…κι απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ
(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)
Follow @a_m_papagiotis
Γεννήθηκα Άνοιξη του 1987, στην ομορφότερη άσχημη πόλη, την Αθήνα.
Όλα μου τα χρόνια τα έζησα και τα ζω στο κέντρο. Σχολείο πήγα στο Λυκαβηττό και μετά στο Πειραματικό των Αναβρύτων.
Εκεί, την τελευταία χρονιά του Λυκείου με έβγαλαν και πρόεδρο του 15μελούς.
Στα 18, έφυγα για να σπουδάσω αρχιτεκτονική στην Ιταλία.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, ένας ισχυρός σεισμός ο οποίος ‘’ακύρωσε’’ την πόλη στην οποία σπούδαζα, με έκανε να αναστοχαστώ και να αλλάξω.
Έδωσα ξανά πανελλήνιες και μπήκα στην ιταλική φιλολογία της Αθήνας και τελείωσα σε κάτι λιγότερο από 3 χρόνια. Μετά το στρατό, άρχισα το μεταπτυχιακό στην ιταλική φιλολογία.
Διδάσκω ιταλικά στο κέντρο ξένων γλωσσών μας, αλλά η βασική μου ασχολία πλέον είναι αυτή του εκδότη και ευτυχώς με ικανοποιεί πολύ!
Στο μέλλον θα ασχοληθώ με τα εκδοτικά, σε πιο ευρύ πλαίσιο.
Μου αρέσει να διαβάζω και να περνάω ώρες, ίσως και μέρες, σε ηρεμία.
Δάσκαλοί μου βασικοί στάθηκαν οι αισθήσεις μου, η φύση, η παρατηρητικότητα, η φιλοπεριέργεια, ο εαυτός μου. Και πέρα απ’ αυτά, μια μακρά σειρά αγαπημένων προσώπων που γνώρισα μέσα από το έργο τους.
Μερικές φορές, αποτυπώνω στο χαρτί και τις δικές μου σκέψεις, σε πεζό και έμμετρο λόγο.
Έχω ιδιαίτερη ανάγκη για αισθητική αρτιότητα. Ομορφιά δηλαδή.
Τη μεγαλύτερη χαρά μού τη δίνει ο συνδυασμός της γνώσης από διάφορα και διαφορετικά πεδία –αν και το πεδίο είναι ένα- και η ‘’εμπλοκή’’ της γνώσης στην ίδια τη ζωή. Μου αρέσουν τα αντίθετα. Συγκερνώ μέσα μου όλα τα άκρα.
Προσπαθώ να κάνω διάλογο με όλους τους ανθρώπους και όχι απλά να μιλάμε.
Μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να σκέφτονται διαφορετικά, μου αρέσει να τους ανατρέπω.
Η φύση μου είναι η αρχετυπική φύση του δασκάλου.
Όποιος επιθυμεί να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να μου στείλει στο: orestis_dousis@hotmail.com
ή στο facebook.
Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Η αίσθηση ότι κατανοείς τον κόσμο, τις λειτουργίες του, όσα φαίνονται κι όσα δε φαίνονται. Ουσιαστικότερη υπαρξιακή κατάσταση πάντως από την ευτυχία θεωρώ την ευδαιμονία. Άλλο η τύχη, αυτό που σού ‘λαχε, κι άλλο ο δαίμων μέσα σου που έχει σμιλευτεί μετά από χρόνο και κόπο!
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Σωματικά, η ανάγκη να πάω τουαλέτα. Ψυχονοητικά, η επιθυμία να συνεχίσω κάτι όμορφο το οποίο το έπαψα την προηγούμενη μέρα μόνο και μόνο για να κοιμηθώ. Ό,τι κι αν είναι αυτό!
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Σήμερα, στη δουλειά. Και κάθε μέρα. Κάνουμε συχνά πλάκα με τους συνεργάτες μου. Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει. Αυτό με κάνει και εμένα να γελάω πιο δυνατά!
