Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Πώς σκέπτεται ένας ηλίθιος;
Ιδού, κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός! Άρα, ναυάγησε ο κύκλος των ιδεών του κομμουνισμού!
Έπεσε στους φασίστες η Καταλονία! Ναυάγησαν οι ιδέες της αναρχίας και του Τρότσκι!
Ιδού, μια νέα καπιταλιστική κρίση! Ναυάγησε ο καπιταλισμός, τώρα είναι η ευκαιρία της εργατικής τάξης!
Ιδού, η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα βουλιάζει καθημερινά στην ανυποληψία και στα αδιέξοδα, στα οποία η ίδια με πράξεις της και παραλήψεις της έχει εγκλωβιστεί! Άρα, ναυάγησαν οι ιδέες του αριστερού ευρωπαϊσμού, ζήτω το αυτονόητο: the world is flat! Όπως ακριβώς και το μυαλό σου!
Έτσι ακριβώς βλέπει τη ζωή ο ηλίθιος, καθώς δεν καταλαβαίνει πως κυβερνήσεις πέφτουνε, καθεστώτα εξαφανίζονται, όπως νέα καθεστώτα ανατέλλουν, ιδεολογίες μεταλλάσσονται, συστήματα ηγεμονίας αλλοιώνονται και μεταμορφώνονται κλπ, αλλά οι ιδέες ποτέ δεν ναυαγούν: εμπλουτίζονται με την εμπειρία μας και αλλάζουν και αυτές μέσα από την πολιτική διαδικασία, αλλά δεν ναυαγούν ποτέ, στο βαθμό που αποτελούν αυθεντικές ιδέες!
Η αντιπαράθεση ιδεών αποτελεί τη κινητήριο, ηθική και διανοητική δύναμη της ιστορίας της ανθρωπότητας. Αν οι παραγωγικές σχέσεις απογυμνωθούν από ιδέες με τη μορφή μικρών ή μεγάλων αληθειών, μεταβάλλονται σε χυδαία ταξική δικτατορία, σε στυγνό ολοκληρωτισμό!
Είναι ολοκληρωτικός στοχασμός η άποψη του κυρίου Αντώνη Καρακούση πως «ο κύκλος ιδεών του σχήματος της νέας Αριστεράς που μας κυβερνά κατερρίφθη στην κυριολεξία. Δεν υπάρχει ζώνη που να επιβεβαιώνει τις βασικές αντιλήψεις που καθοδηγούσαν την κυβερνώσα παράταξη της Αριστεράς»! Γνώμη που μεταβάλλεται σε κοινή ηλιθιότητα στο βαθμό που αυτή επιχειρείται να υποστηριχθεί στο επίπεδο της ισχύος (: πίστευαν ότι θα επιβάλουν τις απόψεις τους στην Ευρώπη) ή των δραματικών αντιφάσεων, παλινωδιών ή εξαπατήσεων του κυβερνητικού κύκλου του Αλέξη Τσίπρα, της μορφής: προκειμένου να μην ναυαγήσει η χώρα, ας ναυαγήσει η πολιτική μας/προεκλογική ρητορεία!
Αν υπάρχει ηθική στην πολιτική, τότε υπάρχουν και ιδέες, Αν δεν υπάρχει ηθική, τότε δεν έχουν νόημα οι ιδέες. Και στην Ελλάδα είναι η απαξίωση της ηθικής στην πολιτική διαδικασία που εμφανίζει ακόμη και τις πλέον καλοδουλεμένες, σύγχρονες ιδέες περί ευρωπαϊσμού ως μετανεωτερική και μεταμοντέρνα έκφραση του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών – της πολιτικώς αγωνιστικής σύζευξης δηλαδή της ισότητας με την ελευθερία – σαν ναυαγισμένες ιδέες!
