Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι ταυτισμένος με το ευρώ. Ανήκε στην ομάδα συνεργατών του Κώστα Σημίτη που οργάνωσε την είσοδο της χώρας στο ευρώ, υλοποιώντας μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή. Χρειάστηκε μια δεκαετία για να αποδειχθεί πως αυτή η πολιτική επιλογή υπήρξε περισσότερο ιδεολογική παρά οικονομική, αφού δεν τη δικαιολογούσε ούτε η παραγωγική βάση, ούτε η δομή της ελληνικής οικονομίας. Παρ’ όλα αυτά ο Γιάννης Στουρνάρας παρέμεινε πιστός στο ευρώ, κι ήταν αυτός ο λόγος που κλήθηκε να υπηρετήσει αυτή την πολιτική επιλογή από την θέση του Υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση Σαμαρά. Σήμερα εξακολουθεί να κάνει το ίδιο από τη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση που για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, είναι θέση de facto συγκυβερνήτη μέσα στις σημερινές συνθήκες των μνημονίων για την παραμονή στην ευρωζώνη.
Όποιος παρακολουθεί αυτή τη στήλη, γνωρίζει πως με χωρίζει άβυσσος από τις απόψεις του Γιάννη Στουρνάρα και του έχω ασκήσει κριτική με σφοδρότητα, αλλά ποτέ με σκοπιμότητα. Η κριτική μου έχει να κάνει με τη διαφορετική φιλοσοφία μου για την πολιτική και την οικονομία. Πιστεύω πως καθήκον της πολιτικής είναι να φροντίζει να ευημερεί η οικονομία, άσχετα με το ποιο θα είναι το νόμισμα για να επιτυγχάνεται αυτή η ευημερία. Ο ιδεολογικός δογματισμός του «ευρώ πάση θυσία», μου είναι όσο ακατανόητος μου είναι και ο δογματισμός των κομμουνιστών. Δεν μπορείς να αγνοείς την πραγματικότητα μόνο και μόνο για να επιβάλεις μια ιδέα, διότι η πραγματικότητα θα σε εκδικηθεί και θα σε οδηγήσει σε λάθη. Όπως στην περίπτωση των κομμουνιστών έτσι και στην περίπτωση των ευρωλατρών, μπορεί να διαφωνώ κάθετα μαζί τους αλλά τους σέβομαι για τη αφοσίωσή τους.
Λάθη έχει κάνει και ο Γιάννης Στουρνάρας. Ήμουν αυτός που έγραψε ένα άρθρο που συζητήθηκε πολύ όταν δημοσιεύτηκε, σύμφωνα με το οποίο υπήρχαν σχέδια για πιστωτικό γεγονός, προκειμένου να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει πρωθυπουργός ο Στουρνάρας. Τη στιγμή που γράφτηκε ήταν απολύτως αληθινό και γι αυτό δεν δίστασα να το δημοσιεύσω θεωρώντας πως πήγαινε να γίνει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Τελικά το σενάριο «κάηκε» και επικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά σήμερα; Γιατί παρακολούθησα με προσοχή την κατάθεση Στουρνάρα στην εξεταστική της βουλής. Κι αυτό που οφείλω να ομολογήσω είναι πως είδα έναν ποιοτικά αναβαθμισμένο Στουρνάρα. Δεν έμοιαζε με τον «διεκπεραιωτή» μιας πολιτικής, όπως τον είχαμε συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ήταν ο «εργάτης» του αστικού κόσμου, είτε σαν Διευθυντής του ΙΟΒΕ είτε σαν Υπουργός Οικονομικών. Ούτε ήταν ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας που κρύφτηκε και δήλωσε «κώλυμα», όταν τον κλήτευσε να καταθέσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Στην κατάθεσή του, είδα έναν Στουρνάρα με αυτοπεποίθηση, με απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα (άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς), με «γωνίες» στο λόγο του και χωρίς τη συνήθη τεχνοκρατική «στρογγυλοποίηση». Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Στουρνάρας εμφανίστηκε περισσότερο σαν πολιτικός παρά σαν τεχνοκράτης. Άλλωστε, έκανε αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί. Έδωσε τη δική του εκδοχή στο “blame game” για την κατάντια της χώρας δείχνοντας τον Προβόπουλο και ασφαλώς δεν έκρυψε ότι λατρεύει να μισεί τον Κώστα Καραμανλή.
Θα έλεγε κανείς πως ο Στουρνάρας χθες, με ασυνήθιστη γι αυτόν πολιτική οξυδέρκεια, σκιαγράφησε το πολιτικό προφίλ του ηγέτη μιας εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε πολιτική παρακμή είναι πρόωρο να εκτιμηθεί. Το βέβαιο πάντως είναι πως ο τεχνοκράτης τραπεζίτης ανήκει στο παρελθόν. Ο Στουρνάρας επέλεξε την εξεταστική της βουλής για να κάνει την πρώτη επίσημη πολιτική εμφάνιση.
