Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, και είναι Αχαιός στην καταγωγή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Με την ποίηση ασχολείται από πολύ μικρός. Στίχους πρωτοδημοσίευσε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας Η Βραδινή, που την επιμέλειά της είχε ο αξέχαστος Μπάμπης Κλάρας.
Το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα εκδόθηκε, όταν ήταν 21 χρονών και είχε τίτλο Προβολή στον ήλιο(Αθήνα 1966). Πήρε μέρος από τα φοιτητικά του χρόνια στην έκδοση περιοδικών κοινωνικού προβληματισμού και δημοσίευσε πάνω από 200 κείμενα σε διάφορα έντυπα. Η έντονη κοινωνική του παρουσία θα τον αναδείξει σε σημαντικό στέλεχος του Αδέσμευτου Κινήματος Ειρήνης.
Είναι από τους πρώτους ποιητές, που συγκαταλέγονται στη γενιά του ’70, έχοντας περιληφθεί στην ανθολογίαΝέα Γενιά των εκδόσεων Κέδρος. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και αποτελούσε για αρκετά χρόνια μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, ενώ την περίοδο 1993 – 1995 εξελέγη Γενικός Γραμματέας της. Είναι, επίσης, επίτιμο μέλος της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας, όπου κατά την περίοδο 2001 – 2002 διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρός του.
Έχει κάνει πάνω από τριάντα διαλέξεις και έχει παρουσιάσει το έργο ή μεμονωμένα βιβλία αρκετών λογοτεχνών, αλλά και αρκετοί κριτικοί της νεότερης γενιάς έχουν ασχοληθεί με το έργο του σε διαλέξεις τους όπως και με αυτοτελείς εκδόσεις. Για το ποιητικό του έργο έχουν οργανωθεί εκδηλώσεις από πολλούς πνευματικούς φορείς, όπως ο Επιμορφωτικός Σύλλογος Παιανίας, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ηλιούπολης, το περιοδικόΝέα Σκέψη, ο Νέος Πνευματικός Κύκλος Καλλιθέας κ.ά. Ποιήματά του έχουν περιληφθεί σε αρκετές ανθολογίες, όπως η Νέα Γενιά των εκδόσεων Κέδρος (1971), τωνΔικηγόρων Ποιητών του Π. Παναγιωτούνη (εκδόσεις Πιτσιλός), η Λογοτεχνία της Αχαΐας του Κ. Σταμάτη κ.ά.
Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο…
Πίστευα ότι η ποιητική συλλογή μου Κενό αέρος θα ήταν τυπικά και ουσιαστικά το τελευταίο μου βιβλίο, λόγω της ηλικίας μου. Γι’ αυτό, εκτός από ποιήματα, που είχα γράψει τον τελευταίο καιρό, όπως το ποίημα «H διαθήκη μου» συμπεριέλαβα σ’ αυτό και ποιήματα, που είχα γράψει παλαιότερα, όπως το ποίημα «O καινούργιος», που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε προηγούμενα βιβλία μου, μα που θεωρώ ότι δικαιούνταν να συμπεριληφθούν σε κάποιο βιβλίο, αφού από κάθε άποψη, εξακολουθούν και σήμερα να με εκφράζουν τόσο σαν μορφή όσο και σαν περιεχόμενο όπως, πιστεύω ότι εξακολουθούν να εκφράζουν και τις συνθήκες, που βιώνουμε σήμερα. Διατηρώ και στο βιβλίο αυτό το ίδιο απλό ύφος, που χαρακτηρίζει την ποίησή μου μέχρι σήμερα και εξακολουθώ ακόμα να δείχνω την προτίμησή μου τόσο στον παραδοσιακό, όσο και στον ελεύθερο στίχο, αφού πιστεύω πως στην τέχνη γενικά, αν κάτι έχει αισθητική αξία, γίνεται διαχρονικό και έχει, όπως έχει πει και ο Μαρξ, «αιώνια ακτινοβολία».
Πως αναζητάτε την έμπνευση στα χρόνια της κρίσης;
Έχω τη γνώμη ότι για το από αισθητική άποψη άρτιο έργο δεν υπάρχουν καινούργια θέματα. Η θεματολογία ήταν, είναι και θα είναι η ίδια. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο πόνος, η αδικία δεν ήταν παλιά θέματα, ούτε είναι καινούργια. Υπήρχαν και υπάρχουν και εξακολουθούν να αποτελούν πηγές έμπνευσης κάθε εποχής, ανεξάρτητα απ’ τα συγκεκριμένα γεγονότα απ’ τα οποία εκπήγασαν. Η σημερινή κρίση σίγουρα αποτελεί πηγή έμπνευσης, αφού μπορεί να εκκολάψει έντονα συναισθήματα στην καρδιά κάθε δημιουργού.
Ποια η σχέση σας με τη λογοτεχνία;
Πρωτόγραψα στίχους πριν κλείσω τα δέκα μου χρόνια. Ωστόσο οι συνθήκες δεν ήταν πάντοτε ευνοϊκές. Παρόλα ταύτα ποτέ δεν εγκατέλειψα το λογοτεχνικό και όχι μόνο βιβλίο. Πάντοτε διάβαζα και παράλληλα με την όποια άλλη κοινωνική μου δραστηριότητα (που δεν ήταν μικρή) έγραφα. Πιστεύω ότι η προσφορά μου σε όγκο τυπωμένων έργων δεν είναι ασήμαντη, αφού αριθμεί ήδη τα 12 βιβλία.
Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;
Μπορεί να έχει επίδραση σε κάποια μεμονωμένα άτομα. Όχι σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα. Πόσο «έσωσε» την ψυχή του γερμανικού ναζιστικού όχλου η ποίηση του Γκαίτε και η μουσική του Μπετόβεν; Και να πει κανείς ότι ήταν αμόρφωτοι; Όχι, βέβαια. Αυτό δεν σημαίνει ότι μετά το Άουσβιτς δεν αξίζει να ασχολούμαστε με τη λογοτεχνία. Ασχολούμαστε, όσοι ασχολούμαστε, γιατί έτσι μας αρέσει, γιατί το αισθανόμαστε σαν ανάγκη έκφρασης και είναι αξιοπαρήγορο ότι αυτό που αρέσει σ’ εμάς, αρέσει και σε άλλους, παίζοντας κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση του ψυχικού τους κόσμου, άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγαλύτερο, μα όχι ασήμαντο και αξιοκαταφρόνητο.
Τα επόμενα σχέδιά σας;
Είπα απαντώντας στο πρώτο σας ερώτημα ότι το τελευταίο βιβλίο μου Κενό αέρος θα ήταν κυριολεκτικά τελευταίο. Έπεσα έξω. Έχω ήδη γράψει μέσα στο τελευταίο εξάμηνο δύο συλλογές με τρίστιχα (χάι κου) και θέλω να πιστεύω ότι θα μπορέσω να τα χαρώ τυπωμένα στο άμεσο μέλλον.
* H ποιητική συλλογή του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου Κενό αέρος (εκδόσεις Vakxikon.gr 2014) θα βρίσκεται από τις 29 Σεπτεμβρίου στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας. Την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου, στις 20.00, θα παρουσιαστεί στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101 Αθήνα) από τις κριτικούς λογοτεχνίας Ελένη Καρασαββίδου και Χριστίνα Λιναρδάκη. Ποιήματα θα διαβάσει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος.