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Το βάθος. Με όλες τις ερμηνείες της έννοιας.
Το βασικό ελάττωμά σου;
Ότι δεν γουστάρω να έχω ελαττώματα.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε ό,τι είναι ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο…
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Δεν κλαίω. Έκλαιγα όταν ήμουν μικρός, αλλά και τότε πολύ λίγο. Συγκινούμαι συνήθως όταν κάνω κάποια σκέψη που με ξεπερνά ή όταν σκέφτομαι έναν όμορφο στίχο, μια ωραία φράση που κάποτε ειπώθηκε, μια ωραία πράξη που κάποτε έγινε.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με τον Οδυσσέα. Είναι εν πολλοίς μια νοητική εποπτεία, μια μυθιστορηματική προσωπικότητα, ένα άγαλμα νόησης και φαντασίας. Υπήρξε. Αλλά και να μην υπήρξε θα έπρεπε να υπάρχει, θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί… Στο τέλος –θυμηθείτε- μόνο ο Οδυσσέας θα μείνει ζωντανός!
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Όσοι βρίσκουν τον εαυτό τους! ‘’…ένα κάστρο/για να το πολεμάς/ σαράντα χρόνους και να πας/να γίνεις ήρωας κι άστρο!’’ λέει ο Σεφέρης. Ήρωας είναι όποιος διαπνέεται από το πολεμικό (το διαλεκτικό εννοώ, ε!) πνεύμα, ο ενάρετος. Αυτός που σε μια συνεχή σχέση έλξης- άπωσης με τον κόσμο τελικά ‘’γίνεται αυτό που είναι’’. Και όχι αυτό που νομίζει ή αυτό που του δίδαξαν ότι είναι…
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Ίσως το America America, του Ελία Καζάν. Όμως προτιμώ να βλέπω σαν ταινία τη ζωή, στην οποία είμαστε όλοι και συνεχώς ηθοποιοί και θεατές.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Το ταξίδι χωρίς μονοπάτι και χωρίς προορισμό. Αυτό το ταξίδι είναι το πιο συναρπαστικό, γιατί πάντα πας και πάντα φτάνεις. Έχεις μονίμως τον ενθουσιασμό που επικρατεί πριν το ταξίδι. Αλλά επειδή αυτό είναι αρκετά ‘’ζεν’’… το κάνω πιο λιανό. Είναι το μεγάλο ταξίδι, το μόνο, το ταξίδι της ύπαρξης, της γνώσης και της αγνωσίας μαζί.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Ο Νίτσε, ο Ηράκλειτος, ο Λιαντίνης, ο Πλάτων, οι τρεις τραγικοί μας, ο Όμηρος, ο Αριστοτέλης (όχι βέβαια σαν συγγραφικό ταλέντο), ο Καζαντζάκης, ο Βολταίρος, ο Λάο Τσου, ο Osho –αν και δεν έγραψε τίποτα και ποτέ- ο Πλούταρχος, ο Κικέρων, ο Οράτιος, ο Θερβάντες, ο Καβάφης, ο Σολωμός, ο Βιζυηνός οι τόσοι όσοι ‘’ζύμωσαν’’ και έφτιαξαν τα παραδοσιακά τραγούδια… Δεν τήρησα αξιολογική σειρά, τους αναφέρω όπως μου ήρθε.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Τη μεσότητα.
