Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Υπερεξουσίες που τον μετατρέπουν από δημοκράτη πρόεδρο της Γαλλίας σε Ναπολέοντα Βοναπάρτη και την μετατροπή του Κράτους Δικαίου της χώρας αυτής σε Κράτος Αυταρχικής Εξουσίας, ζητεί αυτή την στιγμή κατά την ομιλία του στη κοινή συνεδρίαση Βουλής-Γερουσίας, ο Φρανσουά Ολάντ … και παγώνει οποιοσδήποτε προοδευτικός άνθρωπος στην Ευρώπη, ο οποίος αντιλαμβάνεται πως έτσι και υπό την απειλή της τρομοκρατίας, γκρεμίζεται η συνταγματική τάξη, οι αρχές και οι κανόνες δικαίου και ηθικής που διαμόρφωσαν το μεταπολεμικό πολιτικό και πολιτειακό οικοδόμημα στην χώρα αυτή, εμπνέοντας πολλές άλλες και συνθέτοντας με την αποναζιστικοποιημένη Ομοσπονδιακή Γερμανία τον πυρήνα μιας ειρηνικής, δημοκρατικής και κοσμοπολιτισμικής Ευρώπης της ενότητας μέσα στην διαφορετικότητα.
Η Γαλλία προετοιμάζεται να παραμείνει επί μακρά περίοδο σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζει δια της προτεινόμενης συνταγματικής αναθεώρησης, δραστικό πλήγμα στα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία που απολάμβανε μέχρι σήμερα ο γάλλος πολίτης. Αυτό είναι προφανές ότι θα έχει τραγικές συνέπειες για ολόκληρη την ΕΕ, διαμορφώνοντας ένα παράδειγμα απότομης οπισθοδρόμησης των φιλελεύθερων και δημοκρατικών αρχών και κανόνων που θεωρητικώς τουλάχιστον, δομούσαν την πολιτική της προσωπικότητα.
Η μεταμόρφωση της δημοκρατικής, πολυπολιτισμικής, πνευματικής και διαβουλευτικής Γαλλίας σε ένα αυταρχικό κράτος πολιτικών ισχύος έρχεται να αποδομήσει τον σύγχρονο μύθο ανάπτυξης της ΕΕ και να καταστρέψει κάθε πιθανότητα για την μετατροπή της σημερινής Ευρώπης σε ένα εναλλακτικό πόλο ηγεμονίας στον κόσμο. Πέραν αυτού γίνεται η θρυαλλίδα είτε για την διάλυση της ΕΕ, είτε για την μετατροπή της σε μία ολοκληρωτική πολιτική δομή του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού.
Είναι πρόδηλο πως με τα μέτρα που προτείνει ο Φρανσουά Ολάντ, ούτε η Γαλλία, ούτε η ΕΕ θα παραμείνουν ίδιες και αποτελεί ειρωνεία το να ισχυρίζεται κανείς πως δια της θέσπισης του αυταρχισμού και δια της καθολικής εφαρμογής πολιτικών ισχύος, η χώρα αυτή «πρέπει να παραμείνει ίδια». Στην επιχείρηση με την μορφή καμπάνιας που καλεί ο Ολάντ για να «καταστρέψει», όπως τονίζει «η δημοκρατία την τρομοκρατία», είναι πρόδηλο για τον κάθε άνθρωπο-φορέα ιστορικής και επιστημονικής γνώσης πως θα καταστραφεί η μεταπολεμική δημοκρατία και η μεταδιπολική της εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, ξεκινώντας από την κοιτίδα του διαφωτισμού και κατά περιόδους την κοιτίδα του προοδευτικού στοχασμού, από την ίδια την Γαλλία μας.
Αυτά, την ώρα που η δεξιά συναγωνίζεται την ακροδεξιά στη Γαλλία σε ένα κρεσέντο νεοφασιστικής έμπνευσης που θα έκανε υπερήφανο τον Μουσολίνι μαζί με πολλούς ρουμάνους, γάλλους και ισπανούς φασίστες της εποχής του. Ενώ η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου Μαρί Λεπέν ζητεί να κλείσουν τα σύνορα της χώρας και να ληφθούν μιλιταριστικού χαρακτήρα μέτρα, άλλοι ακροδεξιοί απαιτούν την δημιουργία στρατοπέδων για να εγκλειστούν εκεί όσοι θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δείχνουν συμπάθεια ή ανοχή προς το εξτρεμιστικό ισλάμ.
Και αυτά, ενώ ο γάλλος «Καραμανλής» της δεξιάς Σαρκοζί, ούτε λίγο ούτε πολύ δεν διστάζει να κηρύξει με λόγια μίσους τον πόλεμο όχι απλώς στο ISIS, αλλά και στο περίπου 30 έως 35% του πληθυσμού της Γαλλίας, που αποτελείται από μουσουλμάνους. Αυτός εξέφρασε την άποψη πως πρέπει να κλείσουν τζαμιά και πως πρέπει με διαδικασίες «Γκουαντάναμο» να κρατηθούν κατ’ αρχήν γύρω στους τέσσερις χιλιάδες πολίτες, που έχουν καταγραφεί από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας ως συμπαθούντες του ISIS!
Όλοι πλέον μιλούν για προληπτικό πόλεμο, αναπτύσσοντας ένα πολιτικό αφήγημα, πολύ σκληρότερο και αυταρχικότερο από εκείνο του Τζωρτζ Ουώκερ Μπους! Έτσι, αυτή την στιγμή τα γαλλικά γίνονται η γλώσσα που αποτελεί τον πιο δυναμικό φορέα του φασισμού στην ΕΕ, με τον διευθυντή μάλιστα της «Le Figaro» να υποστηρίζει ότι η Γαλλία ακούει επί υπερβολικά πολύ καιρό «την χορωδία των παρθένων περί του να συνυπάρξουμε όλοι μαζί» και πως η εθνική ενότητα είναι σημαντικό αγαθό στον βαθμό που οικοδομηθεί πάνω στον «αυταρχισμό» και όχι στις «αγγελικές καλές προθέσεις», αποφαίνεται ο κύριος Αλεξίς Μπρεζέ – μιμούμενος τους αγανακτισμένους διανοητές του φασισμού στην Γαλλία του μεσοπολέμου.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Γαλλία δεν είναι μια απλή μορφή κρίσης του δημοκρατικού φαινομένου. Πρόκειται για μια μοναδική μετά τον μεσοπόλεμο κρίση στον πολιτισμό και στον πολιτικό λόγο… Και γι’ αυτό μάλλον δεν φταίει η πολυπολιτισμικότητα, αλλά ο συνδυασμός μίας αφάνταστα υποκριτικής δημοκρατικής κουλτούρας υπό την απειλή μίας τεράστιας οικονομικής φούσκας που σχηματίστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο την τελευταία εικοσαετία, ενώ βρίσκεται διαρκώς έτοιμη να σκάσει απότομα και όχι συντεταγμένα – όπως για παράδειγμα η ελληνική. Η κρίση ηγεμονίας μετατρέπεται με υστερικό τρόπο σε κρίση επιβίωσης για να απαντηθεί από μία αυταρχική δομή νεοηγεμονισμού στην ΕΕ και είναι η Γαλλία που σέρνει πρώτη τον χορό!…