Τα ηθικά ναυάγια της ελληνικής κοινωνίας, μιλώντας τη γλώσσα της ολοκληρωτικής αγοράς και του «τέλους της ιστορίας» σπεύδουν να ιδεολογικοποιήσουν με όρους νεοφιλελευθερισμού το ναυάγιο μιας παρέας και ενός αριστερού κόμματος που ήρθε στα πράγμα μέσω μια διπλοπρόσωπης, αφάνταστα υποκριτικής, συμπλεγματικής και συνωμοτικής διαδικασίας, η οποία δεν είχε – όπως φάνηκε – σοβαρή, οργανική σχέση με τις αναφερόμενες ιδέες του αριστερού ευρωπαϊσμού. Όπως αντίστοιχα δεν έχουν καμία σχέση με τις ιδέες του φιλελεύθερου, δεξιού ευρωπαϊσμού οι πολιτικές του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού, τις οποίες με πάθος υποστήριξαν κατά τη διαδικασία της πολιτικής νομιμοποίησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων οι αυτοπαρουσιαζόμενοι ως κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί!
Θέλω απλώς να δείξω τον βαθμό ηλιθιότητας, για να μην παρεξηγήσει τη κριτική μου ο κ. Καρακούσης: Η μεθοδολογία προσαρμογής υπό την τρόικα, σε ποιο σύστημα ιδεών βασίστηκε, ή μήπως ήταν εντελώς απαλλαγμένη από ιδέες και ηθική; Βασίστηκε στις ιδέες του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, όπου η οικονομική ελευθερία υπερισχύει κάθε άλλου δικαιώματος, ή μήπως στην ριζοσπαστική πολιτική έκφραση αυτού, στην ελευθέρια-αυτορυθμιζόμενη αγορά (: νεοφιλελευθερισμός);
Προφανώς όχι, ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο! Άρα, σύμφωνα με τη λογική του κ. Καρακούση, στα χρόνια των μνημονίων ναυάγησε ο οικονομικός φιλελευθερισμός στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη και ο πολιτικός φιλελευθερισμός στο διακυβερνητικό μοντέλο της ΕΕ, ως «practice and progress» και όχι ως κάτι που δεν έλαβε πολιτική μορφή στην πράξη! Και τα τρία μνημόνια αποτελούν παραστάσεις ναυαγίου του οικονομικού φιλελευθερισμού ως ιδέα και όχι του αριστερού ευρωπαϊσμού ασφαλώς!
Αν δεν είχαν ναυαγήσει οι ιδέες του οικονομικού φιλελευθερισμού και των αυτορυθμιζόμενων αγορών, η Ελλάδα ή θα είχε πτωχεύσει κανονικώς, ή δεν θα είχε – για τον ίδιο λόγο – πτωχεύσει καθόλου, επειδή τότε δεν θα συνέφερε τους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές στα ελληνικά ομόλογα! Επίσης, δεν θα ήταν ο ελληνικός λαός (: δημόσιο) που θα διέσωζε επανειλημμένως τις τράπεζες, για να παραμείνουν μάλιστα αυτές υπό ιδιωτικό έλεγχο! Τα ίδια τα μνημόνια και κυρίως οι δανειακές συμβάσεις δεν θα είχαν έννοια, καθώς αυτά από την μια αποτελούν πολιτικώς «σταλινική» αντιφιλελεύθερη, γραφειοκρατική μέθοδο προστατευτισμού, ενώ από την άλλη και οικονομικώς προσβάλουν τις σχέσεις στη χρηματαγορά, παραμορφώνοντας τους θεμελιώδεις κανόνες λειτουργίας της!
Τι λέτε να σταματήσω εδώ, σχολιάζοντας την ηλιθιότητα; Θα σταματήσω, δεν θα κουράσω: Εγώ, δεν θεωρώ πως ναυάγησε ο φιλελευθερισμός, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ως ιδέες στην Ευρώπη, επειδή κακοποιήθηκαν ελεεινά από τον γραφειοκρατικό ολοκληρωτισμό αγορών και ΕΕ, εμφατικώς στην περίπτωση της Ελλάδας. Και αν αυτά δεν ναυάγησαν ως ιδέες, παρότι παραμορφώθηκαν απολύτως στην πράξη, πώς θα μπορούσε κάποιος λογικός άνθρωπος και όχι φανατικός του ολοκληρωτισμού να θεωρήσει πως ναυάγησε κάτι, ένα σκάφος ιδεών για την ελευθερία και την ισότητα στον ευρωπαϊκό χώρο – που δεν καθελκύστηκε ποτέ στα φουρτουνιασμένα νερά των ευρωπαϊκών πολιτικών στην πράξη;
