως έχετε ένα πρόγραμμα σπουδών που είναι πολύ δύσκολο να «βγει» σε 4 χρόνια;
Εδώ λοιπόν έρχεται άλλη μια μεγάλη διαφορά με την «Ευρώπη». Γερμανοί φοιτητές μου εξήγησαν ότι είναι πραγματικά δύσκολο κάποιος φοιτητής να διαγραφεί στη Γερμανία. Ότι θα πρέπει πραγματικά να το προσπαθήσει και λίγο. Η εξήγηση ήταν ότι το πρόγραμμα σπουδών είναι προσαρμοσμένο στη διάρκεια των χρόνων σπουδών και δεν είναι πιθανόν κάποιος να αποτύχει τόσο πολύ ώστε να πρέπει να διαγραφεί. Μπορούμε άραγε να συγκρίνουμε τα παραπάνω με την κατάσταση που βιώνουν οι φοιτητές πχ σε διάφορες φυσικομαθηματικές σχολές της χώρας όπου έχουν μέσο όρο αποφοίτησης ακόμη και 8 χρόνια, αλλά και είναι σπάνιο κάποιος να τελειώσει νωρίτερα από 5.5; Ή μήπως όλοι οι φοιτητές είναι αδιάφοροι ή συνδικαλιστές; Myth 2 busted
ΥΓ. Σκοπίμως μιλήσαμε μόνο για τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται υπέρ του νόμου των διαγραφών. Σκοπίμως δε μιλήσαμε για τον Γ. που γύρισε στο πανεπιστήμιο στο 11ο έτος μετά την αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά, θέλοντας να πάρει το πτυχίο και να συνεχίσει τη ζωή του. Σκοπίμως δε μιλήσαμε για τον Π. που δούλευε παράλληλα όλα τα έτη των σπουδών του για να συνεισφέρει στο χαμηλό οικογενειακό εισόδημα. Όχι τίποτα άλλο, μη μας πουν και λαικιστές…
