«Βάλτε τώρα που γυρίζει» έλεγαν παλιά οι πλανόδιοι παπατζήδες, οι οποίοι συνιστούσαν και τη μοναδική «απειλή» εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, εκείνης της εποχής. Φαίνεται πως κάπως έτσι το σκέφτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας, καλώντας τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες “για την ανάδειξη κυβέρνησης, και όχι για να ρίξουν ψήφο διαμαρτυρίας”. Το προηγούμενο πάθημα, του έγινε μάθημα και αυτή τη φορά δεν θέλει να ξαναδεί τα διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να φυλλορροούν στην κάλπη εξαιτίας μιας επικοινωνιακής ρητορικής που υπόσχεται μόνον αντιπολίτευση και τίποτε άλλο. Επί της ουσίας λοιπόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει στρατηγική και ζητεί την ψήφο των πολιτών για μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων των κομμάτων της αριστεράς.
Αν ο κ. Τσίπρας σοβαρολογούσε, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με μια τέτοια προοπτική, όμως δεν θα μπορούσε να του αποδώσει «παπατζιλίκι». Το κακό είναι ότι ο κ. Τσίπρας καλεί τους πολίτες να ποντάρουν την ψήφο τους σε κάτι που γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει πραγματικότητα. Άρα προσπαθεί συνειδητά να παραπλανήσει εκτός αν πιστεύει – αλλά αυτό πρέπει να μας το ξεκαθαρίσει – πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει ένα εκλογικό ποσοστό μεταξύ 37 και 40% οπότε και θα μπορεί υπό προϋποθέσεις να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Συνεπώς το «παπατζιλίκι» στον Α. Τσίπρα δεν το αποδίδω με βάση κάποια προκατάληψη, άλλωστε είναι γνωστό στην αγορά πως οι συνεργασίες μου στην παροχή υπηρεσιών πολιτικού σχεδιασμού και επικοινωνίας δεν είχαν ποτέ ιδεολογικό κριτήριο. Το υποστηρίζω απλά και μόνο με βάση την κοινή λογική.
Πρώτα απ’όλα επί των ημερών του κ. Τσίπρα, έγιναν δυο διασπάσεις, μια μικρή και μια μεγάλη. Πρώτα έφυγε ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος και σχημάτισε δικό του πολιτικό φορέα και στη συνέχεια αποχώρησε ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος ίδρυσε τη ΔΗΜΑΡ. Αν ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να τα βρει με τους συντρόφους του μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, υπάρχει περίπτωση να τα βρει μέσα σε μια κυβέρνηση;
Δεύτερον και εξίσου σημαντικό: Το ΚΚΕ, θρησκευτικά προσηλωμένο στις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού, δεν πιστεύει στην κατάκτηση της εξουσίας με τους κοινοβουλευτικούς όρους της αστικής δημοκρατίας. Έστω και σιωπηρά λοιπόν έχει μια ξεκάθαρη στρατηγική θέση. Ή θα γίνει κυβέρνηση διά των όπλων ή δεν θα γίνει ποτέ. Για αυτό και με πολιτική εντιμότητα, το ΚΚΕ δηλώνει πως δεν θα συνεργαστεί ποτέ και με κανέναν.
Τρίτον, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν ο κ. Τσίπρας έμπαινε στον κόπο να μας πει και το όνομα του πρωθυπουργού μιας τέτοιας κυβέρνησης αριστερής συνεργασίας. Είναι απολύτως βέβαιο πως εάν άνοιγε η σχετική συζήτηση, η εναλλαγή των ονομάτων υποψήφιων πρωθυπουργών της αριστερής συγκυβέρνησης , θα θύμιζε την εναλλαγή στις τιμές του ψωμιού στην Αργεντινή, το διάστημα της πτώχευσης. Και όχι τυχαία ασφαλώς.
Με βάση την κοινή λογική λοιπόν ο κ. Τσίπρας είναι παπατζής! Υπόσχεται στους πολίτες μια κυβέρνηση που ξέρει πως δεν μπορεί να σχηματιστεί ποτέ. Το κάνει μόνο με επικοινωνιακούς όρους, για να εκμεταλλευθεί το θυμικό των πολιτών που βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης, αποσκοπώντας μόνο στο να υφαρπάξει ψήφους από πολίτες, οι οποίοι αν και αγανακτούν, εντούτοις ανησυχούν για το ενδεχόμενο να μην μπορεί να προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση μέσα από μια «βουλή σούργελο», όπως έχω γράψει σε προηγούμενο post.
Βεβαίως ο κ. Τσίπρας, βρίσκει (επικοινωνιακό χώρο) και τα κάνει, αφού οι ηγεσίες των δύο συγκυβερνούντων κομμάτων τον αντιμετωπίζουν με επικοινωνιακές τακτικές που μάλλον τον ενισχύουν παρά τον αποδυναμώνουν. Τουλάχιστον όμως στους σκεπτόμενους πολίτες το «παπατζιλίκι» του, γίνεται εύκολα αντιληπτό. Διότι τους πλανόδιους παπατζήδες της δεκαετίας του 50 και του 60, διαδέχθηκαν οι παπατζήδες της πολιτικής, την παράδοση των οποίων τιμά ο Α. Τσίπρας. Οι Έλληνες πλέον έμαθαν το κλασσικό κόλπο του παπατζή. Τον “παπά” τον βλέπεις εύκολα ωστόσο κάποιοι αβανταδόροι γύρω ποντάρουν σε λάθος χαρτιά ώστε το ανυποψίαστο θύμα να νομίζει πως είναι πιο έξυπνο από αυτούς τους “βλάκες” και βλέπει τον “παπά”. Όμως – όπως λένε και οι ειδικοί στο http://antipapatzis.blogspot.com – το ρίξιμο του “παπά” και το “γύρισμα” γίνονται τόσο γρήγορα, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά.
Τέλος αξίζει να σημειώσω πως οι παπατζήδες δεν είναι μόνον γρήγοροι στα χέρια. Είναι γρήγοροι και στα πόδια, όταν τα μαζεύουν και γίνονται καπνός. Αυτό πρέπει να το κρατήσουμε σε μια άκρη του μυαλού μας, για την απίθανη περίπτωση που συνέβαινε αυτό που απεύχεται (άσχετα με το τι δηλώνει δημόσια) το σύνολο της ηγεσίας της αριστεράς, δηλαδή να κληθεί να κυβερνήσει. Είναι ιστορικά βέβαιο πως αντί να μπουν στο Μαξίμου και να δουλέψουν, θα προτιμούσαν να κάθονται απέξω και να διαδηλώνουν. Το πρόσχημα θα το έβρισκαν. Σε ένα πράγμα άλλωστε έχει φανεί ικανή η αριστερά στην Ελλάδα, διαχρονικά. Να βρίσκει τα προσχήματα για να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της.
