Γράφει η Έφη Αλικάκου
Μια νέα μέρα ξημέρωσε για τη μεγάλη δεξιά παράταξη και αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου. Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος κατάφερε να ανατρέψει όλα τα εις βάρος του προγνωστικά, αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη και μία αχτίδα ελπίδας μέσα στο σκοτεινό τούνελ γελοιότητας και αμφιβολίας στο οποίο μας έχει εγκλωβίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Νίκησε η κοινωνία. Νίκησε το κομμάτι αυτό του κοινωνικού ιστού που αποστρέφεται τις παραφυάδες του λαϊκισμού και απαιτεί προτάσεις με συνοχή ακόμα κι αν αυτές ξεβολεύουν τα μεγάλα κεφάλια και ενοχλούν τα ώτα των κρατικοδίαιτων. Νίκησε ο ορθολογισμός και η φιλελεύθερη πτέρυγα του κόμματος ενισχύοντας τη κεντροδεξιά της δυναμική παρά την έλλειψη υποστήριξης από τα μεγάλα στελέχη. Αυτά τα τελευταία ανήκουν εν πολλοίς σε μία σκουριασμένη Νέα Δημοκρατία και όσοι εμπιστευτήκαμε τις ικανότητες του κυρίου Μητσοτάκη περιμένουμε να τους αντιμετωπίσει απλώς και μόνο με ευγένεια και σεβασμό απέναντι στα χρόνια παραμονής τους στη παράταξη και στη ζωή. Δεν είναι απαραίτητο να αξιοποιηθούν οι περγαμηνές τους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), το κόμμα χρειάζεται ριζική ανανέωση μέσω της αξιοποίησης ατόμων με φρέσκες και ρηξικέλευθες αντιλήψεις όπως αυτά που έστερξαν το κύριο Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια αυτής της σχοινοτενούς προεκλογικής περιόδου.
Το βάρος το οποίο επωμίστηκε ο κύριος Μητσοτάκης είναι δυσθεώρητα βαρύ. Δεν είναι όμως ασήκωτο καθώς ένα μεγάλο συγκροτημένο εγκεφαλικά και πολιτικά κομμάτι της κοινωνίας τον στήριξε και θα τον στηρίξει αρκεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δύο τα διακυβεύματα: Η παλινόρθωση της δεξιάς παράταξης στη βάση των φιλελεύθερων αρχών και ιδεών τις οποίες υπηρετεί ο νέος πρόεδρος και ταυτόχρονα σκληρή αντιπολίτευση απέναντι στη χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση. Αναφορικά με το πρώτο, ήδη χθες γκρεμίστηκαν τα προπύργια του καραμανλισμού, καιρός είναι μεθοδικά να καταποντιστεί και η πολιτική απάτη που ζούμε εδώ και σχεδόν 13 μήνες. Η παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ο νεοεκλεγείς κύριος Μητσοτάκης είναι να προσπαθήσει να κάνει το ένα χωρίς το άλλο ή να βάλει προτεραιότητα. Είναι μία από τις ελάχιστες φορές στη πολιτική του καριέρα που πρέπει να ανασκουμπωθεί και να δουλέψει με δύο σχεδόν ίδιες ταχύτητες. Οφείλει λοιπόν να προβεί σε ορθό καταμερισμό αρμοδιοτήτων στους βουλευτές και στα στελέχη του κόμματος που εμπιστεύεται ώστε να ενισχύσει αποτελεσματικά και τα δύο μέτωπα πολέμου.
Ναι πολέμου. Θα πρέπει να πικράνει, να διαφωνήσει και να γίνει αυστηρός με πολλούς που μέχρι τώρα αλώνιζαν ανενόχλητοι στα κοινοβουλευτικά λιβάδια. Το πολιτικό σκηνικό έχει γίνει ρωμαϊκή αρένα με λιοντάρια, όσοι θέλουν να συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα στις κερκίδες ας εγκαταλείψουν το Κολοσσαίο. Ας αναλάβει ο Κυριάκος να τους δείξει την έξοδο και μετά να παλέψει με τα θηρία. Μπορεί!
