Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Πιθανολογώ πως το σημείωμα αυτό θα χαροποιήσει αυτούς που δεν θα καταλάβουν τίποτε από το περιεχόμενό του, ενώ θα δυσαρεστήσει αυτούς που θα μπορούσαν να καταλάβουν, αν αμφισβητούσαν με συστηματικό τρόπο τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις της ευρύτερης αριστεράς.
Αν οι δεύτεροι μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως το πρόβλημα της σημερινής αριστεράς δεν είναι η κρίση της κοινωνίας, ή η μορφή της οικονομικής κρίσης, ή η προσφυγική κρίση, ή η διαρκής κρίση των «Μνημονίων» κατά την εφαρμογή τους στην πράξη, αλλά η κρίση της ίδιας της (αριστερής) κριτικής, τότε ίσως δεν θα υπήρχε παρεξήγηση. Στην περίπτωση αυτή θα συμφωνούσαμε πως οι ηγεσίες της ελληνικής αριστεράς ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται ως μαϊμούδες, μιμούμενες ταυτόχρονα τον επαναστάτη και τον άρχοντα, τον απελευθερωμένο, ανατρεπτικό παιδαγωγό με την μορφή ωστόσο, του σκληρού γραφειοκράτη, ο οποίος δρα και αποφασίζει κάτω από αβάστακτη πίεση και κόντρα στη βούλησή του!
Και ασφαλώς όσο ψηλότερα πηδάει η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της, ασχέτως αν αυτή ανήκει στον κυβερνητικό κύκλο των αριστερών της πατρίδας μας ή σε εκείνον των ακραιφνώς σταλινικών, οι οποίοι συγκυριακά εμφανίζονται σαν αναπαράσταση αναρχοσυνδικαλιστών («τροτσκιστών»)! Όσο περισσότερο μιλάει η αριστερά, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος μιας εμπορευματοποιημένης γλώσσας, όπου οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους στη κοινωνία. Άρα και η αριστερά την δική της ιδιαίτερη κοινωνική σημασία.
Όσο η αριστερά είναι έξω από τα πράγματα (αυτο)παρίσταται κοινωνικώς σαν τους «Levellers» (: ισοπεδωτιστές, της Αγγλίας του 17ου αιώνα), ενώ μόλις πιαστεί γερά στην εξουσία ανακαλύπτει την ανάγκη των αρχόντων του Hobbes, οι οποίοι μάχονται για να περιορίσουν την αντιπαραγωγική έως καταστροφική φύση του εξαπατημένου από το παλαιό καπιταλιστικό καθεστώς έλληνα! Όταν αναφέρομαι στη διπρόσωπη αριστερά, βλέπω στο ένα μάγουλό της τους «Levellers» και στο άλλο τον «Leviathan του Hobbes». Αν στρίψει το κεφάλι προς τα αριστερά βλέπεις τους Levellers, ενώ μόλις το στρίψει δεξιά προβάλει ο σώφρων άρχοντας – να κάπως σαν τον κύριο Ν.Βούτση, κατά την έμμεση αντιπαράθεσή του με το φάντασμα της κυρίας Ζ.Κωνσταντοπούλου! Τι άλλο έδειξε αυτή η άκρως μαϊμουδίστικη αντιπαράθεση, πέραν του κώλου της μαϊμούς; Τι άλλο δείχνει καθημερινά ο φιλοκυβερνητικός Τύπος σήμερα, παρουσιάζοντας την διαπραγματευτική προσέγγιση τόσο προς το κουαρτέτο, όσο και προς την ευρύτερη κοινωνία που αγωνίζεται για να γλυτώσει την ισοπέδωση; Ή ο Τύπος του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, ο οποίος επίσης «πηδά» αυτάρεσκα ψηλά προβάλλοντας μια αναρχο υνδικαλιστική στρατηγική απεργιών, την οποία ωστόσο φαλκιδεύει εκ των προτέρων, μια και δεν μιλά με τους επαναστατικούς όρους του Τρότσκι, αλλά με εκείνους του κόμματος-κράτους και λαού ταυτόχρονα;
Αγαπητέ αναγνώστη, όπου και να «πάω», όπως και να το χειριστώ στον Κορνήλιο Καστοριάδη καταλήγω, παρά την προσπάθειά μου να αποστασιοποιηθώ κριτικά από αυτόν! Έχει δίκιο, βιώνουμε την περίοδο της «ανόδου της ασημαντότητας» παντού στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στην Ρωσία, με την Ελλάδα να ευθυγραμμίζεται απολύτως σε αυτή τη τάση, καινοτομώντας μάλιστα με τον «δοξασμό της ασήμαντης μαϊμούς»! Στην πατρίδα μας διαπιστώνουμε αντί από την κρίση να αναβιώνει η συνείδηση, να κατασκευάζεται από αριστερά αυτή τη φορά μια ψευδο-συνείδηση που παραπέμπει σε μια ψευδοκοινωνική-συναίνεση, στο βαθμό που κυβέρνηση και κουαρτέτο επιτυγχάνουν να καταλήξουν σε μια κοινοβουλευτικώς νομιμοποιημένη νέα συμφωνία που αφορά στα προαπαιτούμενα μεταρρυθμίσεων, με έπαθλο τη «δόση» και μια αναμόρφωση του «επίσημου χρέους»!
