Τίποτα δεν προσδιορίζει την καθημερινότητα της πλειοψηφίας των ελληνικών νοικοκυριών, ειδικά σήμερα, όσο το σούπερ μάρκετ και η λαϊκή αγορά της γειτονιάς. Παρά ταύτα οι κυβερνητικές επιδόσεις στην αγορά είναι τουλάχιστον απογοητευτικές. Ο Χατζηδάκης έχει πάρει στην πλάτη του ένα βαρύ φορτίο, από την προσέλκυση επενδύσεων μέχρι τους μεγάλους οδικούς άξονες. Είναι λογικό να εστιάζει εκεί την προσοχή της πολιτικής του μήπως και βγει κάτι θετικό που θα αλλάξει το κλίμα ώστε να πιστωθεί και την πολιτική επιτυχία.
Συνεπώς δεν ασχολείται κανένας στα σοβαρά με την καθημερινότητα του καταναλωτή, του οποίου το εισόδημα όμως έχει συρρικνωθεί τα τελευταία τρία χρόνια από 20 μέχρι και 50% ανάλογα με το πόσο τυχερός έχει υπάρξει. Πώς να μη λέει μετά «γαμώ την ατυχία μου» όταν βλέπει τις τιμές στα ράφια των ελληνικών σούπερ μάρκετ να είναι ακριβότερες από αυτές των γερμανικών;
Η αγορά δεν λειτουργεί ούτε με παράδοξο, ούτε με μεταφυσικό τρόπο. Λειτουργεί καλά όταν λειτουργεί ελεύθερα και λειτουργεί ελεύθερα όταν όλοι σέβονται τους κανόνες. Κάποιος όμως πρέπει να φροντίζει οι κανόνες να γίνονται σεβαστοί. Ε, αυτός ο «κάποιος» δεν υπάρχει σήμερα και η κυβέρνηση ενόψει και του πολυσυζητημένου και πολυαναμενόμενου ανασχηματισμού, πρέπει να τον βρει.
Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται ένας Υφυπουργός Εμπορίου. Ένας Υφυπουργός του δρόμου και όχι Υφυπουργός του σαλονιού. Να έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα για να ξέρει πως βγαίνει το ψωμί ώστε να μπορεί να κατανοεί το άγχος του καταναλωτή όταν βλέπει οι τιμές να τραβούν την ανηφόρα. Να έχει άνεση να μιλάει, να βάζει τις φωνές και να χειρίζεται επιδέξια τα media και ειδικά τα κανάλια που παίζουν «διπλό παιχνίδι» σε αυτό το θέμα. Ο τρόπος που θυμούνται ή ξεχνάνε την ακρίβεια, έχει να κάνει πρωτίστως με τους ενεργούς διαφημιστικούς λογαριασμούς που περνάνε από το ταμείο τους. Για αυτό και θα ήταν διπλά χρήσιμο αν αυτός ο Υφυπουργός ήξερε τα μέσα «από μέσα».
Όλα αυτά όμως από μόνα τους δεν φτάνουν. Ο Υφυπουργός Εμπορίου θα πρέπει να πηγαίνει αιφνιδιαστικά σε ένα σούπερ μάρκετ, συνοδευόμενος μόνο από έναν συνεργάτη του και χωρίς κάμερες. Και να πηγαίνει στον διευθυντή του καταστήματος κρατώντας στα χέρια ένα προϊόν και να τον ρωτάει γιατί ανοίγονται οι συσκευασίες προσφορών (π.χ σε μια συσκευασία τριών προϊόντων η βιομηχανία βάζει και άλλα δύο δώρο) και πωλούνται ξεχωριστά στον καταναλωτή; Γιατί το σούπερ μάρκετ δεν αφήνει η προσφορά της βιομηχανίας να φτάσει στον καταναλωτή; Κλείσιμο επί τόπου και πρόστιμο.
Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Θα μπορούσαν να αναφερθούν και πολλές άλλες παθογένειες της ελληνικής αγοράς (βλέπε άρθρο “Πολυεθνική δεν είναι μόνον η Siemens”). To ζητούμενο για τον Υφυπουργό είναι «να πιάσει τον ταύρο από κέρατα» και να μην παγιδευτεί σε ιδεολογήματα του τύπου «η αγορά αυτορυθμίζεται». Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έχει αποδείξει πως η αυτορρύθμιση της ελληνικής αγοράς είναι μονής κατεύθυνσης, εξυπηρετεί συνήθως την προσφορά και σχεδόν ποτέ τη ζήτηση.
Θα βάλει έναν τέτοιο Υφυπουργό ο Σαμαράς; Αναμφίβολα ξέρει πως τώρα που έκλεισε το θέμα της δόσης έτσι όπως έκλεισε, η πολιτική ατζέντα για ένα μεγάλο διάστημα θα είναι αμιγώς «εσωτερική». Επικοινωνιακά πρέπει να δείξει τουλάχιστον πως είναι διατεθειμένος κάπου να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Στην τρόικα δεν θέλει, στις τράπεζες δεν μπορεί, τι άλλο του μένει για να εξαγοράσει ανοχές από την κοινωνία;
ΥΓ: Όχι, δεν έχω στο νου μου κανέναν υποψήφιο για αυτή τη θέση. Ο πρωθυπουργός όμως, λογικά, πρέπει να έχει.