…Και σε μια γυναίκα;
Τη μη μεσότητα.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Ο λαός.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Μπορεί να είναι ένα κομμάτι κλασικής μουσικής , ένα παραδοσιακό τραγούδι ή κάποια μελωδία του Ennio Morricone ας πούμε… Στο μπάνιο όμως, λόγω του νερού, είναι δύσκολο να σφυρίξεις. Οπότε, είναι κάτι μεταξύ σφυρίγματος και τραγουδιού.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Η Γκέμμα, του Δημήτρη Λιαντίνη. Πρώτη φορά τη διάβασα στα 17. Στα 19 έφτασα σε σημείο να μου διαβάζει κάποιος μισή πρόταση και να ξέρω απ’ έξω την υπόλοιπη μισή. Με βοήθησε σαν οδηγός μελέτης για τα μελλοντικά διαβάσματά μου.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Ο Ντα Βίντσι. Αυτή η ακραία μορφή! Μπορώ να πω ότι μου αρέσουν τόσο τα πρόχειρα σχέδια από τις σημειώσεις του –κώδικα τον λένε- όσο και οι πίνακες. Έχετε δει ‘’πρόχειρο’’ σχέδιο του Ντα Βίντσι;
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Μάλλον το μπλε.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Το ότι είμαι πέρα από τις επιτυχίες.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Από αλκοολούχα το porto, σκέτο. Κόκκινο, γλυκό, αρκούντως δυνατό. Αγαπησιάρικο ποτό.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Δεν μετανιώνω ποτέ. Επεξεργάζομαι το γεγονός, το φιλτράρω, προσπαθώ να το αναγνώσω, να το κατανοήσω. Αν κάνεις αυτό το πράγμα δεν χρειάζεται να μετανιώσεις. Είμαι περισσότερο Προμηθέας παρά Επιμηθέας.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την κακία. Η κακία περιέχει όλα τα κακά, ακόμη και τη βλακεία.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Ο στοχασμός. Και η ανάγνωση. Δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Είναι τόσο συνδεδεμένα αυτά τα δύο! Χρησιμοποιώ τη λέξη ‘’ανάγνωση’’ γιατί είναι ιδιαίτερα φορτισμένη. Όταν διαβάζω πράγματι νιώθω σαν αυτά τα πράγματα να τα έχω ξαναγνωρίσει. Σαν κάποιος να μου τα είπε παλιά…
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Να μην μπορώ να ελέγξω τη σκέψη μου.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Σε πολλές. Δεν είμαι όμως ψεύτης. Μοιάζει αντιφατικό μα δεν είναι!
Ποιο είναι το μότο σου;
Τα αντίθετα δημιουργούν την αρμονία.
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Από χαρά και με μια όμορφη εικόνα στα μάτια: ένα άνθος, μια πέτρα, μερικά παιδιά να παίζουν, τα μάτια μιας όμορφης κοπέλας… και να σκεφτώ για τελευταία φορά: ‘’όλα είναι ωραία (στην ώρα τους δηλαδή), είναι μια καλή στιγμή για να φύγω’’. Να πεθάνω δηλαδή πλήρης, συνειδητός, με κατάφαση. Τέλειος…
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
‘’Δεν το πιστεύω. Τελικά υπάρχεις!’’
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Έγινα 28 ετών. Κάθε 7 χρόνια ολοκληρώνεται η ανανέωση και του τελευταίου κυττάρου του οργανισμού μας. Άρα ολοκληρώθηκε η τέταρτη κυτταρική ανανέωσή μου. Έτσι και εγώ νιώθω μεταμορφωτικά εδώ και λίγο καιρό. Η πνευματική μου κατάσταση είναι αυτή του ‘’αποχωρισμού’’. Πετάω το άχρηστο μάρμαρο από πάνω μου και από όσους θέλουν να βοηθηθούν γιατί ξέρω ότι μέσα μας μας περιμένει ένα άγαλμα. Η τέχνη είναι να ξέρεις τι να πετάξεις. Ώστε να γίνεις αυτό που είσαι.
[Με τον Αντιδήμαρχο Περιστερίου, καθηγητή Γιώργο Βαθιώτη και τη μητέρα μου, Τίνα Ζωγοπούλου, σε μια κοινωνική δράση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών μας και των Εκδόσεών μας, σε συνεργασία με τα Κοινωνικά Φροντιστήρια Περιστερίου (σχτ: http://bit.ly/1AiAUBR).]