Τι άλλο από διαστροφή του πολιτικού φαινομένου που υποκρύπτει μια βαθιά κρίση της κοινωνίας είναι αυτό, πράγμα που ασφαλώς παραπέμπει σε σοβαρή κρίση της κριτικής; Μα, πού είναι οι αυθεντικοί διανοούμενοι να αναπτύξουν την κριτική; Πού είναι το κίνημα για να προσδώσει κοινωνικό χαρακτήρα στη κριτική; Μέσα στον κώλο της μαϊμούς βρίσκεται ο έλληνας «διανοούμενος», ή από κάτω σε κάποιο περιθώριο σχολιάζοντας το θέαμα… μπορεί και σε κάποια επιτροπή για τους πρόσφυγες, ενώ πριν από λίγο καιρό δυσανασχετούσε με την πιθανότητα να τοποθετήσει τον κώλο της/του στο ίδιο παγκάκι με τον μετανάστη! Πάντα η διανόηση είχε πρόβλημα με τον κώλο της, αλλά ποτέ τόσο έντονο, όσο σήμερα στην Ελλάδα!
H «ανατροπή» του ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε ένα ανέκδοτο που έρχεται να υποστηρίξει την αρμονία του συστήματος της διαπλοκής, μια και ποτέ δεν συνδέθηκε με την βιοοικονομία της ζωής στην Ελλάδα. Δεν είχε βάθος, ήταν απλώς κούνημα του κώλου μιας μαϊμουδίτσας, η οποία με χαρακτηριστική ευκολία «πηδάει» ψηλά, χρησιμοποιώντας ευκαιριακά δημοψήφισμα και εκλογές, για να «ισοπεδώσει» τις άλλες μαϊμούδες του πολιτικού συστήματος, οι οποίες πλέον δεν σημαίνουν τίποτε, ανίκανες να προσφέρουν θέαμα στον λαό παρά την αγωνιώδη προσπάθειά τους!
Ξέρεις αναγνώστη μου γιατί μετά από χρόνια αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ξανά τηλεόραση στην Ελλάδα; Για να ακυρώσω στην πράξη αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας, παγιδεύοντας την Ελληνική κοινωνία αποκλειστικά στη θέαση του κώλου της μαϊμούς, κάθε μαϊμούς! Για να προσβάλλω μια «ετυμολογικού» και όχι αστυνομικού χαρακτήρα «συνωμοσία», όπως θα την αποκαλούσε ο Καστοριάδης: «όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της», επειδή κυριαρχεί ως αναπαράσταση ο κώλος της μαϊμούς!
Δίχως την αναγέννηση του κριτικού λόγου, που δεν είναι κουτσομπολιό, ευφυολόγημα, κοντρα-δογματισμός ή ο «συνήγορος του διαβόλου», αλλά η ανάδειξη ενός άλλου τρόπου προσέγγισης του πραγματικού, χωρίς μαϊμουδιές και σικέ αντιπαραθέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική πρόοδος! Αναφέρομαι σε μια τηλεόραση που δεν θα παίζει με τις μαϊμούδες της πολιτικής, αλλά θα υπονομεύει διαρκώς την πολιτική φιλοδοξία της μαϊμούς, επειδή η κύρια φιλοδοξία αυτής της τηλεόρασης θα είναι η απομαϊμουδοποίηση όλως των πολιτικών σχέσεων. Είναι αυτό αντικειμενικότατα; Δεν είναι! Είναι κριτική που αναπτύσσεται από ανθρώπους και όχι δημοσιογραφικές ή καλλιτεχνικές μαϊμούδες που παίζουν πάνω στο ίδιο δένδρο με τις αριστερές ή δεξιές μαϊμούδες της πολιτικής.
