Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι από χθες το βράδυ ο ένατος Πρόεδρος της ΝΔ και η εκλογή του μπορεί να σηματοδοτήσει ένα νέο πολιτικό κύκλο όχι μόνο για τη ΝΔ αλλά και ευρύτερα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Την προοπτική αυτή θα έχουμε την ευκαιρία να την αναλύσουμε στο επόμενο διάστημα, παράλληλα με τα βήματα που θα κάνει ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα, έχει αξία να επισημανθούν οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο σε αυτή τη νίκη, η οποία κάθε άλλο παρά αυτονόητη μπορούσε να θεωρηθεί.
Πρώτα απ’ όλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέδειξε μια αξιοθαύμαστη πίστη στην υποψηφιότητά του ακόμη κι όταν θεωρείτο το «αουτσάιντερ» της κούρσας. Η πίστη αυτή τον έκανε να επιδείξει μια μεθοδικότητα σπάνια για το ελληνικό πολιτικό σύστημα κι έτσι απέδειξε πως όταν κάποιος δουλεύει οργανωμένα και συγκροτημένα, μπορεί να γυρίσει το «πολιτικό παιχνίδι», ακόμη κι αν όλα τα προγνωστικά είναι σε βάρος του.
Ένας δεύτερος καταλυτικός παράγοντας είναι η συγκυρία. Στην πολιτική κανένα σχέδιο δεν βγαίνει 100% αν δεν βοηθηθεί και από τη συγκυρία. Αν οι εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ είχαν διεξαχθεί κανονικά τον Νοέμβριο, δεν αποκλείεται να είχε εκλεγεί από τον πρώτο γύρο ο Βαγγέλης Μειμαράκης. Οι αστάθμητοι παράγοντες της συγκυρίας δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν, ωστόσο για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πως η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς.
Τρίτος παράγοντας ήταν η ανάμιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων πως το άρθρο της «Αυγής» υπέρ της υποψηφιότητας του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ήταν τελικά ένα απρόσμενο δώρο στην υποψηφιότητα του Κυριάκου.
Τέταρτο και εξαιρετικά καθοριστικό ήταν το γεγονός πως η πλευρά Μεϊμαράκη και ευρύτερα η «καραμανλική αντίληψη» για την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα, δεν αφουγκράστηκε έγκαιρα τα μηνύματα των καιρών. Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά το κλίμα άλλαξε ραγδαία σε αυτό που μπορούμε να αποκαλούμε «βάση» της ΝΔ.
Αν μέχρι το Σεπτέμβριο το ζητούμενο ήταν η «συνεννόηση» ώστε να μην τιναχθούν τα πάντα στο αέρα από τις ακρότητες του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις εκλογές άρχισε σταδιακά να διαμορφώνεται ένα κλίμα κάθετης αντιπαλότητας έως και πολιτικού μίσους. Αυτό το «κλίμα» άλλαξε και το τελικό ζητούμενο από την κούρσα της αρχηγίας. Οι νεοδημοκράτες στις κάλπες δεν έψαχναν αυτόν που θα μπορέσει πιο εύκολα «να τα βρει» με τον Τσίπρα αλλά αυτόν που θα μπορούσε να ανατρέψει τον Τσίπρα και να επαναφέρει τη ΝΔ σε τροχιά κυβερνητικής εξουσίας.
Συζητώντας με τους άτυπους ιστορικούς της ΝΔ, μου επιβεβαιώνουν πως η σημερινή κατάσταση είναι “καρμπόν” η κατάσταση στη ΝΔ το 1985. Μετά την παντοδυναμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ΝΔ αδυνατούσε να βρει τον βηματισμό της προς την εξουσία υπό την ηγεσία πρώτα του Γεωργίου Ράλλη και στη συνέχεια του Ευάγγελου Αβέρωφ. Τότε ήταν λοιπόν που σύσσωμος ο νεοδημοκρατικός κόσμος συντάχθηκε με την επιλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως «αντι – Ανδρέα». Κι αποδείχθηκε σωστή επιλογή. Παρά ταύτα ελπίζω ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην γίνει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης του ’93.
Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε το πολιτικό πλεονέκτημα της αναμέτρησης καθώς ήταν εξ αρχής τοποθετημένος υπέρ της μετωπικής σύγκρουσης με τον Τσίπρα και την κυβέρνηση, εκφράζοντας αυτό το αίτημα της «βάσης». Ήταν αυτός που πρώτος αποκάλεσε τον Τσίπρα “ψεύτη”. Αντίθετα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κινήθηκε σε πολύ ηπιότερους τόνους και προσπάθησε κυριολεκτικά στο «παραπέντε» να πάρει τις αποστάσεις του, με δηλώσεις του τύπου «το παιδί δεν κάνει για ηγέτης». Το timing ωστόσο είχε χαθεί και οι δηλώσεις του δεν έπεισαν.
ΥΓ: Η νίκη είναι του Μητσοτάκη και είναι δική του. Δεν είναι ούτε του Τζιτζικώστα, ούτε του Γεωργιάδη, ούτε του Βορίδη, ούτε του Σαμαρά, ούτε κανενός από αυτούς που τρέχουν σήμερα να διεκδικήσουν μερίδια. Ειδικά δε, τους 50 «Παπαμιμίκους» που υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα θα τους εξετάσουμε έναν – έναν για το ρόλο που έπαιξαν. Όχι σήμερα όμως… Όλα στην ώρα τους! Και γιατί ασχολούμαι με αυτό; Γιατί κάτι τέτοιοι τύποι διέλυσαν και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και το ’93.
