Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο Βατικανό και η συνάντησή του με τον Πάπα υπήρξε ο απόλυτος αιφνιδιασμός και προκάλεσε πραγματικό σοκ στα επιτελεία της συγκυβέρνησης. Το επιτελείο των συμβούλων του πρωθυπουργού, όπου ο μετεμφυλιακός αντικομουνισμός, η αντιαριστερή ψύχωση και το πνεύμα της συνωμοσιολογίας κυριαρχούν, έβγαλε ευθύς αμέσως το ‘‘πόρισμα’’: Ο Τσίπρας είναι πλέον ο εκλεκτός μεγάλων διεθνών κέντρων του συστήματος, και ο Πάπας απλώς του έδωσε το ‘‘δαχτυλίδι’’ της εξουσίας για λογαριασμό τους.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο αντιλαμβάνονται ότι η αντίστιξη είναι συντριπτική: Από τη μια, ο Τσίπρας συναντιέται με τον Πάπα Φραγκίσκο, που ήδη σκιαγραφεί ένα προφίλ αντικομφορμιστή, υπερασπιστή των φτωχών και ανοιχτού σε ‘‘εναλλακτικές προσωπικότητες’’ -της πολιτικής και όχι μόνο- όπως ο… Μαραντόνα και τώρα ο Τσίπρας, για να αποσπάσει θερμά λόγια από τον συνομιλητή του αλλά και λόγια συμπάθειας και υποστήριξης στο λαό του. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός της χώρας συναντιέται με τη Μέρκελ, σε ένα ‘‘ραντεβού θανάτου’’, με την ελπίδα να εξασφαλίσει λίγο ‘‘λασκάρισμα’’ στο βρόχο που πνίγει την κυβέρνησή του ώστε να επιβιώσει.
Από τη μια, η ‘‘ουράνια μελωδία’’, από την άλλη ο ‘‘εξάψαλμος’’ της δημοσιονομικής ορθοδοξίας ή, για να δανειστούμε τον τίτλο παλαιότερου δίσκου του Θάνου Μικρούτσικου, τα ‘‘τροπάρια για φονιάδες’’.
Η αλήθεια είναι ότι η συνάντηση με τον Πάπα ήταν η εντυπωσιακή κορύφωση σειράς συναντήσεων του Αλέξη Τσίπρα με την αφρόκρεμα του διεθνούς συστήματος. Ο πρώτος εντυπωσιακός σταθμός ήταν η ‘‘ιδιωτική’’ συνάντηση με τον ισχυρό άνδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι – ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν συνηθίζει (ούτε ‘‘ιδιωτικά’’…) να συναντιέται με πολιτικά πρόσωπα που δεν έχουν θεσμικό ρόλο και ιδιαίτερα με ηγέτες κομμάτων της Radical Left όπως ταξινομείται ο ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή πολιτική διάλεκτο.
Από κείνη τη στιγμή και ύστερα, η κυβερνητική αυτοπεποίθηση ότι οι παράγοντες του διεθνούς συστήματος αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα ‘‘με θυμηδία’’ άρχισε να δίνει τη θέση της στην έκδηλη ανησυχία και αμηχανία.
Όταν, πολύ πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας συμμετέσχε στο Φόρουμ της λεγόμενης ‘‘Λέσχης Μπίλντεμπεργκ’’ στο Κόμο της Ιταλίας με την ‘‘αφρόκρεμα’’ της διεθνούς πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, μόνος προσκεκλημένος από την Ελλάδα και μόνος πολιτικός χωρίς ‘‘θεσμικό τίτλο’’, η κυβερνητική ανησυχία μετατράπηκε σε ‘‘κρίση ζηλοτυπίας’’ – η ατάκα της Σοφίας Βούλτεψη ‘‘ο Τσίπρας δεν χρειάζεται να συγκρουστεί με την πλουτοκρατία, είναι σε επικοινωνία με αυτήν’’ ήταν πραγματικά μνημειώδης εκδήλωση δεξιού λαϊκισμού, ‘‘χωριατιάς’’ αλλά και κρίσης ζηλοτυπίας…
Ας αφήσουμε όμως τα κυβερνητικά άγη για να θέσουμε το ερώτημα που είναι στα χείλη όλων: είναι ο Τσίπρας που αξιοποιεί τα διεθνή φόρα και τις διεθνείς συναντήσεις για να συντομεύσει το δρόμο προς την κυβέρνηση ή κορυφαίοι παράγοντες του διεθνούς συστήματος ‘‘αξιοποιούν’’ τον Τσίπρα για τα δικά τους σχέδια; Πιθανότατα η σωστή απάντηση είναι ‘‘Και τα δύο’’! Από τη μια, ο Τσίπρας είναι φανερό τι επιδιώκει: Αφενός να καταρρίψει τον κυβερνητικό μύθο ότι στα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα είναι περίπου καταγέλαστος και αφετέρου να διαμορφώσει όρους ‘‘συνεννόησης’’ και συναινέσεων με σημαντικά τμήματα του διεθνούς συστήματος. Θα πρέπει όμως να είναι εξίσου προφανές ότι οι συνομιλητές του δεν είναι αργόσχολοι που θέλουν να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους συνομιλώντας με τον Αλέξη Τσίπρα – έχουν κι αυτοί τις επιδιώξεις τους! Και πρέπει να θεωρείται επίσης βέβαιο ότι για να περάσουν από το στάδιο των αναγνωριστικών συναντήσεων με ‘‘δευτεροκλασάτα’’ στελέχη στο στάδιο συναντήσεων σε κορυφαίο επίπεδο που σηματοδοτούν ‘‘αποδοχή’’ και στήριξη, οι κορυφαίοι παράγοντες του διεθνούς συστήματος έχουν απαιτήσει και έχουν λάβει ισχυρές διαβεβαιώσεις – δεν είναι από τους τύπους που ‘‘ζυμώνονται’’ ασκόπως χωρίς ισχυρές δεσμεύσεις από τους συνομιλητές τους…
